AWD - september 2015

September had voor mij twee gezichten.

Het eerste gezicht weerspiegelt wat ik in Nederland heb gezien, in dit geval in de AWD.

Het tweede gezicht wordt gekleurd door mijn vakantie op La Gomera, een van de Canarische eilanden.

Deze keer draait alles om de AWD.

Om te beginnen heb ik mij vermaakt met de boomkikkers.

Dit jaar heb ik voor het eerste de jonkies gezien, die vaak niet groter waren dan 1 cm.

Maar klimmen kunnen ze als de beste.

Begin september waren hier en daar al zwammen en paddenstoelen te zien, zoals deze honingzwam.

Als je goed kijkt zie je er druppeltjes onder hangen.

Door hun opvallende kleuren zijn het echte blikvangers.

Tja, wespenspinnen.

Ik heb ze al diverse keren laten zien, maar met regendruppeltjes hebben ze ook wel wat.

Speciaal voor de spinnenliefhebbers: dit was al een flinke wandeling voor de spin.

Hun actieradius is meestal maar beperkt, waarbij ze vooral prooigericht zijn. 

Ter geruststelling voor degenen die een spinnenfobie hebben: mensen zijn geen prooi voor deze spinnen.

Het zijn echte hangvrouwen, met hun kop omlaag.
Zo hebben ze hun eigen kijk op de wereld.

De mannetjes zijn vermoedelijk al verorberd, de jongen zijn nog niet geboren.

Ook al heb ik hem niet geroken, het is toch echt een groene stinkwants.

De herfst sluipt langzaam maar zeker dichterbij.

Het piepkleine insect was blij met dit landingsplatform.

Koeien gedijen goed in het duingebied.

Op warme dagen zoeken ze ook wel het water op.

Soms is het water zo diep dat de uier niet eens te zien is. Een natuurlijke koeling dus.

Voedsel genoeg. Met hun lange tong kunnen ze overal makkelijk bij.

Spinnen en juffers hebben iets met elkaar, spinnen eigenlijk meer met juffers dan andersom.

Zijn die juffers nu zo dom, of zijn die spinnen zo slim?

Juffers komen nogal eens in een web terecht.

De innige omarming door de spin werd niet op prijs gesteld.

Wel boeiend om te zien.

Geen bijzondere plaat, wel een toepasselijk moment.

Een dommelende vos.

Wespenspinnen ben ik inmiddels op veel uiteenlopende plaatsen tegengekomen.

Deze keer is het web nauwelijks te zien, maar de dauwdruppeltjes wel.

Verandering van spijs doet eten.

Iedere dag juffer gaat ook vervelen.

Wat de prooi precies was kon ik niet goed zien, maar de spin was er blij mee.

Vergane glorie, typerend voor het najaar.

Dit blijft er van een distel over.

Het blijkt dat men in de AWD o.a. het voorkomen van wasplaatjes registreert.

Dit is een mooi exemplaar van een scharlaken wasplaatje.

In de vroege ochtend was de hoed van het hazenpootje bedekt met dauwdruppeltjes.

Een leek zal je vermoedelijk vreemd aankijken als je dit hardop zegt.

"De hoed van een hazenpootje?"  

Dit plantje staat op de rode lijst en is uiterst zeldzaam.

Volgens goed ingelichte bron is het Faecalius rarus dama dama.

Boomkikkers kennen we beter.

Voor de verandering is het prettig om ze niet eens op een kale tak van een braamstruik te zien, maar op het blad van een varen.

Klimmende kikkertjes tussen de gras-  en rietstengels is natuurlijk ook een prachtig gezicht. 

Klimmen en springen kunnen ze verbluffend goed.

Ik heb er nog zóveel foto's van dat ik in oktober een boomkikker verslag op mijn blog zal laten zien.

La Gomera heeft mij ook van alles opgeleverd, alleen tot mijn verbazing nauwelijks vogels.
Hagedissen en libellen waren er wel heel talrijk, zoals de hieronder afgebeelde.

Als ik het goed opgezocht heb is dit een Canarische hagedis (Gallotia galloti).
La Gomera komt de volgende keer aan bod.

Bedankt voor alle reacties op de voorafgaande berichten op mijn blog.

Fazanten en hazen

Fazanten behoren tot de vaste bewoners van Schiermonnikoog. 

Deze haan liep bijvoorbeeld in de tuin van het huis waar wij in mei een week waren.

Het scheelde wel dat hij een beetje aan mensen gewend was, want hij ging er niet zo snel vandoor als gebruikelijk.

Als hij gevaar vermoedde verdween hij door een heg naar een andere tuin.

Vooral 's morgens vroeg was hij aanwezig, waarbij hij op zijn karakteristieke wijze  luid en duidelijk liet horen dat hij er was.

Het waren vooral de hanen die je overal op het eiland zag.

Een enkele keer doken de onopvallend gekleurde hennen op, één keer met enkele kuikens.

Rustig de straat oversteken bracht geen grote risico's met zich mee, want er was weinig verkeer.

De kleurrijke vogels zijn zoals bekend uit Azië afkomstig, maar zijn inmiddels helemaal ingeburgerd in Nederland.

Op het eiland hoeven ze niet bang te zijn voor vossen.

Deze haan liep heel parmantig over het veld.

De recht omhoog stekende staartveer kwam hem goed uit.

Hij voelde zich duidelijk de nummer één van dit gebied.

Dit beeld oogt nogal rommelig.

Er zijn negen van de vijftien hazen te zien die hier een soort groepsoverleg hadden.

Ze wilde geen pottenkijkers en besloten weer op te splitsen

Hazen en fazanten zijn in polders vaak te zien.

Wat dat betreft is er weinig verschil met Schiermonnikoog.

Ik heb echter nooit zoveel hazen tegelijkertijd bij elkaar gezien als hier.

Ze moesten blijkbaar even aan mij wennen, want een deel trok zich even later weinig van mij aan.

Als je grote oren hebt kan je goed horen.

Het sprak voor zichzelf dat deze haas deze eigenschap volledig benutte.

Van mij hoorde hij niets, want ik bewoog mij niet.

Dat beviel hem wel. 

Gerustgesteld keek hij eens rustig om zich heen.

In september zag ik bij de Groene Jonker een aantal jonge fazanten.
Het jonge mannetje heeft een heel ander verenpak dan een volwassen haan.

Jonge hennen blijken veel op hun moeder te lijken.
Ze hebben dezelfde schutkleur.

De jonge haan lag aanvankelijk verscholen in het gras.
Hij wist niet wat hij met mij aan moest en sloop voorzichtig door het gras weg.
Niet veel later volgde hij zijn vader die al naar een wat verder gelegen weiland was gevlogen.

De jonge hennen deden hetzelfde.
Zij zijn een beetje mensenschuw.

De laatste van het stel verstopte zich nog een poosje achter een struikje maar volgde uiteindelijk de rest van de groep.

Tot besluit keer ik nog even terug naar een fazantenhaan van Schiermonnikoog.

Rustig was deze fazantenhaan allerminst.

Hij ging flink tekeer alsof hij behoorlijk geïrriteerd was.

Toen ik later mijn foto's bekeek dacht ik bijna onmiddellijk dat hij schreeuwde :

 "Stoffig type, stoffig type? Ik zal je eens laten zien wat een stoffig type is!"

Hij schudde zich eens flink uit.

"Overtuigd?

Dit is pas een stoffig type!"

Hiermee sluit ik mijn vakantiebeelden van  Schiermonnikoog af. 

Ik zal er zeker nog eens in een ander jaargetijde naar terug gaan.

In mei was een deel van het eiland niet toegankelijk in verband met het broedseizoen.

Libellen en juffers

Een mooie sfeervolle foto maken van een libel met dauw op de vleugels is al een flinke uitdaging.

Een libel in de vlucht "vangen" vind ik een nog grotere opgave.
Je krijgt nauwelijks tijd om scherp te stellen of het ideale standpunt te kiezen.

Een zonnige dag die ervoor zorgt dat je hele korte sluitertijden kunt gebruiken is een voorwaarde waar absoluut aan voldaan moet worden.

Ik begin met een juffer die in alle vroegte nog aan een stengel hing.
De zon kwam net boven de horizon tevoorschijn, de natuur ontwaakte.
De libel was net wakker, wreef even over haar ogen, maar bewoog zich verder nauwelijks.
Tijdens het ontwaken moest de zon ervoor zorgen dat ze zich kon opwarmen, waardoor ze bovendien kon opdrogen.

Een keten van dauwdruppeltjes is duidelijk op haar rug te zien.
Nog even, dan zal zij haar vleugels weer uitslaan.

Deze juffer - houtpantserjuffer? - was ook nog bezig met opwarmen.
Ze hield mij wel goed in de gaten.

Minuscule druppeltjes bedekten haar vleugels terwijl de kracht van de zon toenam.

Juffers houden van verstoppertje spelen.

Ze draaien vaak wat rond de stengel waaraan ze zich vastklemmen,
als reactie op de bewegingen die je zelf maakt of afhankelijk van de plaats van de zon.

Déze juffer hield zich niet bezig met dauwdruppels en opwarmen.

Zij had hele andere zaken aan haar hoofd. Ze was gevangen door een spin en kon geen kant meer op.
Wat zal er in haar omgegaan zijn toen ze niet meer kon ontsnappen en wist wat er zou gaan gebeuren?

Of ze nog leefde weet ik niet zeker.
Ik ben bang dat ze nog niet veel eerder verstrikt geraakt was in het web van een spin. 

Spinnen verpakken hun prooi altijd zorgvuldig  en bewaren deze tot ze trek hebben in juffer.

Deze juffer moest dit lot nog ondergaan.

De spin die deze juffer veroverd heeft zit min of meer verscholen in de verdroogde bloemknop.

Deze spin - ik vermoed een wolfspin - moet nog flink aan de bak want de juffer lijkt nog vrijwel intact.
Maar de dreiging is bijna voelbaar, de spin kwam steeds dichterbij.
Kan er bij een juffer ook angstzweet uitbreken?

Door te croppen wordt de spin beter zichtbaar.
De harige poten buigen zich al over de kop van de juffer, de geopende bek komt steeds dichterbij.
Het is voor de juffer te hopen dat ze al dood is, anders moet het wel angstaanjagend voor haar zijn.

Als de temperatuur 's nachts flink daalt loont het de moeite om 's morgens vroeg je bed uit te komen.
Dat geldt natuurlijk alleen als je foto's wilt maken of om in het algemeen van de natuur te genieten.

Ik vond al gauw een juffer die geheel bedekt was met dauwdruppeltjes.
Tegenlicht levert dan een mooi beeld op.
Het was wel een flinke opgave om een keuze uit alle foto's te maken en ook wat variatie in de beelden te krijgen.

Als de zon dan doorkomt en er licht door de vleugels valt krijg je direct een volkomen andere sfeer.

Je kan het ook van de andere kant bekijken.
Onmiddellijk valt op dat er veel meer kleur te zien is.
Maar wat is sfeervoller?

Een juffer op de rug gezien.
Wat minder schitterende druppeltjes, maar wel een grappig beeld.

Juffers vallen niet alleen vaak ten prooi aan spinnen, maar ook aan grote libellen zoals de keizerlibel.

In het blog van Helma (helmanatuurfotos.blogspot.nl) staan daar bijzondere beelden van.

Hoe heet een libel die je hebt gezien?
Hieronder laat ik een aantal beelden zien van een libel waarvan ik denk dat het een grote keizerlibel is.
Maar misschien is het wel een glassnijder, paardenbijter of glazenmaker.
Voorlopig ga ik er vanuit dat het een grote keizerlibel is.
Op een warme, zonnige dag zag ik een keizerlibel die een eigen territorium leek te hebben.
Hij joeg achter soortgenoten aan, verdween daarbij  uit het zicht, maar kwam steeds weer terug.

Als er juffers in de buurt waren ging hij er direct achteraan.
Hij kreeg er niet één te pakken, ook geen stelletjes waarvan het vrouwtje bezig leek te zijn met eitjes  af te zetten.

Het was wel een sport om te proberen een geslaagde vluchtfoto te maken.
Ik wilde er ook een rustige achtergrond bij.

Af en toe bleef hij als een helikopter in de lucht hangen om er vervolgens als een pijl uit de boog vandoor te gaan.

Hier is de achtergrond wat drukker, maar ik vind het beeld toch wel wat hebben. 

Door een sluitertijd van 1/320 sec is dit effect ontstaan.

Op deze lichtere plek was de sluitertijd 1/2000 sec bij dezelfde ISO waarde waardoor een veel scherper beeld ontstond.
De libel hing even stil en dook vervolgens met een nietsontziende aanval razendsnel op een concurrent of mogelijke prooi.
Als de aanval mislukte volgde er een genadeloze achtervolging.

De libel bleef hier min of meer voor mijn neus hangen.
Met een 100 - 400 mm lens lukte het mij om dit beeld te krijgen, met een minimale crop.

Het was prettig dat deze libel goed meewerkte door steeds naar zijn jachtgebied terug te keren.
Natuurlijk zijn er talloze beelden in de prullenbak terechtgekomen, waardoor deze als het ware uitpuilde
(voor zo ver een digitale prullenbak dat kan).

Als je een aantal geslaagde beelden hebt overgehouden vind je het nooit een probleem om een uitpuilende prullenbak te moeten legen.