Van koningin tot kolibrie

Ook al vielen de aantallen vlinders mij dit jaar opnieuw niet mee,

 toch heb ik niet te klagen over wat ik gezien heb. 

De koninginnenpage was hierbij een grote verrassing. 

Maria vergezelde mij naar een veldje waar ze zelf al veel mooie platen van koninginnenpages had gemaakt.

We hadden geluk want we hebben daar een aantal van deze schitterende vlinders gezien die op de daar uitbundig groeiende kaardenbollen afkwamen.

Het precieze aantal is lastig vast te stellen omdat ze voortdurend heen en weer vlogen.

Opmerkelijk vond ik het wel dat ze soms tot minder dan 50 cm van mij verwijderd op een kaardenbol landden en nog bleven zitten ook.

Tot nu toe had ik deze grote vlinders alleen nog in Zuid-Europa gezien, 

dus dit was een zeer welkome verrassing.

Het zal niemand verbazen dat ik met heel veel foto's thuiskwam en de tijd moest nemen om een mooie selectie te maken.

Nog een laatste tot besluit van deze vlinder.

Maria, nogmaals bedankt!

Een distelvlinder op een kaardenbol.

Inderdaad, er waren daar ook nog andere soorten te zien.

Distelvlinders zag ik ook nog in andere gebieden, zoals de mij vertrouwde Amsterdamse Waterleidingduinen.

Ook van deze kant bekeken zie je dat de vleugels een heel gevarieerd patroon hebben.

Concurrentie.

Zowel een distelvlinder als een akkerhommel hadden belangstelling voor deze bloemetjes.

We gaan naar nummer 3 van een reeks van 8:

een gehakkelde aurelia

Direct gevolgd door nummer 4:

een bruin blauwtje.

Wie verzint zo'n naam?

Je bent bruin of je bent blauw.

Ik zie hier zelfs geen spoor van blauw.

We gaan naar nummer 5: een Sint Jansvlinder.

In het voorjaar zie je Sint Jacobsvlinders.

Op het eerste gezicht lijken ze veel op elkaar maar als je goed kijkt zie je de verschillen duidelijk.

Het is wel makkelijk dat Jan pas komt als Jacob verdwenen is.

Zonder groene strepen van omringende planten krijg je wel een mooier plaatje.

Samen smullen van dezelfde nectar en dan ook nog op een bijzondere manier op de plaat gezet worden, 

samen met een aardhommel.

Zo kennen we ze goed.

Dit beeld kan je jaarlijks in hun habitat tegenkomen.

Jammer is wel dat het er dit jaar nogal weinig waren.

Nummer 6 is een trouwe bezoeker van de duinen: de kleine parelmoervlinder.

Als het zand door de zon opgewarmd is kan je ze daar in de zomer vaak zien zitten.

Nummer 7 is de grote broer of zus: de keizersmantel.

Het duurde dit jaar lang voordat ik ze gevonden had. 

Hun favoriete plant, jacobskruiskruid, stond er zielig en verdroogd bij. 

Gelukkig zijn ze niet eenkennig.

Dit exemplaar is veel minder afgevlogen dan het vorige.

Het was duidelijk dat hun seizoen op zijn eind begon te lopen.

In vorige jaren is het mij gelukt veel mooiere platen van deze bijzondere vlinder te maken, 

maar toen was het aanbod ook veel groter.

Hoe dan ook, ik ben uiteindelijk nog best tevreden dat ik ze ook dit jaar weer gezien heb.

Nog een grote verrassing dit jaar: kolibrievlinders.

In een omheind gebied in de AWD - een zogenaamd exclosure - blijken allerlei planten het uitstekend te doen nu er geen damherten bij kunnen komen.

Het slangenkruid bijvoorbeeld hoort in het duingebied thuis, maar werd weggevreten door de damherten. 

Hier krijgen ze de kans om te groeien en laat dat nu net een plant zijn waar kolibrievlinders van houden.

Maar wat zijn ze snel!

Scherp stellen, vlinder weg, opzoeken, scherp stellen, vlinder weer weg, enz.

Maar dan kennen ze mij nog niet: de aanhouder wint.

Het kostte veel zweet en volharding maar het is gelukt.

Gelukkig kozen ze ook vrij staande planten, want dat verhoogde wel de kansen op mooie platen.

Een scherp lijf, onscherpe vleugels, het beeld dat je van een kolibrie in actie verwacht.

Ik had trouwens een flinke verzameling plaatjes van slangenkruid, waar geen vlinders op te zien waren.

Op zich is dat geen prestatie, maar wel jammer als het de bedoeling is dat er ook een vlinder op te zien is.

Die was dan vaak al weer uit beeld, op zoek naar een andere bloem.

Hier was ik dik tevreden mee.

Enkele jaren geleden hadden we kolibrievlinders in de tuin, aangetrokken door de geurige kamperfoelie.

Dit jaar kwam er slechts één langs.

Ze in de vrije natuur te verschalken gaf mij nog meer voldoening.

Nog een laatste tot besluit.

De kolibrievlinder hield het hier voor gezien.

Ik wil iedereen bedanken die op een of beide van mijn laatste twee posts op mijn blog gereageerd heeft. 

Weliswaar twee totaal verschillende berichten, maar de waardering voor de reacties is er niet minder om.