AWD - Roodwild januari 2019

Maandenlang had ik geen reeën gezien in de Amsterdamse Waterleidingduinen.

Ik heb al eerder geschreven dat het hek rond de AWD weliswaar voordelen biedt maar voor de reeënstand funest is.

Er komt geen vers bloed van buiten, er is nauwelijks of geen nieuwe aanwas, maar er is wel natuurlijke sterfte.

Het aantal reeën is daardoor zienderogen verminderd.

Op 10 januari zag ik eindelijk weer eens reeën, een tweetal.

Je mag nu al blij zijn met een tweetal, waarbij het voorheen in de wintermaanden normaal was om grotere groepen te zien.

In de wintermaanden hebben de reeën minder dekking tussen de varens waardoor ze makkelijker te vinden zijn.

Ik heb er overigens wel goed naar moeten zoeken.

Gelukkig schrikken ze om de een of andere reden niet zo snel van mij.
Voor dit beeld heb ik alleen mijn 400 mm lens nodig gehad.

Als je geluk hebt vertonen ze zich ook in het open veld, meestal op weg naar een ander gebied met meer dekking.

"Nog even rondkijken en dan gaan liggen."

Zijn ze eenmaal aan het zicht onttrokken dan is het meestal een toevalstreffer als je ze ziet.

Op 24 januari was het enigszins winter.

Die dag was het lot mij minder gunstig gezind want ik moest het vooral doen met landschappen,
helaas minder met interessante waarnemingen.

Damherten kom je altijd wel tegen.

Toch nog een redelijk winters plaatje.

Op 31 januari begon de dag schitterend.

De zon zorgde voor een roodachtige gloed over de natuur.

Dit damhert hield goed in de gaten wat ik deed.

Waarom?

Hij zag dat ik bij een dode soortgenoot stond, die zo maar op het pad lag.

Hij was een natuurlijke dood gestorven.

Er wordt weliswaar op damherten gejaagd in de wintermaanden, maar dit hert was niet geschoten.

Hoe ik dat zo zeker weet?

Later op die ochtend  bleek het hert verplaatst te zijn, een paar meter van het pad af.

Bovendien was zijn gewei afgezaagd en was er geen kogelgat of een bloedspoor te zien.

Het is gebruikelijk in de AWD dat dode dieren in het gebied blijven liggen zodat ze als voedsel kunnen dienen voor allerlei andere dieren (bijvoorbeeld vossen en kraaien), zoals ik al vaker ervaren heb.

Geweien worden wel altijd verwijderd.
Geschoten herten worden direct afgevoerd.

Diezelfde morgen zag ik weer een ree, rustend in de zon. 

Zij wilde wel op de foto.

Het bleken er twee te zijn, die samen besloten een ander gebiedje te zoeken, op hun dooie gemak langs het bos lopend.

Op een drafje staken ze de vlakte over, met een flinke onderlinge afstand.

Zo liggen ze verscholen tussen de verdorde varens.

Het levert geen mooie plaatjes op, maar het geeft wel een goed beeld van hoe ze in de vegetatie opgaan.

Toen er een wolk voor de zon schoof veranderde het licht onmiddellijk.

Zo staat ze er weer schitterend bij, even opkijkend tussen het zoeken naar wat groene plantjes.

Ik zat op mijn knieën tussen de varens, zij had mij goed in de gaten, maar ze vond het best zo.
Ik heb haar zo een tijdje bekeken, af en toe plaatjes makend.

Ze maakte overtuigend duidelijk dat je moet genieten van je ontbijt en dat je je zeker niet moet haasten.

Ze keek nog even rond en besloot toen verder te lopen.

De bewolking was weer teruggekomen, vandaar het kleurverschil.
Ze onderbrak haar loopje even voor een sanitaire stop.

Daarna scheidden onze wegen.
Later die morgen verdween de zon definitief achter de wolken.
Het had mij weer eens helemaal meegezeten.