AWD - A touch of frost

Eind januari en begin februari hebben we een beetje van de winter mogen proeven. 

Eind januari was er zelfs een dun laagje sneeuw. 

Met de zon erbij was aan de randvoorwaarden  voor winterse plaatjes voldaan.

Het lijkt of het water bedekt is met een laagje ijs, maar dat was bedrieglijk. 

Het damhert deed dan ook geen poging om zich op glad ijs te begeven, maar kwam alleen even drinken.

Er hing plaatselijk zoveel damp in de lucht dat er zelfs een regenboog zichtbaar werd.

Een voor velen vertrouwde plek, bijvoorbeeld voor Ghita die er die dag ook geweest was.

Deze keer winterse omstandigheden met een spiegelglad wateroppervlak.

Ik had een nog mooiere foto kunnen maken als ik niet alleen mijn 100-400 mm lens had meegenomen.....

Zo lijkt het alsof er een dik pak sneeuw lag.

Later op de dag was op een andere plek alle sneeuw al weggesmolten.

 Wat een contrast!

De tjiftjaf voelde zich opperbest bij deze omstandigheden.

Een wat drukke foto, maar wel kenmerkend voor deze dag.

Hij ging druk op jacht naar de vele vliegjes.

Iets verderop had een andere tjiftjaf een vrijere uitkijkpost gevonden.
Hiervandaan vloog hij steeds op om te proberen vliegjes te vangen.

Deze brilduiker was wat in zijn zwemmogelijkheden beperkt.

Er lag een dun laagje ijs op het water, waarop overigens wel een wilde eend kon staan.

Bij het wegvliegen veroorzaakte zij bij de afzet direct een wak.

Het  Kromme Schusterkanaal lag begin februari grotendeels dicht.
Kuifeendjes hadden daardoor maar een een klein stuk open water.

Op een afgelegen plek had een jonge knobbelzwaan een stuk water vrij gehouden van ijs.
Daar was hij druk bezig met foerageren.

Het laagje ijs was erg dun. Ik geloof niet dat de zwaan erop had kunnen staan.

Toen werd het donker, waarbij de zon de donkere luchten nog wat  dreigender maakte.
Niet veel later begon het te hagelen, en niet zo weinig ook.
Mijn camera snel in een beschermende vocht afstotende zak gedaan en op zoek naar dekking.

Na de bui, die niet zo erg lang duurde, ben ik naar het infiltratiegebied gelopen.
Het geroep van de wilde zwanen was overal te horen.
In het gebied zag ik een grote groep van ruim 20 wilde zwanen.
Op dit overzichtsplaatje is de ijslaag duidelijk te zien.

Een paar zwanen waren redelijk dichtbij te zien.
Het merendeel zat op een beschutte plek - zoals hierboven te zien is - waar je niet bij kon komen.

Als het licht op de zwanen valt krijg je natuurlijk mooiere beelden dan met tegenlicht of schaduw.

En een vos in de sneeuw?
Die hoort er toch ook bij?

Hier zit er een, in het voor bezoekers verboden deel van het infiltratiegebied.
Dichterbij komen kon ik hier dus niet.

Zij ging aan de wandel.
Het is goed te zien dat hier  maar een flinterdun laagje sneeuw lag.

Ze kwam behoorlijk dichtbij, vermoedelijk in de hoop een afhaalsnack te krijgen.
Van mij moet ze zelf voor haar eten zorgen.
Dat kan ze uitstekend zoals ik enkele dagen later zag (maar daarover een andere keer).

Later dook zij op tussen het riet aan de waterkant, met grote belangstelling voor een mogelijke prooi.
Ik had het geluk dat ik op een gunstige plek stond om te kunnen volgen wat ze deed.
Wat zou er gebeuren?

Ze lag bijna met haar kop op het water.
De spanning steeg, Zou ze een prooi grijpen?
Ik was er klaar voor en zat op de eerste rij.
Helaas, er volgde geen spectaculaire actie.
Geen smakelijke hap veroverd.
Een leeg gevoel resteerde.

Moe van de "inspanningen" trok ze zich terug en ging op haar gemak in de zon liggen.
Uitbuiken was er (nog) niet bij.

Bedankt voor alle reacties op mijn overzicht van januari.