AWD - maart 2017

Maart was voor mij een maand met twee gezichten. 

De tweede helft leverde veruit de aantrekkelijkste momenten op, zoals bijvoorbeeld de dag dat een waterspreeuw in het duingebied op krachten kwam tijdens zijn doorreis naar het Noorden.

Deze dagpauwoog was de eerste vlinder die ik dit jaar  kon vastleggen.

Op een zonnige dag, 10 maart, fladderde een tweetal energiek door de duinen.

Geen bijzondere plaat, welke een leuke waarneming.

De reeën deden het vaak rustig aan.

Deze bok met een beginnend bastgewei lag op een windstille plek.

Veertien dagen later vond ik daar in de buurt een dode ree, deels aangevreten, maar bizar genoeg zonder kop.

Ik ben bang dat het deze reebok is die ik daar heb gezien, want ik ben hem in maart niet meer tegengekomen.

Het reeënbestand is toch al niet zo groot en dan is het jammer als er een doodgaat, door welke oorzaak dan ook.

Het damhert had zijn gewei nog niet afgeworpen.

Lang zal het niet meer geduurd hebben.

Als er tijdens zwerftochten weinig vogels en zoogdieren zijn die je uitdagen om ze te fotograferen  richt je je aandacht vanzelf op wat anders, zoals korstmossen.

Geel korstmos op uitlopende takken.

Eikenmos 

Eikenmos.

Maar op 22 maart, een dag na de start van de lente, zag ik voor het eerst dit jaar duinviooltjes.

Af en toe moet je iets ook eens van de andere kant bekijken.

Wat je er ook van vindt, je weet daarna in ieder geval wel wat je het meest aanspreekt.

Een tweetal daagde mij uit om wat te experimenteren.

Het viooltje op de voorgrond scherp afgebeeld beviel mij veel beter dan het accent op het achterste viooltje.

Binnen een week zag je het aantal snel toenemen.

In de tweede helft van maart brak de paartijd van bruine kikkers en padden aan.

Deze kikker moest zich door een soort "woestijn" van een zandhelling zien te verplaatsen naar het lokkende water.

Tussentijds hield hij zich in een kuiltje schuil voor een toeschouwer die hij niet vertrouwde.

Een pad, ook op weg naar het water, maakte zich groot om de indruk te wekken dat er met hem niet te spotten viel.

Als het water eenmaal bereikt was draaide alles maar om één ding: 

Waar vind ik een geschikte partner waarmee ik voor nageslacht kan zorgen?

Erg vriendelijk komt deze snuiter niet over.

Soort zoekt soort.

Ze straalden niet uit dat ze ervan genoten.

Het mannetje had het wel voor elkaar. 

Het vrouwtje was met hem op haar rug uit het water de kant opgeklommen.

Je zou dan zeggen dat de paring dan achter de rug is.

Maar waarom lift hij nog steeds mee?

Wellicht is hij een opportunist die het wel lekker vindt als het vrouwtje hem op haar rug terug naar het bos brengt.

Op beschutte plaatsen waar varens voorkomen zag je overal de nieuwe plantjes tevoorschijn komen.

Een beetje stoeien met de positie van de camera levert dan weer iets minder gebruikelijke beelden op.

Ik was niet de enige die belangstelling had voor de prille varentjes.

Even later was er ook nog een vlieg die even kwam buurten.

Een waterspreeuw was echt de kers op de taart aan het eind van de maand.

Op 27 maart was er een waterspreeuw gemeld, maar ik trof hem nergens aan.

Op 28 maart daarentegen kwam ik hem wel tegen, net als René die mij een dag eerder op de aanwezigheid van de vogel had gewezen.

Hij was druk bezig met vissen en had ook regelmatig beet.

De witte achtergrond is geen sneeuw, maar een witte op kalk lijkende aanslag.

Hij zat vaak aan de minder zonnige kant van het kanaaltje, vaak zelfs volledig in de schaduw.

In het zonlicht zijn de kleuren veel mooier.

Op een andere plek schudde hij na het foerageren zijn verenpak eens lekker op.

Hij observeerde het water scherp en dook erin als hij iets van zijn gading zag.

Het was een geluk dat ik hem tijdens zijn doorreis heb gezien.

Na deze dag werden er geen waarnemingen meer gemeld.