Vlakbij het hek van ingang Oase stond deze roodborst op zijn post, bars kijkend.
Hij keek mij aan alsof hij wilde zeggen : "Heb jij wel een toegangsbewijs?"
Ik mocht doorlopen.
Op weg naar een mogelijke ontmoeting met de waterspreeuw zag ik meerdere boomklevers, overijverig in het al behoorlijk warme zonnetje.
Ook een blauwe reiger had een plekje in de zon en uit de wind gevonden.
Hij was niet van plan verder te gaan.
Tot mijn verrassing was de waterspreeuw er nog steeds.
(Inmiddels is het maart en zelfs bij het aanbreken van de lente gaf hij nog acte de présence)
In de volle zon ziet zijn verenpak er weer anders uit dan in de relatief koele schaduw van het beeld hierboven.
Hij zocht ook het watervalletje op.
Het is een bijzonder gezicht als hij net onder de rand onder water naar voedsel zoekt.
Helaas is het mij gelukt dat bevredigend vast te leggen.
Dit was het type beelden waar ik naar op zoek was.
Eigenlijk ben ik er niet tevreden over omdat er toch enkele sprieten hun sporen op het verenpak hebben achtergelaten.
Zo blijft er steeds weer wat te wensen over.
Deze kleine boefjes namen mij flink in de maling.
Ze bleven meestal gedeeltelijk verscholen in het riet of zichtbaar zoals op deze plaat te zien is.
Ook dit is een favoriete pose van de dodaarzen.
Het komt ongetwijfeld omdat ik te goed zichtbaar was, maar er was toen geen alternatief.
Het kostte wat moeite, maar deze vrouwelijke wilde eend werkte met succes een kikker naar binnen.
Een passerende kuifeend was mooi genoeg om op de foto te mogen.
Zal ik deze zomer eindelijk kuifeendjes met jongen zien?
Wintertalingen zijn meestal erg schuw.
Bij het minste of geringste vermoeden van onraad gaan ze op de vleugels.
Ze verplaatsen zich vaak tussen het riet door, zodat het niet meevalt het plaatje te maken dat je wilt.
Uiteindelijk had ik toch redelijk succes.
Als het gebied behoorlijk stil is en de breedte van het water groot dan is er een kansje dat je in de AWD nonnetjes aantreft.
Hier had een wintertaling mannetje een vrouwelijk nonnetje op sleeptouw.
Ze bleven op afstand, ik mocht al blij zijn dat ik ze zag.
Het mannelijke nonnetje was er ook, zij het op veilige afstand.
Er was een paartje, en bovendien een mannetje vergezeld door twee vrouwtjes.
Ze verstoppen zich graag onder en tussen de overhangende takken van de bomen langs de oever en zijn zo vrijwel niet zichtbaar.
Zelfs als er slechts een wandelaar langskomt gaan ze al op de vleugels.
In maart heb ik ze nog een keer opgezocht.
Het is mij nog steeds een raadsel waarom mijn lightbox niet meer verschijnt.
Ik heb er geen oplossing voor.
De vos is weer teruggekeerd in mijn header.
Bij "Dommelvos" past een dommelende vos beter dan een actieve appelvink.
