Groene Jonker juni 2015

Na een aantal wandelingen door de AWD, met als hoofddoel het zoeken naar kalfjes van damherten, ben ik op 17 juni weer eens naar 

de Groene Jonker geweest.

De vogel die het meest uitbundig liet merken dat hij aanwezig was, was de rietzanger.

Bovendien deed hij mij een plezier om lekker vrij op een rietstengel te gaan zitten.

Eindelijk een foto waarbij de rietzanger bovenop een rietpluim zat.

Zo wil ik ook nog een keer een blauwborst en een rietgors vastleggen.

Beide vogels waren deze keer wel van de partij, maar ze verkozen plaatsen tussen het riet.

Als je meerdere beeldjes per seconde kunt fotograferen krijg je ook wel eens een verrassing.

De vliegactie is dan wel niet superscherp, maar ik vind hem wel mooi genoeg om hier te plaatsen.

Na zijn vlucht koos hij een andere rietpluim.

Een jonge kokmeeuw was zo onder de indruk van de vliegprestaties van de rietzanger dat hij een diepe buiging maakte.

Daarna met broer of zus naar hun ouders schreeuwen om voedsel.

Een vogeltje dat zich nadrukkelijk liet horen was de snor.

Zijn onmiskenbare geluid verraadde waar hij zat.

De meeste lepelaars - zeker zo'n 40-50 stuks - zaten vrij ver weg.

Alleen deze eenling kwam wat dichterbij om te vissen.

Met succes, zoals goed te zien is.

Dit was de verrassing van de dag.

Er waren al eerder meldingen gedaan van zwarte ibissen in de Groene Jonker.

Ik was wel verbaasd toen ik op waarneming.nl foto's zag.

Nu ik ze in werkelijkheid gezien heb in zomerkleed vraag ik mij opnieuw af waarom ze zwarte ibis heten.

De mooi gekleurde vleugels zijn bij het winterkleed ook te zien, maar de roestkleurige hals en kop had ik niet verwacht.

Twee ibissen hadden zich van de anderen afgezonderd.

Ik kon ze hier veel beter fotograferen dan op de plaats waar ik ze later met zijn zessen gezien heb.

Toen het tweetal weer bij de andere vier aansloot waren ze eigenlijk alleen met een vogelkijker echt goed te zien.

Niet ieder bezoek aan de Groene Jonker levert mooie beelden op.

Deze keer was ik uiteraard dik tevreden.

Schiermonnikoog: oeverzwaluwen

Tijdens onze vakantie op Schiermonnikoog hebben we twee kolonies oeverzwaluwen gevonden.

Beide waren heel makkelijk te benaderen, maar als je té dichtbij komt zie je geen zwaluw meer.

Je moet dus zoeken naar de afstand waarbij ze je nog net tolereren en waarbij ze doorgaan met hun jongen te voeren.

Dit geeft een deel van de wand weer waar genesteld werd.

Dit was één van de eerste foto's.

Daarna probeerde ik wat dichterbij te komen.

Tot mijn grote genoegen lukte het om een vluchtfoto te maken (sluitertijd 1/800 )

De wand lag grotendeels in de schaduw waardoor ik beperkingen had met de sluitertijd.

De zwaluwen zijn razendsnel. 

Je moet dan accepteren dat je veel bewogen beelden krijgt en beelden waarop de vogel maar gedeeltelijk of helemaal niet te zien is.

Bij sommige holen hadden de zwaluwen redelijk comfortabele zitplaatsen. 

Voorzichtig ben ik dichterbij de holen gekropen.

Toen de zwaluwen alleen maar rondjes bleven vliegen en niet meer naar de holen kwamen was het duidelijk dat ik te ver was gegaan.

Ik hoefde echter niet ver terug.

Terwijl de ene zwaluw al voor het hol zat kwam de tweede aanvliegen.

Even was er contact, maar dan ook héél even.

Er was geen plaats voor twee.

Voor deze zwaluw zat er niets anders op dan nog een rondje te gaan vliegen en wachten tot er wel ruimte bij het nest was.

Een andere zwaluw loste het zo op.

Geen plaats? Dan maar even wachten en rusten, hangend aan de duinwand

Voordat ze het hol in kropen keken ze, zittend voor de ingang, nog even of de kust veilig was.

Zo niet? Jammer voor de hongerige jongen. 

Hun ouder vloog weer weg om niet veel later terug te komen voor een herkansing.

Bij een ander hol hetzelfde ritueel.

Nu vloog de vogel het hol uit na de jongen te hebben gevoerd.

Vaak schieten ze razendsnel het hol uit.

Ook al zit je klaar met je camera, de hoeveelheid mislukte foto's is indrukwekkend.

De vogels waren vaak al weg voordat ik kon afdrukken.

Af en toe namen ze het ervan.

Ook voor een fotograaf zijn dat prettige momenten.

Rustig even bij de ingang van het hol zitten en zich nergens iets van aantrekken.

Hier komt één van de holbewoners naar buiten, klaar om er snel vandoor te gaan.

De oeverzwaluwen waren een welkome verrassing voor ons.

Wij hadden ze nog niet eerder zo goed kunnen bekijken.

Vers bloed in de AWD

Het verse bloed dat ik in juni in de AWD heb gezien komt voor rekening van kleine kievitjes en pasgeboren damhertjes.

Op open vlakten heb ik dit jaar in de AWD meer kieviten gezien dan voorheen. 

Omdat ze vaak paartjes vormden lag het natuurlijk voor de hand dat er ook een kans was om een keer jongen te zien.

Nadat ik een paar jaar terug al eens een nest met vier eieren had gevonden zag ik nu op 1 juni zowaar drie baby kievitjes.

Door hun onrustige ouders op het spoor gezet leverde mijn zoektocht voor het eerst, en tot nu toe ook voor het laatst, succes op.

Ik zag drie kievitjes, nauwelijks te zien tussen de begroeiing, op enkele meters afstand van elkaar.

Ik probeerde ze voorzichtig te benaderen. 

Natuurlijk is een 100-400 mm lens dan een enorm voordeel.

Ze reageerden op de waarschuwende roep van hun ouders en drukten zich dan plat op de grond, nauwelijks meer te zien.

Stuk voor stuk scharrelden ze uiteindelijk naar wat hogere begroeiing waar ze helemaal in verscholen gingen.

Op 11 juni ging ik op zoek naar damhertjes.
De eerste helft van juni is tenslotte de tijd dat je hierop kunt rekenen.
Tot mijn verrassing had ik al snel geluk. De kleine lag vlak naast een wildpaadje.
Moeder was in de buurt - onrustig en bezorgd -  en "blafte" een aantal keren.
Ik ben daarom al gauw weer verder gegaan.

Later vond ik ook nog dit kalfje, dat er nogal vreemd bij lag.
Ik dacht dat het dood was. Ook hier was een onrustige moeder in de buurt.
Ze vond het maar niks dat ik naar haar kind kwam kijken.

Onverwachts kwam het kalfje toch wat omhoog.
Het duurde niet lang. Ze ging al snel weer liggen.
Omdat ze wat uitgestrekt ging liggen, heel anders dan gebruikelijk, denk ik dat ze niet orde was.
Eerlijk gezegd verwachtte ik dat ze het niet lang meer zou volhouden.

De volgende beelden zijn op andere dagen gemaakt.

Dit is natuurlijk een veel mooier beeld.
De kleine rende achter moeder aan, stopte, en keek even terug, nieuwsgierig.

Net als kleine kinderen was ze snel afgeleid.
Even later ging ze als een speer achter haar moeder aan.

Als ze door hun moeder worden achtergelaten drukken ze zich over het algemeen plat tegen de grond.
Ze verroeren zich niet als je in de buurt komt.

Dit hertje was al iets ouder.
Met een telelens kon ik deze opname maken.
Eén stapje verder accepteerde ze niet.
In een oogwenk was ze uit het zicht verdwenen.

Met dit beeld wil ik laten zien hoe goed ze zich kunnen verstoppen, tussen grassen en duindoorns.
Toen ik op een keer een moeder met kalfje zag, zag ik even later alleen de moeder wegrennen.
Toen ik het kalfje ging zoeken kostte het behoorlijk wat moeite om het te vinden, terwijl ik toch de plek min of meer wist.
Het was helemaal tussen de begroeiing weggedoken en, mede door de geweldige schutkleur, was het nauwelijks te zien.

Op deze manier liggend vond ik de meeste kalfjes.
Als ze jong genoeg zijn blijven ze liggen.
In andere gevallen houden ze je goed in de gaten en gaan ze er vandoor als je te dichtbij komt naar hun zin.

Ik was behoorlijk verbaasd toen ik deze hinde zag.
Zou ik een bevalling mogen meemaken?

Het begin was er.
Er waren al delen van de pootjes te zien.
Er liep een aantal belangstellende hindes bij haar, waarvan sommigen aan haar achterste snuffelden.

Ze gaf toch echter de voorkeur aan rust.
Ze verdween, vergezeld door één andere hinde, die haar als een bezorgde kraamvrouw volgde.
Opnieuw viste ik achter het net.
Ik had dit jaren geleden ook al eens gezien en ook toen verdween de hinde uit het zicht.

Waarschijnlijk zal het kalfje niet veel later geboren zijn.
Ik ben overigens best tevreden als ik deze kleintjes, verscholen in het gras, weet te vinden.
Een bevalling meemaken zou natuurlijk helemaal bijzonder zijn.

De volgende keer komen oeverzwaluwen aan bod die ik tijdens mijn vakantie op Schiermonnikoog heb gezien.

AWD - mei 2015

Zoals jullie waarschijnlijk al gemerkt hebben zijn er enkele kleine veranderingen in mijn blog doorgevoerd. 

Google en/of blogger had op eigen initiatief het een en ander veranderd waardoor ook ik enkele aanpassingen moest maken, 

bijvoorbeeld in de manier waarop reacties kunnen worden gegeven. 

Nu blijkt dat je niet kunt reageren als je geen Google+ account hebt, heb ik de koppeling met Google+ weer verbroken.
Ik heb de voor en tegens tegen elkaar afgewogen en hoop dat de huidige vorm voor iedereen bruikbaar is.

In mei heb ik mijn aandacht verdeeld tussen de AWD en andere natuurgebieden. 

Ik ben er daardoor wat minder vaak geweest dan gebruikelijk. 

Daarnaast zijn enkele onderwerpen, de zandhagedissen bijvoorbeeld, al in een aparte aflevering aan bod gekomen.

Roodborsttapuiten heb ik in mei regelmatig gezien, druk in de weer of op de uitkijk.
Zo gauw ik te dichtbij kwam werd ik weggelokt, waarbij het mannetje opvallend in beeld op een struikje of boomtak ging zitten.
Toen ik opnieuw dichterbij kwam vloog hij weer verder.

Deze heggenmus zong de longen uit zijn lijfje.

Daar zal toch minstens één vrouwtje voor gevallen zijn.

Konijnen voelen zich in bepaalde delen van het duingebied goed thuis.

Ondanks de aanwezigheid van vossen lijkt het goed met ze te gaan.

Qua zang spant de nachtegaal de kroon.
Bij wijze van verrassing kwam deze keer de zanger goed in beeld.

Elders deed een ander het nog beter.
Hij wilde er wel voor uitkomen dat hij de zanger in topvorm was.

Het meest trieste moment van de maand.
Weliswaar niet voor de vos, maar  wel voor mij.
Om maar mooie plaatjes te krijgen hadden mensen deze vos gevoerd met een ( dood of levend) kuiken.
Pas thuis zag ik op de foto wat hij in zijn bek had.
Gekker moet het toch niet worden.

In een klein poeltje in een gerenoveerd deel van de duinen zwom een familie Canadese gans.

Zo zie je wat de stand van de zon kan doen.
De ganzen bepaalden van welke positie ik kon fotograferen.

Er werd besloten tot een wandeling.
Zo'n pottenkijker bij hun "eigen" poel stelden ze niet op prijs.

Maar ach, ze konden al zwemmen, dus konden ze net zo goed naar het diepe gaan.

Het werd een behoorlijke tippel naar het grotere duinmeer, maar dat deden ze met verve.
Opgewekt volgden ze hun moeder.
Vader gans volgde op enkele meters achter dit groepje, de omgeving nauwlettend in de gaten houdend.
Even later zwommen ze in het grote meer.

Tapuiten heb ik dit voorjaar op een aantal verschillende plaatsen gezien.
Ze boden mij regelmatig de kans ze te benaderen.

In een karakteristieke pose op de uitkijk.

En wat zal juni brengen?
De voortekenen duiden op veel variatie.
Hier alvast een voorproefje.

Het kievitje zag ik op 1 juni,
het damhertje op 11 juni.