De wilde zwaan in het zonnetje

Wilde zwanen ( whooper swan, cygnus cygnus) overwinteren al jaren in de AWD.

Voor mij is een winter niet compleet als ik deze wintergasten niet minstens een keer heb gezien.

In een eerdere post heb ik al wat beelden van december later zien.

Het grootste deel van de beelden in deze post is gemaakt op 18 januari.

Wilde zwanen zijn eenvoudig te onderscheiden van knobbelzwanen.

Op 3 januari trof ik een drietal, waarvan dit tweetal aan de beurt was om te rusten.

De derde hield de wacht.

Stapje voor stapje probeerde ik ze te benaderen, mij soms alleen verplaatsend op mijn knieën. 

Ik mocht opmerkelijk dichtbij komen.

De zwaan volgde mij intussen oplettend.

Later in januari trof ik een vijftal wilde zwanen in een kanaal dat grotendeels bedekt was met een dun laagje ijs.

Op het eerste gezicht leek het een onderhoud voor drie zwanen, waarbij de koppen bij elkaar gestoken werden.

Een van de zwanen was klaar met poetsen en rekte zich eens lekker uit.

Wat een prachtige sierlijke vogels zijn het toch.

Ik had een mooie plek gevonden om ze zonder last te hebben van rietstengels te kunnen bekijken.

Ik zei het al, ze waren met zijn vijven.

Dat wilden ze ook wel even laten zien.

Ook deze zwaan wilde mij laten zien hoe mooi hij zijn vleugels konden spreiden.

Hoe mooi wil je het hebben?

Prachtig in het zonnetje.

Deze houding doet mij steeds denken aan een dirigent die de musici de juiste aanwijzingen geeft.

Dit tweetal had zich wat afgezonderd van de andere drie.

Zij volgden belangstellend wat daar gebeurde.

Het was wat onrustig bij het drietal.

Het leverde mij een ongebruikelijk plaatje op van een wilde zwaan met ogenschijnlijk twee nekken.

Het werd steeds onrustiger.

Een van de zwanen stoorde zich aan een andere en joeg er achteraan.

Pas toen een van de twee voldoende afstand genomen had  keerde de rust weer terug.

Ze kunnen mooi met zijn tweeën in formatie zwemmen, maar met zijn drieën ook.

Samen hielden ze de omgeving goed in de gaten.

Volstrekt onverwacht en voor mijn gevoel zonder aanleiding besloten ze te vertrekken.

Het leek wel of er een voor mij onhoorbaar startschot was gegeven.

Het was een prachtig gezicht hoe ze het luchtruim kozen.

Je hoorde de krachtige bewegingen van de vleugels, het gespetter van water door hun krachtige afzet en het kraken van het ijslaagje dat ze stuk trapten.

Stuk voor stuk kwamen ze voorbij.

Het opspattende water dat het eerste tweetal veroorzaakte is hier nog goed te zien.

Toen ik thuis deze beelden in plaats van op het schermpje van mijn camera op een groter scherm bekeek was ik blij dat de beelden haarscherp waren.

De zwaan vormde hier een fraaie diagonaal en trapte nog een laatste keer door het ijslaagje voordat hij los kwam.

De laatste zwaan deed het hem op ongeveer dezelfde manier na.

Toen ze alle vijf in de lucht waren, verdwenen ze geleidelijk uit beeld, waarbij ze hun kenmerkende geluid lieten horen.

Ik heb de zwanen deze winter nog niet op het ijs of in de sneeuw gezien, maar met deze ontmoeting was ik buitengewoon tevreden.