AWD- Najaar 2024

De maanden september en oktober hebben een reeks min of meer vertrouwde beelden opgeleverd, 

waar ik een aantal voorbeelden van zal laten zien. 

Daarnaast waren er ook een paar verrassende ontmoetingen. 

Van de damhertenbronst heb ik dit jaar weinig meegekregen door een vakantie elders in Nederland. 

Met libellen was het in september een aflopende zaak. 

Deze bruinrode heidelibel is een voorbeeld van een soort die zich nog wel regelmatig liet zien.

Ook wat vlinders betreft was het mondjesmaat, in ieder geval wat fotograferen betreft. 

Icarusblauwtjes behoorden tot de soort die ik nog wel regelmatig gezien heb.

Schapen in de AWD, dat was lang gelden. 

Ik kwam ze tegen op het eiland van Rolvers. 

Er is dit jaar een project gestart om schapen gecontroleerd delen van het duingebied te laten begrazen. 

Schapen eten meer van grassen en struiken dan damherten.

Omdat het aantal damherten is afgenomen worden schapen ingezet van 15 juli t/m 14 november om een overmatige groei van grassen wat in te perken.

Boomkikkers waren in september nog wel te vinden, al waren het er niet veel.

Er was weer een boomkikker in de buurt van een braam. 

Je kan niet iedere keer geluk hebben dat er een op een braam zit.

De laatste boomkikker van dit jaar zag ik op 10 september.

Volgend jaar weer nieuwe kansen.

Tijdens een wandeling met mijn vrouw werden we verrast door een goudplevier.

Ik had geen 400 mm lens meegenomen, dus dat was een beetje jammer.

Het was voor het eerst dat ik een goudplevier in het duingebied zag.

Onrustig was hij niet, want opvliegen deed hij niet zolang wij er waren.

Een ontmoeting met een vos gebeurt mij wel vaker in het duingebied.

Insiders zullen zo precies kunnen zien waar ik deze jonge vos heb gezien.

Het was nog rustig 's morgens. 

Het leek dat de vos op het punt stond een prooi te vangen, maar helaas, er gebeurde niets meer.

De hierna volgende beelden laten zien dat hij volledig op zijn gemak was en af en toe ging zitten.

In het najaar trekken tapuiten langs de kust .

Het betrof hier wel een eenling.

Hij koos verschillende palen uit.

Later diezelfde ochtend zag ik er weer een, opnieuw tamelijk rustig.

Het verbaast mij niet als dit dezelfde vogel is die ik eerder die ochtend had gezien. 

Het was weliswaar ongeveer een kilometer verder, maar het past wel bij de richting die de vogel opgevlogen was.

Dit waren mijn ervaringen in september.

In oktober ben ik nog wel een keer gaan kijken of er nog bronstactiviteiten waren.

Een beetje activiteit was er nog wel.

De herten deden hun best om de concurrentie met hun stemgeluid te imponeren.

Ook het bijwerken van hun bronstkuil was af en toe te zien.

Een enkeling ging even op de achterpoten staan om met zijn gewei langs hoog hangende takken te schuren.

Een beetje persoonlijke verzorging, het achterlaten van hun specifieke geur, het hoorde er allemaal bij.

Soms verzon een hert een list.

Je moet wat om indruk te maken op je tegenstanders.

Een flinke pluk gras op zijn gewei zorgde er wel voor dat hij origineel was en iets bijzonders te bieden had.

Duels hoorde en zag ik ook, maar de meeste gevechten vonden op onaantrekkelijke plekken plaats of waren te ver weg.

Ze zorgden in ieder geval niet voor mooie platen.

Deze scène, waarbij de stoere herten elkaar nauwkeurig in de gaten hielden,

leverde nog het meest aansprekende beeld op.

Ik was dit jaar dus duidelijk te laat.

Wellicht volgend jaar beter plannen.

Anholter Schweiz 2024

Tijdens onze vakantie in de Achterhoek (juni 2024) hebben we opnieuw een bezoek gebracht aan Anholter Schweiz. 

Het ging ons vooral om Euraziatische lynxen en Europese otters.

Er waren nog wel meer voor ons aantrekkelijke soorten, zoals bunzings, wolven en dassen, 

maar die kwamen deze keer echt op de tweede plaats. 

Zowel de lynxen als de otters hebben een aantrekkelijk verblijf waarbij ze geen opgesloten gevoel hoeven te krijgen. 

Natuurlijk haalt het niet bij de vrije natuur, maar hier wordt wel een kans geboden om deze schitterende dieren goed te observeren in een quasi natuurlijke omgeving.

We hadden uitgezocht wat een geschikte dag zou zijn, waarbij meespeelde op welk tijdstip ze gevoerd zouden worden. 

De twee jonge lynxen lagen al te wachten in de schaduw!

Bovendien lagen ze relatief dichtbij.

Als ze een stukje gaan lopen en het licht valt er mooi op dan zien ze er helemaal geweldig uit.

Moeder lynx en haar twee kinderen besloten op deze zonovergoten dag van de zon te gaan profiteren.

Als je goed kijkt zie je dat ze inderdaad met zijn drieën zijn.

Zo is het duidelijker. 

Aan de koppen is te zien welke de moeder is.

Door de warmte werden ze wat lui en slaperig.

Je hoefde er niet aan te twijfelen of ze zich volledig op hun gemak voelden.

Tegelijkertijd is goed te zien dat ze veel ruimte hebben. 

Het is goed mogelijk om platen te maken die een tamelijk natuurlijke omgeving laten zien.

Door de warmte krijgen ook wilde katten dorst.

Op een voor de toeschouwers aantrekkelijke plek kwam deze lynx zijn/haar dorst lessen.

Daarna was het relaxen in de schaduw, met een goed zicht op de omgeving.

De andere twee kozen een lager gelegen plaats, maar ook in de schaduw. 

Deze dag was echt een voltreffer, want we hadden de lynxen nog nooit zo goed kunnen zien.

Deze wat hoger gelegen plek was echt favoriet.

Het wachten was nu op het voedermoment.

Een van de dieren ging aan de wandel. 

Op deze manier in beeld gebracht lijkt het net of we deze lynx in de vrije natuur hebben gezien.

Het moment van voeren stelde opmerkelijk weinig voor. 

Deze lynx nam een kip mee en begroef die om er ongetwijfeld later van te gaan eten.

Een andere bleef rustig liggen. 

Misschien hebben ze begrepen dat er geen concurrentie van andere dieren is en dat er genoeg is voor allemaal.

Ze zochten al weer gauw een comfortabele plek in de schaduw op. 

Er waren nog genoeg andere dieren te zien, maar we hadden deze dag een duidelijke voorkeur.

Bij de wolven was helaas niet veel activiteit.

Een dassenfamilie bleef in hun verblijf, waarbij je een aantal jongen kon zien.

Ik wil wel een aansprekende omgeving als ik dieren wil fotograferen en daar was bij de dassen geen sprake van.

Wij gingen op zoek naar de otters.

We zagen er al snel een zwemmen. 

De otters hebben ruimte genoeg om ze geen opgesloten gevoel te geven.

Je krijgt ook hier de indruk dat we de otter in de vrije natuur hebben gezien.

De otter kwam zelfs al snel op de kant en nog tamelijk dichtbij ook. 

Zo profiteer je er wel van dat de dieren aan mensen gewend zijn.

Zwemmen deden ze volop en graag. 

Het door de begroeiing vallende licht zorgde voor mooie kleuren.

Hoe natuurlijk wil je het hebben? 

Er wordt hier een uitgelezen kans geboden om de dieren in een tamelijk natuurlijke habitat te zien.

Omdat je in de vrije natuur nauwelijks een kans krijgt om otters te zien, kijk je hier natuurlijk je ogen uit.

Ze hebben ook geen schroom om over een soort loopbrug te lopen naar een klein eilandje in het midden van een meertje.

Daar vinden ze een veilige plek om de omgeving in de gaten te houden, 

in het bijzonder om in de gaten te houden of de verzorgers vis komen brengen.

Regelmatig een rondje zwemmen hoorde er ook bij. 

Langdurig rustig liggen wachten deden ze absoluut niet.

Hoe karakteristiek wil je het hebben?

Het is een kenmerkende houding van marterachtigen.

Eindelijk, voedsel. 

Een lekker visje is wel aan otters besteed.

Als ze een vis te pakken hebben gekregen zoeken ze snel een plek waar ze de vis verslinden. 

Als er stukjes overblijven laten ze die liggen om misschien later nog op te eten.

Sommige otters zwemmen met hun vis naar een plek die uit het zicht ligt, 

maar deze wilde de toeschouwers wel laten zien welke tafelmanieren hij had.

De vis is op, de laatste stukjes worden toch nog opgegeten. 

De otters trokken zich weer terug en wij gingen langzaam maar zeker naar de uitgang. 

We passeerden nog het verblijf van de bunzings, maar die komen een andere keer aan de beurt.