Van verval tot nieuw leven

In het voorjaar blijken er nog heel wat (overblijfselen van) zwammen in bossen voor te komen. 

Begin maart ging ik in Woestduin en Leyduin tweemaal voor een paar uurtjes macrowerk op zoek  naar sneeuwklokjes.

Behalve op deze uitbundig voorkomende bloemetjes stuitte ik op een aantal soorten zwammetjes.

Allereerst judasoren.

Op een omgevallen boomstam groeiden judasoren, hier en daar omgeven door zwarte trilzwammen.

Ze nodigden mij uit om ze eens van verschillende kanten te bekijken.

Ook in deze tijd van het jaar blijkt het zonlicht al behoorlijk krachtig te zijn, waardoor ik onverwacht veel moest onderbelichten.

Oud hout vergaat langzaam maar zeker, waardoor je er soms vormen in ziet ontstaan die je fantasie (kunnen) prikkelen.

Zwarte trilzwammen waren ruimschoots aanwezig. 

Op sommige plekken waren ze vormeloos, glibberig en glanzend, waardoor ik mij soms afvroeg wat het nu eigenlijk was.

De vorm veranderde binnen een week soms opmerkelijk veel.
Op sommige plekken waren zwammen die er een week eerder nog mooi bij stonden veranderd in een zwarte, vormeloze massa.

Gele trilzwammen waren er niet zo veel, in ieder geval niet mooi genoeg om er hier een voorbeeld van te plaatsen.

Deze zwam, volgens mij een honingzwam, dateert nog van afgelopen november.

Ze groeiden in een uitbundig aantal in grote groepen.

Toen ik ze een week later weer zag waren ze allemaal zwart geworden en in elkaar gezakt.

Het kleine insect had er in ieder geval tijdelijk een flinke drinkplaats gevonden.

Op regenachtige dagen vormden zich een soort binnenmeren in de hoed van de zwammen.

Hoe anders wordt het als je ze eens van de andere kant bekijkt.

Tegenlicht veroorzaakte een voor mij verrassend effect.

Ze deden mij denken aan Scandinavische koffiebroodjes waarbij de korst van bladerdeeg een zachte roomvulling omhult.

Terug naar 2017.

Op een aantal omgevallen stammen waren talloze bruinzwarte bolletjes te zien.

Het zijn roestbruine kogelzwammetjes.

Ze zijn nu niet op hun best meer, want zwart overheerst.

In het najaar zijn ze roestbruin maar bij het ouder worden verandert de kleur.

Hoe duidelijk kan verval zichtbaar worden.

Op de kopse kant van een boomstam zal in de weken hiervoor een flink aantal zwammen te zien zijn geweest.

De overblijfselen van de laatst overgeblevene hingen nog aan de stam;
het merendeel van de andere zwammen lag op de grond voor de boom.

Deze zwam, laat ik hem gele korstzwam noemen, zag er behoorlijk nieuw uit.

De meeste omringende soortgenoten waren al enigszins gelig verkleurd.

Deze glibberige massa verbaasde mij wel.
Bij alle klodders die ik heb gezien dacht ik aanvankelijk aan een zwam in verval.
Ik had wel eens iets dergelijks langs oevers van kanalen gezien, maar op het landgoed had ik het niet verwacht.
Als reigers kikkers verschalken in het voorjaar bestaat de kans dat de geleiachtige massa, die in het lijf van die kikkers voorkomt,
in de maag van de reiger gaat opzwellen tot hij er niet goed van wordt.
De reiger kan dan zijn maaginhoud uitbraken met dit soort glibberige transparante klodders tot gevolg.
Men noemt het heksensnot of sterrenschot.
Ook marterachtigen kunnen dit uitspugen als ze in het voorjaar kikkers opgegeten hebben.
Kikkereitjes waren er overigens niet in te onderscheiden.
Dat laatste veroorzaakt dan weer twijfel, die versterkt wordt door de reactie van Dick.
Bij nader inzien is het veel waarschijnlijker dat ik de gewone stijfselzwam gevonden heb.

Organismen sterven onvermijdelijk een keer af en worden vervangen door nieuw leven.

 Dat het voorjaar in aantocht is zie je in maart overal om je heen.

Dit zaadje vertegenwoordigt zowel verval als de start van nieuw leven.

Ik heb het even op een dikke tak gelegd voor de foto.

Er waren genoeg exemplaren te vinden dus dat schiep ruimte voor wat verschillende composities.

Nog een.

En tot slot nog sneeuwklokjes, daar ging ik uiteindelijk voor.

Ze zijn populair, ze inspireren velen, soms mét maar meestal zonder sneeuw.

Het is steeds weer zoeken naar min of meer vrijstaande exemplaren.

Composities met een rustige achtergrond lukt mij inmiddels wel, 

maar de knop met meer artistieke instellingen heb ik nog niet op mijn camera gevonden. 

Tegenlicht levert vanzelfsprekend weer volkomen andere beelden op.

Zo zie je de sneeuwklokjes niet zo vaak, maar toch hebben ze van deze kant bekeken ook wel wat vind ik.

Met een beetje fantasie kan je het sneeuwklokje als een wit insect zien dat zijn vleugels wat uitspreidt.

Maar zo kan het ook.
Dit deel van de bloem zie je over het algemeen niet omdat de bloem in een knik aan de stengel hangt.

Met een beetje moeite lukte het om een sneeuwklokje eens van een andere kant te bekijken.

Het was wel een uitdaging om wat uit mijn comfortzone te stappen en met de sneeuwklokjes eens iets anders te proberen dan ik meestal doe.

Of het resultaat aanspreekt zal ongetwijfeld een kwestie van smaak zijn.