Groene Jonker

Nieuwsgierig geworden door de berichten over de verlaagde waterstand in de Groene Jonker en de daarmee samenhangende grotere kans om bijzondere vogels te zien ben ik op vrijdag 7 september zelf maar eens gaan kijken.

Zowel in de Groene Jonker als langs de slootjes in de omgeving zag ik een heleboel zwanenbloemen, waarvan een groot deel al over hun hoogtepunt heen was.

De zwanenbloem (Butomus umbellatus) is een moerasplant met roze bloemen in de Zwanenbloemfamilie. Het is de enige plantensoort in deze familie. Deze plant is in Nederland wettelijk beschermd. De bloem heet zwanenbloem omdat de stampers een vorm hebben die sterk lijkt op sierlijke zwaantjes. De zes stampers hebben aan de voet nectarklieren.

Kemphanen zaten vooral op een wat mij betreft wat te grote afstand

Het licht viel dan wel goed maar ik had ze graag wat dichterbij gezien. 

Door de lagere waterstand zouden vooral de waterral, het porseleinhoen en het kleinst waterhoen wat vaker te zien zijn. Maar wat heb ik hier nou gefotografeerd? 

Helaas wat te ver weg, ook voor mijn 400 mm objectief.

 Deze waterral vertikte het om in de zon te komen, waardoor ik geen mooie foto kon maken. 

Wat dat betreft had ik het in de winterperiode in de AWD veel beter getroffen  

(kijk maar eens in de oudere blogs van dit jaar als je dat wilt).

Dit porseleinhoen was in de zon al wat beter te zien, maar nog steeds wat te ver weg. 
In totaal heb ik zeker wel 10 vogels gezien die óf een waterral óf een porseleinhoen óf misschien wel het kleinst waterhoen waren. Waterrallen had ik in de winter een heleboel gezien, een porseleinhoen één keer in de Groene Jonker en een kleinst waterhoen nog nooit.
 
 Maar het zat toch mee: hier is het porseleinhoen. Ik blij en tevreden natuurlijk.

 Hier komen de kleuren en de tekening nog mooier uit.

 Hier enkele van de vele honderden grauwe ganzen.
Werkelijk overal kan je ze zien, verrassend genoeg met soms een wit exemplaar ertussen.

 Deze bruine kiekendief was lange tijd boven de plassen op jacht

De grote kattenstaart (Lythrum salicaria) is een 0,5-1 m hoge vaste plant uit de kattenstaartfamilie (Lythraceae). 

De lange, rechtopgaande, vierkantige stengels zijn meestal onvertakt en hebben vier in de lengte verlopende strepen. De 3-8 cm lange, lancetvormige tot eironde bladeren staan onderaan in kransen, kruisgewijs tegenover elkaar, maar aan de top verspreid.

De 1-1,6 cm grote bloemen groeien in schijnkransen uit de oksels van de bovenste bladen, elk heeft vier tot meestal zes kroonbladen en twaalf meeldraden. De paarsrode bloemen zijn gerangschikt in een tot 35 cm lange schijnaar.

Twee kemphanen, althans dat dacht ik, waren in het slik naar voedsel aan het zoeken.

Volgens René zijn het echter zwarte ruiters. Helemaal top, want die had ik nog nooit gezien.

Maar jammer voor mij wel aan de kant waar ik last had van tegenlicht. Dan maar proberen er het beste van te maken.

Ik plaats hier zes foto's van deze zwarte ruiters, maar dat doe ik vooral omdat ik ze nog nooit voor mijn lens heb gehad.

Op deze plaats kon ik rustig fotograferen. 

Ik heb echter nog nooit zoveel mensen, beladen met camera's en kijkers, in de Groene Jonker gezien.

Het verlagen van de waterstand heeft dus wel een aantrekkingskracht.

Het was dan wel meer tegenlicht dan ik wilde, maar er staat wel tegenover dat ik weer eens andere vogels van redelijk dichtbij heb kunnen zien dan anders.