Elswout en Groenendaal

Elswout. 

Ik wist waar het landgoed ligt, maar ik was er vreemd genoeg nog nooit geweest. 

De hoogste tijd dus om daar eens te gaan rondkijken.

Geen last van honden, relatief rustig en een prachtige omgeving.
Wat wil je nog meer?

Kleine zwammetjes nodigden mij uit om mijn creatieve kant eens uit te dagen.

Zou ik die wel hebben?

Het is en blijft een boeiende zoektocht naar de mogelijkheden van de macrofotografie.
Een inspirerend onderwerp is natuurlijk wel een voorwaarde.

Het zal inmiddels wel bekend zijn dat ik wat moeite met de namen van de zwammen heb.

Ik kan mij er niet al te druk om maken.
(Natuurlijk stel ik het wel op prijs als iemand mij de juiste naam kan geven)

Ik probeer vooral de herfstsfeer te pakken te krijgen.

Bokeh bubbles, zachte kleuren en een mooie compositie.

Daar was ik naar op zoek.

Ik werd blij verrast door een heel klein insect dat even op het kleinste zwammetje wilde poseren.

Herfst is ook de tijd van beukennootjes, eikels en kastanjes.

Ik vond een heleboel tamme kastanjes.

Helaas, ik ben geen liefhebber van gepofte tamme kastanjes.

Wat ben ik blij met het omklapbare scherm van mijn camera.

Geen hoekzoeker meer nodig.

Evenmin hoef ik nog plat op de grond te gaan liggen.
Passerende wandelaars hoeven zich dan ook geen zorgen te maken.

Op zoek naar mysterieuze beelden.

Of je het nu mooi vindt of niet, ik vind het wel een bijzondere sfeer ademen.

Op weg naar, wat pas later bleek, nog veel meer moois zag ik behoorlijk veel witte koraalzwammen.

Het werd een registrerende plaat, iets creatiefs lukte mij daar niet.

Geweizwammetjes waren er enorm veel. 

Op bijna ieder stronkje leken ze te groeien. 

Het was dus een kwestie  van een goede plek uitkiezen.

Ze groeiden ook op de grond.

Herfstbladeren kunnen dan voor mooie achtergronden zorgen.

Iedereen weet dat het belangrijk is hoe het licht op het onderwerp valt.

Een beetje manoeuvreren met mijn camera leverde plotseling onverwachte effecten op.

Er ontstond een wat spookachtige sfeer.

Wat een opvallend en opmerkelijk verschil met de werkelijkheid die je zonder camera ziet.

Tot zo ver Elswout

In Groenendaal ben ik naar het deel van het park gegaan waar geen honden mogen komen.
Er waren wel groepen kinderen met hun juf.
Toen één van de kinderen mij langs de bomen zag schuifelen, met een rugzak op mijn rug, riep hij: "Kijk juf, een zwerver".

Tussen de bladeren was het zoeken naar klein grut zoals de beukentaailing.

Hoe klein ze kunnen zijn is goed te zien, links naast de grotere die ongeveer 4 cm lang was. 

Alleen of als duo, het valt niet mee om ze in beeld te krijgen zoals je wilt.

Wandelaars waren nieuwsgierig naar wat ik aan het doen was.
Ze dachten dat ik blaadjes fotografeerde, de taailingen zagen ze pas toen ik ze erop wees.

Dat gold ook voor de witsteelfranjehoedjes (hopelijk heb ik ze de juiste naam gegeven).

Pas als je wat bladeren opzij geschoven hebt zie je ze wat meer dan alleen de hoed. 

De kennismaking met dit deel van het park beviel mij prima.

Rust, zonlicht dat mooi door het bladerdak viel, genoeg paddenstoelen.

Zo heb ik het graag.

Toen ik wat naaldbomen zag dacht ik aan dennen- of sparrenappels met minizwammetjes, muizenstaartzwammetjes geheten.

Ik had ze nog nooit gezien. 

Waarom niet?

Ik had er nog nooit naar gezocht!

Als je ergens niet naar zoekt vind je het ook niet. Dat is logisch.

Nu ging ik wel op zoek en had bijna onmiddellijk succes.
Wat een meevaller.

Mooie zwammen en mooi licht weerspiegelden de herfst in optima forma.

Wetend dat ik van Leyduin en de AWD nog veel meer moois op dit gebied kan laten zien sluit ik met dit beeld deze editie af.

Bedankt voor de aandacht.
Ik hoop dat het in de smaak viel.

Waarschuwing:
Nieske Siepel  wees mij erop (zie reacties) dat niet alleen haar foto's maar ook foto's van mij door Luthje Milda Giel van onze blogs gepikt zijn.
Deze muts heeft ze gepubliceerd op haar Facebookpagina, de indruk wekkend dat zij deze foto's zelf gemaakt heeft.
 Bovendien bleek dat ook van medebloggers Maria en Ad foto's gepikt zijn.
Ze had  zelfs nog de onbeschaamdheid een deel van mijn tekst uit dit blog over te nemen.
Hoe triest kan je zijn.
Inmiddels is haar wel duidelijk gemaakt dat dit niet kan.

Ik ga aan de slag om mijn foto's beter te beschermen.