Red, yellow and blue

Who's afraid of Red, Yellow and Blue?

De naam van de wereldberoemde reeks van vier schilderijen van Barnett Newman (1905-1970) schoot mij te binnen toen ik op een mooie lentedag - 21 maart - niet alleen de bovenstaande kelkzwam, maar ook  het gele speenkruid en blauwe Oosterse sterhyacintjes op het landgoed Woestduin  vond.

Ik was  niet bang voor de drie kleuren maar heb er wel een geheel eigen interpretatie aan gegeven.

Krulhaarkelkzwam of rode kelkzwam?
That 's the question.

Coby (natuurkieker.blogspot.nl) had recent op haar blog beelden laten zien van krulhaarkelkzwammen.
De rode lijken hier zóveel op, dat ze alleen m.b.v. een microscoop met zekerheid zijn te determineren.
Omdat ze rood zijn houd ik het toch maar op rode kelkzwammen totdat het tegendeel blijkt.

Beide zijn heel zeldzaam, dus een mooie vondst was het hoe dan ook.

Ze groeiden op een al gedeeltelijk verteerde tak die tussen het gevallen blad lag.
Een aantal zwammen was ook enigszins door die bladeren bedekt.
Ik schat dat er zeker zo'n vijftiental zwammen op de tak groeiden, soms alleen, soms met tweetallen en een keer in een groepje van een stuk of zes.

Door de tak een beetje te verplaatsen en de blaadjes eraf te halen kon ik een flink aantal platen maken van deze bijzondere zwammensoort.

Dit was de eerste vondst van de dag, een geweldige binnenkomer.
Toen Red, Yellow and Blue spontaan in mijn gedachten opkwam dacht ik aan de kleine blauwe bloemetjes die ik onderweg al had gezien.
Als ik nu nog gele zou kunnen vinden, anders dan de er veel voorkomende narcissen, dan zou ik toch ook iets met die blauwe kunnen doen.

En ja hoor, er groeide speenkruid, een echte voorjaarsbloeier.

Ik weer op mijn knieën toen ik een mooi exemplaar gevonden had.

Ze komen zo weer heel anders over dan wanneer je al wandelend ze bijvoorbeeld langs de paden ziet groeien.

Door wat te spelen met de positie en het diafragma kan je van één klein bloemetje toch heel verschillende platen maken.

Voorbijgangers zullen zich wel eens afgevraagd hebben waarom ik daar in het bos op mijn knieën zat.

Barnet Newman gaf de gekleurde vlakken op zijn schilderijen niet steeds dezelfde afmetingen.
Ik kan daarin meegaan door van de drie onderwerpen  een verschillend aantal beelden te laten zien, namelijk respectievelijk 6, 5 en 4.

Een Oosterse sterhyacint is de gewenste blauwe soort geworden.
Toen ik ze eerder onderweg tegenkwam had ik niet het idee dat ik er iets mee kon.

Als je vluchtig kijkt lijken ze qua grootte en vorm op blauwe sneeuwklokjes.
Soms groeien ze met meerdere bloemetjes aan dezelfde steel.

Ik heb mij tot dit exemplaar beperkt.
Variëren met vooral diafragma en plaats leverde een aantal beelden op die toch wel veel op elkaar leken.

Welke je uiteindelijk de mooiste vindt is dan een kwestie van smaak.