Boomkikker

Toen ik met René op stap geweest ben hadden wij het geluk boomkikkers te vinden. 

Voor mij was dat voor het eerst in Nederland. 

Omdat ik het een bijzonder moment vond ben ik er alleen opnieuw naartoe geweest,
 waardoor ik meer foto's heb kunnen maken dan René.

Het is een lang blog geworden omdat ik het zo'n speciale ervaring vond.

Een soortgelijke opname hebben jullie bij René ook kunnen zien.

De boomkikker of Europese boomkikker (Hyla arborea) is de bekendste Europese kikker uit de familie boomkikkers (Hylidae). Veel informatie over boomkikkers is te vinden in Wikipedia.

Hoe zo vriendelijk aankijken?

Het voedsel bestaat uit verschillende ongewervelden zoals insecten.

Boomkikkers hebben diverse vijanden zoals vogels en zoogdieren.

Helemaal bijzonder vond ik het dat er twee achter elkaar op een tak zaten.
Let ook op het verschil in uiterlijk.

Klaar maken voor de afsprong .......

Gelukt! Het zijn behendige klimmers.

Hier kan je de poten met hechtschijven al duidelijk zien.

Nog even klimmen,  ............

.... en tijd voor een rustmoment.

 Zo zie je ze natuurlijk graag.

De overgang tussen buik en rug wordt gemarkeerd door een donkerbruine streep onderaan de flanken.

De streep begint bij het neusgat vooraan de kop, loopt door het oog en trommelvlies en gaat via de achterpoten naar de lies.

De huid is glad aan de bovenzijde maar korrelig op de buik. 
De trommelvliezen aan weerszijden van de kop zijn duidelijk zichtbaar door de bruine kleur. 
De iris is geel tot oranje van kleur en heeft een enigszins elliptische horizontale pupil.

Een boomkikker wordt ongeveer 3 tot 4 centimeter lang; de vrouwtjes worden gemiddeld iets groter dan de mannetjes -  tot 4,5 cm -  en bereiken in uitzonderlijke gevallen 5 cm. 

 

 Even uitrusten.

Natuurlijk wil je de doorn niet op de foto, maar er valt niets te kiezen.

De poten zijn van boven groen en van onderen geelachtig tot roze van kleur, 
vooral de tenen. 
Ook hier is de boven- en onderzijde gescheiden door een duidelijke donkere lijn.

De boomkikker heeft zogenaamde hechtschijven.
Dit zijn kleine schijfvormige structuren aan de tenen en vingers. 
De hechtschijven doen qua vorm denken aan zuignappen, 
maar ze hebben een wezenlijk andere werking. 

De hechtschijven hebben een fijne structuur met zeer kleine kanaaltjes, waarin bij het neerzetten van de hechtschijf vocht wordt gedreven waardoor de kikker blijft plakken.

Bij het klimmen speelt ook de buikzijde een rol. 
Door het slijmlaagje van de huid blijft de kikker beter plakken.

 Zo oogt de kikker niet erg vriendelijk.

 Als je goed kijkt zie je dat de kikkers wel verschillen. 
Deze heeft bijvoorbeeld een donkere streep op de kop (op de foto rechts van het oog aan de linkerkant) die bij een andere, die ik hierboven heb laten zien, ontbreekt.

 Bovendien is de donkere scheidingslijn bij deze kikker veel breder.

 Hij keerde mij op een gegeven moment de rug toe.

 Nog één keer  keek hij mij indringend aan alsof hij wilde zeggen:
 "Het is nu wel genoeg geweest, ik wil rust".

Daarna was het tijd om een oogje dicht te doen. 

Het was voor mij een buitengewone ervaring. 

In het najaar ga ik zeker nog eens terug als er meer blad aan de struiken zit en de bramen beginnen te rijpen.