Hoornaar grijpt grote keizerlibel

Op een veldje waar jakobskruiskruid uitbundig bloeide waren grote keizerlibellen ijverig op jacht.

Ik hoopte erop dat ik zou zien dat zo'n libel een ander insect zou vangen. 

Ik werd echter nogal eens afgeleid door vlinders. 

Twee andere fotografen, Kees en Kees geheten, attendeerden mij op een grote keizerlibel (Anax imperator) die door een hoornaar te pakken was genomen.

Hij lag op de grond, maar zij hadden hem op het jakobskruiskruid gelegd toen de hoornaar vertrokken was.

Hij leek erg passief door een steek van de hoornaar (Vespa crabo).

Het loont de moeite om de beelden in de vergroting te bekijken.

Als de lightbox in Google niet werkt, helpt het om Firefox te downloaden en dan mijn blog te bekijken.

De lightbox werkt daar wel.

De grote keizerlibel was aan zijn borstzijde al aangevreten maar dat was op deze manier niet te zien.

Met wat fantasie zou je kunnen zeggen dat hij mij hulpeloos en om hulp vragend  aankeek. 

Hij werd weer op de grond gelegd toen we zagen dat de hoornaar was teruggekeerd en duidelijk naar zijn prooi aan het zoeken was.

Het duurde niet lang of hij was weer druk bezig met de libel.

Nu de keizerlibel op zijn rug lag was goed te zien wat de hoornaar al had aangericht.

De kop en de vleugels worden vaak van de romp gescheiden, maar deze keer gebeurde dat niet.

De hoornaar haalde uit het binnenste van de romp datgene wat hij in de vorm van een balletje naar zijn nest wilde brengen.

Zelf eet hij niets van de libel, alles is bedoeld voor zijn larven.

De larven scheiden een zoete vloeistof af die voedsel is voor de werksters onder de hoornaars.

De hoornaar haalde snel en efficiënt de lekkerste delen uit het lijf van de libel.

Over het wel en wee van de hoornaar is veel te lezen op wespenbestrijding .

De bal libellenvlees was bijna klaar.

Alleen het luchttransport naar het nest restte nog, een flinke klus.
Toen hij opsteeg leek hij op een helikopter die een zware vracht moest verplaatsen.

Toen hij weg was werd het restant van de libel weer even op het jakobskruiskruid gelegd.
De keizerlibel had toen wel last van een leeg gevoel.
Hij werd daarna opnieuw op de grond gelegd want het leek er niet op dat de hoornaar er al op was uitgekeken.
Hij was al snel weer in aantocht en zoemde zoekend tussen de begroeiing door.

Tot onze verbazing krulde de libel zijn achterlijf omhoog, alsof hij nog leefde.
Zijn laatste stuiptrekkingen?

Wij stonden er gefascineerd naar te kijken.
De hoornaar kwam inderdaad nog één keer terug.
Hij demonteerde de libel en vloog weg met het achterlijf waar nog één vleugel aan vast zat.
Wij bleven achter, een ervaring rijker.

De beelden zijn door de rommelige achtergrond geen fotografische hoogstandjes,
maar met voor mij wel bijzondere waarnemingen.

De volgende keer wordt het weer heel anders met o.a.