Over ruige rijp en kikkers op ijs

Ruige rijp is een bijzonder fenomeen.

Bij een hoge relatieve vochtigheid (meer dan 90%) die bijvoorbeeld bij mist voorkomt kunnen - als het voldoende vriest - tegen de wind in tamelijk lange naaldvormige ijskristallen ontstaan.

Op 18 januari kon je dit natuurverschijnsel volop bewonderen.

Ik had puur geluk dat ik dit verschijnsel in de AWD aantrof, want ik had er niet alleen niet op gerekend, ik had er zelfs nog nooit van gehoord.

Een wereld die je normaal gesproken vertrouwd voorkomt krijgt opeens een onverwachte, sprookjesachtige uitstraling.

Je komt ogen tekort en tegelijkertijd valt het niet mee om een keuze te maken voor een compositie.

Het resultaat is dat je onvermijdelijk met een grote hoeveelheid beelden thuiskomt waaruit het niet eenvoudig is om een keuze te maken.

Het maken van een beeldverslag voor mijn blog was dan ook een lastige opgave.

 De aanvankelijk nog wat grijze achtergrond, veroorzaakt door de nog niet geheel opgetrokken mist, zorgde voor een serene sfeer.

Dat het zonnetje soms aarzelend doorkwam was een meevaller.

Ik was er vooral opuit getrokken om damherten en/of reeën in deze winterse entourage te fotograferen.

Ik werd op mijn wenken bediend.

Dit damhert besteedde vrijwel geen aandacht aan mij.

IJskoude snacks smaakten hem opperbest.

Voor een aangename verrassing zorgde een groepje goudhaantjes, 

waarvan er één bereid was korte tijd op een mooi gedecoreerde tak te blijven zitten.

Zo zal ik een goudhaantje niet snel weer fotograferen.

Ook  reeën gaven acte de présence, een tweetal deze keer.

Een fraai winters decor met de grassen en bomen in een bijzondere tooi.

Ze zochten op hun gemak naar voedsel, soms even naar mij kijkend.

Wat zal er in hun koppie omgaan?

Aandacht voor wandelaars hebben ze altijd, maar ze gaan rustig door met eten zoeken als ze zich niet bedreigd voelen.

Dit is ongetwijfeld haar eerste winter.

Nieuwsgierig keek ze af en toe in mijn richting, zonder een spoortje onrust.

Op 19 januari was al dit moois nog niet voorbij.

Een goede reden om er een dag opuit te trekken.

In de buurt van een wak kan het voorkomen dat er vogels op het ijs staan of liggen.

Op deze nog schaduwrijke plek stond een wintertaling niet ver van een wak.

Ook op waterplanten hadden de kristallen zich fraai afgezet.

Vooral de lengte van de naalden is opmerkelijk.

Nog een voorbeeld.

Deze kleumende blauwe reiger in een winters landschap straalt uit dat hij toch liever wat warmer weer heeft.

Ineengedoken stond hij lange tijd roerloos.

Veel vaarten en kanalen waren dichtgevroren.

Dat verhoogde de kans om weer eens een roerdomp te zien.

In het riet aan de linkerzijde bleek zich inderdaad een roerdomp te verschuilen.

Het was absoluut onmogelijk om er een foto van te maken.

Pal tegen de zon in ging hij plotseling op de wieken.

Later zag ik er nog een, opnieuw voltrekt onverwacht uit het riet opvliegend.

Aan de rand van een groot wak stond een paartje wilde eenden  te twijfelen of ze zouden gaan zwemmen of niet.

In dat wak hadden zich allerlei vogels verzameld.

Hier is mooi te zien hoe klein een dodaars is vergeleken met een brilduiker.

Een brilduiker vrouwtje wapperde een paar keer flink met haar vleugels.

De in haar omgeving zwemmende dodaarzen, meerkoeten, wilde eenden, fuut en brilduikers reageerden daar niet op.

Haar partner deed even later hetzelfde.

Om te voorkomen dat de beelden teveel op elkaar zouden lijken heb ik hier gekozen voor een nagenoeg symmetrisch beeld.

Toen ik een stuk verder was gelopen viel mijn oog op deze "besuikerde" plant.

Het zonlicht viel er precies op, terwijl de omgeving in de schaduw bleef.

Soms biedt het op een zelfde plaats blijven kans op aantrekkelijke beelden.

Als je een wandeling maakt kan je weer op een geheel andere manier verrast worden.

Twee knobbelzwanen waren ijverig aan het zoeken naar waterplanten. 

Dit beeld doet mij steeds denken aan stronken witlof die in het water gestoken zijn.

Ik wilde zoveel mogelijk symmetrie in dit beeld krijgen.

Het heeft wel een tijdje geduurd voordat dit naar mijn zin gelukt was.

Een knobbelzwaan op het ijs hoort er vanzelfsprekend ook bij.

Het kostte hem behoorlijk wat moeite om op het ijs te klimmen.

Na al die inspanning beviel het blijkbaar toch niet, want hij ging weer snel te water.

De meest opmerkelijke waarneming heb ik voor het laatst gewaard:

Frozen.

Wie rekent er nu op een kikker op het ijs, vastgevroren, met ijskristallen op zijn snuit?

Nog vreemder was dat er een paar meter van hem verwijderd nog een bevroren kikker op het ijs zat.

Wat bezielt kikkers om hun winterslaap te onderbreken en zich op het ijs te wagen?

Ik ben benieuwd wie een verklaring heeft voor dit opvallende verschijnsel.

Het was in ieder een bijzondere waarneming tijdens een wandeling door een zeer stil deel van de AWD.

Zo heb ik het graag.