AWD - oktober 2014 deel 1

De titel van deze aflevering van mijn blog had ook kunnen zijn:

"Experimenteren met paddo's"

In de maand oktober heb ik mij met twee onderwerpen beziggehouden: 

de bronst van de damherten (zoals in de twee voorafgaande blogedities te zien was) en paddenstoelen en zwammen.

Toen ik op zoek ging naar paddenstoelen bleek dat er toch vrij veel, soms kleine, soorten te vinden waren. 

Al met al heb ik zoveel foto's kunnen maken dat ik ze over twee afleveringen moet verdelen.

Ik ben deze aflevering begonnen met een judasoor. 

Met enige fantasie is de vorm van een oor wel te herkennen.

De naam van deze paddenstoel ( en vele anderen) blijf ik schuldig. 

Het aantal soorten dat in de soortenbank is opgenomen is dermate groot dat ik geen zin had om lang te zoeken.

Het was een voortdurend zoeken naar het juiste diafragma. 

Omdat het niet de hele tijd zonnig was veranderde de hoeveelheid licht steeds en was het bijvoorbeeld oppassen voor overbelichting.

 Dezelfde paddenstoel, maar dan net even anders.

Kleine veranderingen in opstelling kunnen zoals bekend soms grote verschillen opleveren.

Dit type zwammen kom je in de AWD vaak tegen, in diverse varianten. 

Ook deze soort heb ik dit jaar vaak gezien.

Een pruikzwam, ook wat oneerbiedig apenkop genoemd, is dit jaar weer op zijn vaste stek te vinden.

Deze zwam groeide op de stronk van een jaren geleden omgezaagde boomstam.

Ook nu kan je zien dat een kleine verandering van positie grote gevolgen kan hebben.

Porseleinzwammen vallen in een omgeving met veel beukenblad natuurlijk op, zeker als de zon schijnt.

Hoe verschillend kan het zijn als je ze ook eens van de andere kant fotografeert.

Deze fragiele, minuscule taailingen zijn niet zo makkelijk te fotograferen.

Passerende mensen die mij min of meer bewegingsloos op de grond zagen liggen riepen soms "meneer", 

omdat ze bezorgd waren dat het niet goed met mij ging.

Wanneer is zo'n foto nu geslaagd?

Het zal een kwestie van smaak zijn.

Het was wel zoeken naar deze paddenstoeltjes die maar een paar cm hoog zijn.

Een bovist valt veel meer op. De kop doet mij altijd denken aan een golfbal in wording.

Dit vond ik een heel bijzonder exemplaar. 

Zo'n harige paddenstoel was nieuw voor mij.
 Via Loes weet ik nu dat de haren horen bij een knopschimmel (spinellus fisiger) die parasiteert op het paddenstoeltje.

Deze paddenstoel met zijn geelgroene hoed stond  heel eenzaam tussen de gevallen beukenbladeren.

Ik heb geprobeerd wat herfstsfeer vast te leggen.  

Tegelijkertijd wilde ik niet teveel registrerend fotograferen, hoewel je daar niet altijd aan kunt ontkomen.

Een omgevallen paddenstoel, met een paars randje.

Opnieuw een soort die ik voor het eerst zag.

Hier de onderzijde van de zelfde paddenstoel.

Een andere telg van dezelfde familie.

Veel soortgenoten stonden er met opgeheven hoed bij. 

Wat experimenteren op een voor mij relatief onbekend terrein leverde dit en het volgende beeld op.

Het is leuk en uitdagend om te proberen er steeds wat moois van te maken.

Of het gelukt is?

Ik ben er zelf niet ontevreden over, maar het kan natuurlijk altijd beter.

In deel 2 onder andere rode koolzwammen.

AWD - Bronst van de damherten deel 2

Het toppunt van mannelijkheid. 

Dit uit de kluiten gewassen damhert liet nadrukkelijk horen dat hij hier de baas wass.

Op zo'n manier doet een damhert nauwelijks onder voor een edelhert.

Nadat ik in deel 1 de voorbereidende fase heb laten zien begint nu het echte werk.

Het ging onder andere om deze dame.

Als de tijd er rijp voor is zoekt zij een geschikte partner, waarvan zij de genen hoopt te ontvangen.

De mannen moeten zich dan wel laten horen, zodat zij weet waar ze moet zijn.

Zou zij op donker vallen of speelt de kleur van de vacht niet mee?

Hij deed in ieder geval zijn best.

Er liep een aantal hindes en kalfjes bij hem in de buurt.

Plotseling hoorde ik een ander hert aan komen rennen.

Zou ik een gevecht mogen meemaken?

Nee hoor, het donkere hert ging er vandoor en de hindes en kalfjes renden weg 

Het net aangekomen hert liep burlend rond om te laten horen dat hij de macht had overgenomen.

Ik liep verder en zag twee mannetjes naast elkaar staan, op zo'n manier dat ze geen oog voor elkaar leken te hebben.

Dat was maar schijn.

Plotseling gingen ze elkaar te lijf.

Een pittig gevecht volgde.

Gespannen spieren, gedraai, koppen omlaag gedrukt.

De kansen keerden regelmatig, maar ze waren  aan elkaar gewaagd.

Soms was er een moment van rust, dat weer direct gevolgd werd door op elkaar botsende geweien.

Terwijl deze twee tot het uiterste gingen, stond een nog groter hert toe te kijken en af en toe te burlen en zelfs te vlaggen. 

Het leek alsof hij dacht:

 "Gaan jullie je gang maar, het is hier mijn terrein en van mij verliezen jullie hoe dan ook".

De vechtersbazen hadden daar geen weet van en knokten maar door.

Er leek een kentering op komst. 

Het lichtgekleurde hert toonde net iets meer lef, de ander verdedigde zich vooral.

De beslissing is gevallen.

De voortekenen klopten deze keer.

De verliezer ging er vandoor, nog een flink stuk achtervolgd door zijn concurrent.

Welke bonus zal de winnaar gekregen hebben?

Er waren toeschouwers genoeg.

Hoe lang duurde het gevecht?

Ook al heb je zelf het idee dat het minutenlang geduurd heeft, wordt het pas duidelijk als je je foto's bekijkt. 

De informatie die je via je computer krijgt maakt duidelijk dat het om slechts twee minuten ging.

Bijzonder vond ik het om te zien dat veel kalfjes nog geen afscheid van hun moeder hadden genomen, 

terwijl zij toch andere dingen aan haar hoofd gehad zal hebben:

Maar er liepen ook veel kalfjes wat verloren rond, af en toe klagende kreetjes slakend.

Zoeken zij na de bronst hun moeders weer op?

Als je dit hert vergelijkt met de hinde hierboven krijg je bijna medelijden met de hinde.

Als dit grote hert de hinde hierboven zou dekken, snap je wel dat het maar kort kan duren.

Natuurlijk, als hier roofdieren  zouden voorkomen zouden de dieren tijdens een dekking erg kwetsbaar zijn. 

Een snelle actie is dan veiliger.

Nu dat niet het geval is, zullen de hindes een kort samenzijn toch wel het prettigst vinden. 

Ze zouden kunnen bezwijken onder het gewicht van een groot mannetje.

Volgend jaar hopen we deze beelden weer regelmatig te kunnen zien.

Een dekking heb ik (nog) niet meegemaakt. 

Die zou het verhaal compleet maken.

AWD - Bronst van de damherten deel 1

Een primeur.
De eerste foto's gemaakt met mijn nieuwe combinatie Canon EOS 70D en Canon 100-400 mm.
"Ieder nadeel heb zijn voordeel" is hierbij opnieuw van toepassing.
De combinatie bevalt mij uitstekend.

Oktober.  

Damherten worden onrustig. 

De hormonen beginnen meer en meer door hun lijf te jagen.

De mannetjes gaan op zoek naar een geschikt territorium en bereiden zich zo goed mogelijk voor op hun hoogtepunt van het jaar.

In dit eerste deel wil ik vooral het accent leggen op de voorbereidende fase. 

Het bovenstaande hert heeft al een mooie plek gevonden, waarover verderop meer.

De indrukwekkendste mannen zorgen er wel voor dat ze op tijd een goede plek hebben gereserveerd.

Daar hoort een goed uitzicht bij, en vaak een beschutte plek onder de bomen.

In deze voorbereidingsfase is er nog tijd om te grazen. 

Als de bronst eenmaal goed op gang gekomen is hebben ze daar geen tijd meer voor.

Een bijzondere variant is dit donkere hert. 

Het is opmerkelijk hoeveel de kleuren kunnen verschillen.

Dit is het hert van de eerste foto. Ook hij heeft nog tijd om wat extra te eten.

Na eerst wat om zich heen te hebben gekeken maakte hij zich klaar om in zijn bronstkuil te gaan liggen.

Het genot straalt eraf, hij is er helemaal klaar voor.

De omgeving moet voortdurend gecontroleerd worden. 

Indringers moeten op hun plaats gewezen worden.

 Op welwillende vrouwtjes moet natuurlijk snel gereageerd worden.

Een sfeerbeeld van een vroege, nog wat nevelige ochtend.

Het uiterlijk van de herten is opmerkelijk verschillend. 

Het is niet makkelijk om zo'n lichtgekleurd hert zo op de foto te krijgen dat het wit niet overbelicht is.

Een relatief jong mannetje staat hier even mooi te zijn. Hindes en kalfjes werden ongemoeid gelaten.

Toen de hindes en kalfjes gepasseerd waren bleef hij nog een poosje staan.

Hij wilde ook een keer alleen op de foto.

De donkere herten vallen wel op, zeker als je dit hert met het vorige vergelijkt.

Het is een en al kracht. Ongetwijfeld is hij er klaar voor om zoveel mogelijk van zijn genen  door te geven.

Hij straalt uit dat hij een geduchte tegenstander is.

Maar hoe maak je de concurrentie duidelijk dat ze in jouw gebied komen?

Door te vlaggen.

Dit vond ik wel een originele variant.

Het leek alsof hij zijn kop door de opening tussen enkele stammetjes wilden persen.

Zijn gewei zat hierbij natuurlijk in de weg.

Even later liet hij zien hoe het echt moest.

Hij keek mij hierna aan alsof hij wilde zeggen

 "Wat vond je hiervan? Nog een keer zodat je nog meer foto's kan maken?"

Hij haalde alles uit de kast en probeerde zo hoog mogelijk te komen.

Een eind verderop stond een ander hert toe te kijken.

Zo'n aanblik moet de concurrentie bij voorbaat al intimideren.

Later zag ik nog een krachtpatser die de kunst van het vlaggen ook goed beheerste.

Het is een boeiende periode waarbij je de ene keer meer geluk hebt dan de andere.

Burlen en gevechten wil iedereen natuurlijk ook graag zien.

Mijn ervaringen komen in deel 2.

Een voorproefje?

Wordt vervolgd.