Leg niet op alle slakken zout

Slakken zijn geen dagelijkse kost, ook niet op blogs.

In augustus ben ik twee bijzondere soorten tegengekomen die ik interessant vond en niet alleen om te fotograferen.

De eerste is de hierboven afgebeelde wijngaardslak, de ander de barnsteenslak.

Wijngaardslakken zijn zeldzaam in Nederland.  Ze staan op de lijst van beschermde dieren.

Ze komen voor op kalkrijke gronden zoals die in Zuid Limburg maar ook in de duinstreek, bijvoorbeeld in de AWD, voorkomen.

Ze treffen het niet, want ze horen bij de eetbare slakken, die ook bij de mens populair zijn.

Het lichaam van een wijngaardslak kan wel 12 cm lang worden.

Slakken, die men ook wel buikpotigen (Gastropoda) noemt, horen bij de weekdieren.

Slakken kunnen goed klimmen, ook al doen ze dat langzaam.

Het blijkt dat ze voor klimmen een andere soort slijm gebruiken dan wanneer ze zich op een vlakkere ondergrond verplaatsen.

De wijngaardslak (Helix pomatia) behoort bij de tuinslakken.

Ze hebben drie paar uitsteeksels waarvan er twee paar goed zichtbaar zijn, zoals bijvoorbeeld op de bovenstaande foto.

Het minst zichtbaar zijn de flappen rond de mond, waarmee ze kunnen proeven en geuren van de grond kunnen waarnemen.

De uitsteeksels of antennes noemt men ook wel tasters.

Bij de wijngaardslak kunnen de kortste tasters 5 mm lang worden. 

Met deze tasters onderscheiden ze smaken.

De ogen van een slak zitten aan het uiteinde van de langste tasters, die wel 20 mm lang kunnen worden.
Zo krijg je de indruk dat ze zich voortdurend verbazen over wat er om hen heen te zien is.
Zou hier de uitdrukking "Ogen op steeltjes" vandaan komen?
Het zwarte puntje dat aan het eind van de tasters te zien is, is de retina (het netvlies). 

De twee langste paren tasters kunnen worden ingetrokken.

Terwijl ik druk bezig was voelde ik dat ik achter mijn rug bekeken werd.

Toen ik achterom keek zag ik deze damherthinde, op hooguit 3 m afstand.

Ik had absoluut niet gemerkt dat ze achter mij was komen staan.

Met haar kop een beetje schuin keek ze mij aan, en liep daarna - in mijn fantasie hoofdschuddend - rustig weg.
De opname is gemaakt met mijn macrolens en ik heb niet gecropt.

Een heel ander soort slak is de barnsteenslak (Succinea putris). 
Ik zag een aantal van deze slakken op een zonovergoten ochtend in Leyduin.
Mijn aandacht werd direct getrokken door de gekleurde ringen om de langste antennes.

Deze slakken zijn te vinden langs de waterkant waar ze een voorkeur hebben voor riet en andere waterplanten.
Hier lijkt er een zich over een soort waterglijbaan te verplaatsen.

De gekleurde ringen zijn dan wel decoratief, de slak had ze liever niet gehad.

De slakken van het geslacht Succineidae waartoe de barnsteenslak behoort blijken gevoelig te zijn voor de ongeslachtelijke larve van een parasitaire worm (Leucochloridium paradoxum).

Als de slak met de parasiet besmet is geraakt komen de problemen.
De knotsvormige uitsteeksels die de parasiet vormt komen ten dele in de antennes van de slak terecht.

Als de slakken niet door vogels worden opgegeten zullen de knotsvormige uitsteeksels openbarsten.

Toen ik ze over blaadjes en stengels zag schuiven, keek ik dus naar zieke slakken met hun verkleurde antennes.

Deze slak leek mij vol verbazing aan te kijken.
Als ze door vogels opgegeten worden komen de parasieten na verloop van tijd via de uitwerpselen weer in het milieu terecht.
Daardoor kunnen slakken besmet raken.

Het was een volstrekt toevallige ontmoeting met deze slakjes, die 2-3 cm groot waren.
Voor die tijd kende ik ze nog niet. ook niet van naam.

Een bijzondere pose tot besluit.
Toen ik dit beeld zag moest ik direct denken aan de kop van een sabelantiloop met een takje in zijn bek.

Dit is het mannetje van de sabelantiloop.
Als je de hoorns wegdenkt, zie ik wel een gelijkenis.

Of was ik te lang in de zon geweest?