Kleine burgemeester en sneeuwgorzen

Op 24 januari leken de omstandigheden  gunstig om weer eens naar de pier in IJmuiden te gaan. 

Ik hoopte die dag vooral ook eens sneeuwgorzen te zien, die er van tijd tot tijd in  de omgeving worden waargenomen.

Aanvankelijk was er op het strand niet veel te beleven. 

Vanaf de pier zag ik deze vissersboot terugkeren van zee.

Op en tussen de stenen wemelde het van de steenlopers en enkele andere strandlopertjes.

Vooral de waterlijn was een populaire plek.

Af en toe vlogen oeverpiepertjes (Anthus petrosus, Eurasian Rock Pipit) op,
meestal van plaatsen waar je niet of nauwelijks kon fotograferen.

Gelukkig voor mij waren er ook uitzonderingen.

Een bijzondere waarneming vond ik deze kleine burgemeester (Larus glaucoides, Iceland gull)

Hij bleef rustig zitten op de stenen rand naast het voet-  en fietspad.

Ik had deze vogel in ieder geval nog nooit bewúst gezien.

Tot mijn verbazing bleef hij heel rustig zitten zodat ik kansen genoeg kreeg om hem te fotograferen.

De zon scheen niet voortdurend, maar hier was het licht zoals ik graag wilde.

De zon scheen dan wel toen de loods naar zee ging, maar de regenboog beloofde niet veel goeds.

Gelukkig bleef het beperkt tot wat licht gespetter.

De vele strandlopers en zilvermeeuwen nodigden  uit tot het maken van foto's, 

maar die bewaar ik voor een volgende keer.

Ik besloot om nog een stuk over het strand te lopen .

En wat zag ik tot mijn verrassing?

Een vijftal sneeuwgorzen (Plectrophenax nivalis, Snow Bunting) op het strand, tamelijk dichtbij.

Dus plat op mijn buik om een laag standpunt te krijgen. Jammer dat de zon het nu liet afweten.

Ze vlogen van het strand naar een duinpannetje, waar ik ze redelijk goed kon zien.

Deze gors hupte nieuwsgierig wat dichterbij; de rest bleef wat verder weg.

Weer terug naar het strand, driftig heen en weer huppend.

Voortdurend zoekend naar lekkere hapjes.

De omgeving, in het bijzonder mijn persoontje, werd nauwlettend in de gaten gehouden.

Het is duidelijk. Hij keek nog eens goed, vond het genoeg zo en ging er vandoor, net als de rest.

Het was niet alleen grotendeels aangenaam weer op en bij de pier, ik mag ook heel tevreden zijn met wat ik gezien heb. De beelden die ik later nog zal laten zien zullen dat ook bevestigen.

Sperweruil in de herhaling

Nog een keer de sperweruil? 

Was één keer niet genoeg?

Als het weerbericht gunstig is en je kunt het bezoek aan de sperweruil combineren met het opzoeken van je dochter en kleinkinderen, dan is de keuze niet zo moeilijk.

De foto hiernaast is  gecropt, maar het leek mij wel een mooie om mee te beginnen.

Toen ik bij de Marslanden aankwam was het schitterend weer, precies zoals ik gehoopt had.

Het was wel even zoeken, 

want er waren nog geen fotografen en/of vogelaars die mij op het spoor konden zetten.

Ik vond hem al snel, zittend in een lichtmast van een voetbalveld.

Hij veranderde wel een keer van plaats, maar bleef toch wat te hoog zitten naar mijn zin.

Hij vloog al gauw weg, dook even later in de bosjes en kwam eruit met een prooi.

Met een muis in zijn klauwen liet hij even later goed zien wat hij had gevangen.

Helaas was de zon achter de wolken verdwenen.

Op een andere tak ging hij aan de maaltijd beginnen.

Hij keek eens onderzoekend naar de inmiddels ca. 20 toeschouwers en ....................

..........................  vloog naar een andere tak, met de muis in zijn klauwen.

Een nieuwe stek.

Vanuit een andere positie beter te zien.

Hier werd de maaltijd voortgezet.

De beelden spreken voor zich.

Ik vond dat hij er toch tamelijk lang over deed om de muis op te eten.

Na de maaltijd zocht hij het wat hoger op.

Hij vloog vervolgens naar een boom dichtbij de spoorlijn.

Lekker dichtbij, dus een mooie gelegenheid om hem goed te kunnen fotograferen.

Erg schuw was hij niet. Het lijkt wel of hij floreert bij zoveel aandacht.

Jammer dat de beloofde zon het liet afweten.

Hier de foto waarmee ik begonnen ben, nu nauwelijks gecropt.

Klagen mag je natuurlijk niet als je zo'n zeldzame vogel zo mooi in beeld krijgt.

Omdat de zon het liet afweten ben ik mijn familie gaan opzoeken.

Toen ik daar was begon de zon weer door te breken. 

Toen de kinderen naar bed moesten  besloot ik op weg naar huis nog even terug te gaan.

De uil zat helaas voornamelijk wat te ver weg op de bedrading of een paal van de spoorbaan. 

Het leverde toch wel een mooi plaatje op.

Hij deed mij ook nog een plezier door zó aan te komen vliegen dat ik hem goed kon platen.

Het was een heel andere ervaring dan de eerste keer dat ik de sperweruil heb gezien.

Als je dichterbij woont kan je natuurlijk vaker gaan als de omstandigheden ideaal lijken.

Ik ben in ieder heel tevreden met wat ik van de sperweruil gezien heb.

Zwarte ibis

Jawel, jullie zien het goed.

Een zwarte ibis.

Opvallend genoeg worden deze vogels de laatste tijd in Nederland op verschillende plaatsen gezien,

terwijl je ze eerder in Zuid-Europa zou verwachten.

Op 12 januari heb ik ze samen met Helma en haar man Henk gezien.

Gelukkig scheen de zon een tijd, en waren twee zwarte ibissen tamelijk dichtbij te zien.

Samen op zoek naar voedsel.

Op deze zonnige zondagmorgen waren ze toch wat onrustig. Ze gingen op de wieken.

Ze vlogen een rondje, ......

en nog een, ....

... en streken weer neer, eigenlijk iets te ver weg naar onze zin. 

Een beetje croppen helpt dan wel.

Onmiddellijk weer op zoek naar voedsel.

Het lijkt wel synchroon wormen zoeken.

Jammer dat ze niet wat dichterbij kwamen.

Deze had een prooi te pakken.

Bijna een spiegelbeeld.

Voortdurend op zoek naar wat lekkers, vooral wormen.

Met iets meer zon zijn de kleuren natuurlijk mooier.

Ze leken weinig oog voor de omgeving te hebben, maar dat was schijn.

Op zaterdag 18 januari was het weerbericht voor de middag gunstig. 

Daarom heb ik nog een tweede poging gewaagd, in de hoop dat ze dichterbij zouden zitten. 

Helaas.

De beloofde zon was hooguit gesluierd te zien en de ibissen zaten wat te ver weg.

Toch nog enkele waarnemingen:

Ze leken zo verdraagzaam, maar dat bleek maar schijn. De ene ibis werd door de andere verjaagd.

Jammer dat ik een ISO waarde van 800 moest gebruiken en wat moest croppen.

"Normaal" schijnen ze tussen reigers en lepelaars te bivakkeren. 

Hier "verstopten" ze zich tussen de vele meerkoeten. Ibis 2 koos het luchtruim.

Ibis 1 kon toch niet zonder zijn metgezel en even later vlogen ze beiden rond. Hier zijn ze net geland.

Tot besluit een vluchtbeeld, op weg naar ..........

Een deel van de opnamen valt in de categorie waarnemingen.
De omstandigheden waren niet optimaal en bovendien zaten de ibissen vaak wat te ver weg naar mijn zin.

Het was wel bijzonder om ze in Nederland te zien.