Een herfstmorgen

Op zaterdag 8 september ben ik weer eens op zoek gegaan naar reeën. De bronst is dan wel afgelopen, maar dat betekent niet dat ik dan uitgekeken ben op deze sierlijke dieren.

Rond een uur of 7 's morgens ben ik de duinen ingegaan. De zon begon op te komen met het mooie kleurenpalet dat we in deze periode regelmatig hebben kunnen zien.

 Een reegeit stak het pad over toen ik door het bos naar de open vlakte liep.

Later zag ik een reekalfje dat op een beschutte plek vlakbij de veilige dekking van varens in het ochtendzonnetje lag. Toen zij mij opmerkte was ze snel verdwenen.

 Het Vlasbekje (Linaria vulgaris), vroeger "vlasleeuwenbek" genaamd, is een algemeen voorkomende, overblijvende plant uit de weegbree familie (Plantaginaceae).
 

Parasolzwammen zie je nu steeds meer.

Zo zijn ze natuurlijk het mooist.

Dit damhert was druk bezig.

Eerst dacht ik dat het om lekkere blaadjes ging, maar het bleek dat hij zijn gewei aan het schuren was.

Hij was er druk mee bezig en had geen oog voor wat er om hem heen gebeurde.

Iets verderop was een groepsgenoot van hem met een zelfde actie bezig.

Het leverde wel mooie, niet alledaagse beelden op.

 De grote herten lijken zich altijd te omringen met een aantal jonge dieren.
Valt hun imposante figuur en gewei daardoor meer op?

De grote herten tolereren de jongere dieren zo lang het hun uitkomt. Regelmatig zie dat jonge dieren, die te dicht in de buurt van de grote macho's komen, worden weggejaagd.

De stilte in het duin bij het ontwaken van de natuur werd soms onderbroken door het geluid van enkele buizerden. Als je er oog voor hebt levert iedere wandeling, behalve de ontspannende werking die de omgeving op je heeft, wel weer bijzondere momenten op.