Zonnedauw

Zonnedauw, het blijft intrigeren en inspireren.

Regelmatig laat ik beelden van dit vleesetende plantje zien in mijn maandelijkse overzichten van de AWD.

Deze keer wil ik een samenvattend beeldverslag maken van verschillende fasen in het groeiproces van deze carnivoor. 

Het eerste beeld laat zien welk voedsel het meest populair is bij zonnedauw.

Vanaf april heb ik de groeiplaatsen van zonnedauw regelmatig bezocht.

In het begin van de lente zie je vooral plantjes zonder hun voedsel.

Met behulp van tussenringen kan je de blaadjes zó fotograferen dat ze veel groter lijken dan ze in werkelijkheid zijn.

De details komen zo ook beter naar voren.

Ze nodigen uit tot creativiteit, waarbij een rustige achtergrond een belangrijk detail is.

Zelf ben ik best tevreden met deze beelden.

In juni begonnen de stengels te groeien waaraan zich geleidelijk aan knoppen en bloemen ontwikkelden.

Met een macrolens en tussenringen kan je de ontluikende bloemen goed zichtbaar maken.

Pas dan valt het oppervlak van de bloemblaadjes op waar zich minuscule kristalletjes op lijken te vormen.

De bloemen vormden de volgende uitdaging.

Het accent op de tweede bloem vond ik mooier dan op de eerste bloem.

Zo is goed te zien dat de stengels behoorlijk lang zijn vergeleken met de grootte van de blaadjes.

De tere bloemetjes zijn 's morgens vroeg nog gesloten maar openen zich snel als de zon meer kracht begint te krijgen.

Voor de groei is veel energie nodig.

Aanvankelijk groeien de plantjes zonder de voedingsstoffen uit insecten, maar als juffers en andere insecten zich eenmaal aangetrokken voelen tot de blaadjes, begint het feestmaal.

Deze juffer lijkt er nog heel ontspannen bij te zitten, ook al zit zij vast.

Helaas voor de juffer was zij al dood.

Het voordeel van zo'n onbeweeglijke juffer is dat je de kans krijgt om onbewogen plaatjes te maken.

Gedeelde smart is halve smart.

Dit tweetal juffers zat vast en keek mij bijna smekend aan.

Maar ja, zonnedauw heeft ook voedsel nodig.

De natuur is soms hard, het is vaak eten of gegeten worden.

Zouden ze echt hulp verwachten?

Ik heb het maar zo gelaten.

Soms leek er hulp te komen. 

De voorste juffer werd in de nek gegrepen door een andere juffer - die trouwens ook vast zat - maar het had niet tot gevolg dat ze los kwam van de zonnedauwblaadjes.

Hier  deed er een verwoede pogingen een mosstengel te pakken om zich los te trekken.

Het was haar geluksdag, want het lukte.

Een andere juffer leek verstoppertje te spelen.
Zij keek om de rand van het blad of er al iemand haar kwam zoeken en helpen.

Hier vind ik de symmetrie van de kromming van de bloeistengel op de achtergrond en de kromming van de juffer  mooi.

Ze lag op haar rug op een zonnedauwblad en spartelde met haar pootjes.

Zij leefde nog, maar in het gebiedje om haar heen lagen veel restanten van juffers die de zonnedauw goed gesmaakt hadden.

Ze werkte zich nog omhoog, maar ze bleef vast zitten. 

Ik heb niet gewacht om te zien hoe het zou eindigen, maar de afloop kan ik wel raden.

Af en toe daalde de temperatuur 's nachts zo veel dat er 's  morgens dauw op plantjes en insecten te zien was.
De juffer, al ten prooi gevallen aan zonnedauw, werd hier nog een keer mooi en opvallend gedecoreerd.

Ik heb al eerder laten zien dat zonnedauw niet kieskeurig is, maar juist houdt van gevarieerd eten.

Behalve juffers heb ik deze zomer vliegen, krekels, motjes en zelfs heidelibellen (om de belangrijkste maar te noemen) aan de blaadjes vastgekleefd zien zitten.

Bij zo veel aanloop moet het wel goed gaan met de zonnedauw.
De vele bezoekers troffen het minder goed.
Als ze niet vast kwamen te zitten aan de kleverige blaadjes van de zonnedauw moesten ze goed oppassen dat ze niet verstrikt raakten in het web van bijvoorbeeld een wespenspin.

Het gevarieerde eetpatroon van de wespenspin komt een volgende keer in beeld.

Bij deze wil ik iedereen bedanken die mijn vorige blogs over ijsvogels en boomkikkers heeft bekeken en eventueel een reactie heeft achtergelaten.