Zwammen in de woestijn

Op weg naar de woestijn kwam ik langs een groene vlakte  waar in de verte oranje vlekken te zien waren.

Het bleken deze zwammen te zijn die voornamelijk op resten van bomen groeiden.

Het loont de moeite om de beelden in de vergroting te bekijken.

De lightbox in Google werkt om een voor mij onduidelijke reden helaas nog steeds niet.

Met Firefox of Internet Explorer lukt het wel.

Met tegenlicht en reflecties van zonlicht kreeg ik dit beeld.
Het ging mij vooral om de structuur aan de onderkant van de hoed.

Op deze manier belicht vind ik de zwammen mooier, maar van deze kant kon ik nergens de onderzijde van de hoed in beeld krijgen.

Eerlijk gezegd heb ik niet mijn best gedaan om de naam te achterhalen, hopend dat iemand de naam van deze soort kent.

Vlakbij de woestijn trof ik deze rechte koraalzwammetjes (Ramaria stricta) aan.

In de woestijn was het zoals gebruikelijk stil, een hele woestijn voor mijzelf, geweldig.

Veel wuivend helmgras, geen libellen en andere insecten meer, maar al gauw zag wel ik de eerste duinfranjehoedjes (Psathyrella ammophila).

Het is vaak even zoeken naar vrijstaande zwammetjes, want ze staan nogal vaak op fotografisch gezien onmogelijke plekken tussen de stengels van het helmgras.

Het was voortdurend zoeken naar interessante modellen, waarbij ik voor het gemak maar aanneem dat het steeds om dezelfde soort gaat.

De formaten verschilden flink.

Het eerste duinfranjehoedje dat ik liet zien was niet groter dan een doperwt, dit tweetal was 2-3 keer zo groot.

Op mijn knieën kruipend over het zand om maar een mooie compositie te vinden moest ik wel steeds oppassen dat er geen zand op mijn camera kwam.

Van bovenaf vond ik het beeld ook wel aardig, vooral omdat zo het patroon van de hoed goed te zien was.

Of dit tweetal ook bij dezelfde soort past weet ik niet.

Wat ik wel weet is dat het eerste zwammetje scherp afgebeeld een mooiere plaat opleverde dan de achterste zwam scherp.

Eerlijk gezegd was ik bij mijn zoektochten - ik ben er drie keer geweest - niet naar deze soort op zoek, hoewel ik mooie modellen beslist kon waarderen, maar ik had vooral twee andere soorten op het oog.

Zandtulpjes (Peziza ammophila), daar het ging het mij onder andere om.

Ze komen als kleine bolletjes, ter grootte van een kleine doperwt, uit het zand tevoorschijn, waarna het gaatje bovenin langzaam groter wordt en de tulpvorm verschijnt.
Je hoeft hier niet op te wachten, want daarvoor gaat het te langzaam.

De vormen verschillen telkens weer.
Gelukkig maar, want anders was je gauw klaar.

Ze zijn behoorlijk zeldzaam.
Ik was dan ook dik tevreden dat ik er uiteindelijk op een morgen zo'n 20 vond.

Een duo kom je zelden tegen, deze tulpjes  staan vrijwel altijd alleen.

Nog een mooi exemplaar tot besluit.

In mijn vorige post liet ik als laatste foto al duinstinkzwammen  (Phallus hadriani) zien.

Ook deze soort is matig algemeen, maar wel kwetsbaar.
Ik was daarom heel blij met deze vondst.

Vorig jaar had ik er één gevonden, maar nu vond ik er een tiental, in verschillende stadia van ontwikkeling.

Op de voorgrond een deel van een bol, het duivelsei.

Daarna een zwam in wording, bedekt met een geleiachtige laag.

Tenslotte een lange "steel", met de bekende structuur van de steel van een stinkzwam.

Ik vond het een merkwaardige spriet die bovenaan een vreemde vorm had.

Op internet vond ik dat de lange steel zo'n 15 cm lang kan worden.
Wat de functie is, is mij nog een raadsel.
Gaat het om sporenvorming en - verspreiding?

Hetzelfde trio van de andere kant bekeken.

Zo is ook te zien dat de  "steel" uit een duivelsei ontspringt.

Duivelseieren kunnen wit, roze tot roodviolet zijn maar ik heb uitsluitend de witte kleur gezien.

Deze duinstinkzwam was bedekt met een glibberige geleiachtige laag.

De typische hoed van de zwam was nog verborgen.

Waarom deze soort duinstinkzwam heet heeft ongetwijfeld met de vorm te maken die lijkt op die van de bekendere stinkzwammen.

De geur is echter wat zoet.
Ik vond ze lekker ruiken in plaats van stinken zoals bij andere soorten stinkzwammen.

Zo moeten ze worden.

Als al het lekkers door de vliegen - en zelfs een vlindertje - er vanaf gesnoept is buigen ze hun hoed.

Ik vind dat het net lijkt of de hoed in vloeibare  chocolade gedoopt is, zoals met soft ice gedaan wordt voor de liefhebbers.

De eerste serie beelden van de duinstinkzwam heb ik gemaakt op 7 oktober, de laatste drie beelden - te beginnen met deze - op 8 oktober.

Ik was benieuwd wat er in een dag zou veranderen.

De gelei was veranderd, het gebruikelijke type hoed was tevoorschijn gekomen.

De "steel" was een beetje krommer gaan staan, het hoogtepunt was blijkbaar voorbij.

Bij het duivelsei zag ik geen veranderingen.

Bij een andere zwam was de hoed al grotendeels ontdaan van de smakelijke chocoladekleurige laag.

De vliegen waren bezig met de laatste restjes.

Ze vormden een soort ereboog tot besluit.

Tot zo ver de woestijn, volgend jaar ga ik ongetwijfeld weer op zoek naar deze soorten.

Bonaire - Strand 2

Nee, ik heb mij niet vergist. 

Het zijn geen plaatjes van steenlopers bij de Zuidpier.

Ze liepen langs de waterlijn bij "mijn" strandje in Bonaire.

Hier had ik absoluut niet op gerekend.

Of ze daar altijd voorkomen, of ze wellicht eveneens vakantiegangers waren of dat ze op doorreis waren weet ik niet.

Ik vond ze wél mooi.

Het loont de moeite om de beelden in de vergroting te bekijken.

De lightbox in Google werkt om een voor mij onduidelijke reden helaas nog steeds niet.

Met Firefox of Internet Explorer lukt het wel.

De steenlopers (Arenaria interpres) liepen vlak voor mij langs, terwijl ik op een steen zat te kijken wat er om mij heen gebeurde.

Er waren een paar vogels bij in een ander verenpak, vrouwtjes of juvenielen.

Deze grijze man schudde zijn veren eens goed op, de andere maakte er een foto van.

Zij krijgen deze keer wat extra aandacht omdat ik ze in IJmuiden meestal niet zo mooi in dit verenpak zie.

Ze liepen dagelijks in een groepje van 5-6 vogels langs de waterlijn naar voedsel te zoeken, absoluut niet schuw.

Nog een laatste plaat van deze prachtige vogels.

Een aangename verrassing kwam voor rekening van een zilverplevier (Pluvialis squatarola).

Er was af en toe ook een mannetje, maar dat bleef op grotere afstand waardoor ik hem niet mooi op de foto kon krijgen.

Gefascineerd keek zij naar de op haar af rollende golven.

Hier kwam ze voor, een aantrekkelijke plek om naar voedsel te zoeken.

Vrijwel dagelijks kwam zij even langs.

Ik moest wel stil blijven zitten, want bij een foute beweging verdween ze onmiddellijk.

Voortdurend was ze op haar hoede.

Ik kon mij niet herinneren dat ik eerder een zilverplevier had gezien.

Deze ontmoetingen zal ik zeker niet vergeten.

De afsluiter van deze post is een schitterende krab die uit de zee tevoorschijn kwam.

Ik had er al een paar gezien, maar die verdwenen snel onder stenen waar ze ook bleven.

Hier zat ik op de eerste rij.

Misschien stoorde hij zich aan mij.

Op hoge poten ging hij parallel aan het strand verder in plaats van het strand op zoals hij vermoedelijk van plan was.

Hij hield mij scherp in de gaten.

Toen ik voorzichtig een andere plek opzocht trok hij zich een stukje terug, gelukkig niet voor lang.

Hij reageerde op iedere beweging van mij.

Ik kon een goede positie vinden, ver genoeg van de krab vandaan om hem niet te verjagen, en dichtbij genoeg om hem goed in beeld te krijgen.

Hier laat hij zich in volle glorie zien, indrukwekkend.

Maar ja, toch weer aan de wandel.

Zat ik hem in de weg?

Hij keek mij nog eens goed aan.

Intimiderend?

Ik gunde hem zijn stukje strand en ben opgestapt.

De volgende keer iets heel anders:

"Zwammen in de woestijn"

Bonaire - Strand 1

Voordat we iets gingen ondernemen bracht ik veel dagen 's morgens eerst een tijdje door aan het strandje,
dat op hooguit 100 m van ons huisje te vinden was.

Ik wil mij hier beperken tot de vogels die langs de waterlijn te vinden waren.

Ik zag er echter genoeg moois om hier twee edities aan te wijden.

Het loont de moeite om de beelden in de vergroting te bekijken.

De lightbox in Google werkt om een voor mij onduidelijke reden helaas nog steeds niet.

Met Firefox of Internet Explorer lukt het wel.

Bijna iedere morgen was er een Amerikaanse kleine zilverreiger (Egretta thula) aan het vissen.

Hier zat het even tegen, hij stond er een beetje beteuterd bij.

In de karakteristieke reigerhouding stond hij klaar om visjes te pakken.

Het was een beetje sneu dat hij voornamelijk kleine visjes te pakken kreeg.

Zo kennen we hem, waakzaam de omgeving in zich opnemend.

Één enkele dag kwam er een roodhalsreiger (Egretta rufescens) buurten. 

Later zag ik dit soort reiger veel mooier, maar deze hoorde er nu ook bij vind ik.

Regelmatig kwamen Amerikaanse dwergsterntjes (Sernula antillarum) voorbij vliegen.

Het viel niet mee om ze behoorlijk in beeld te krijgen.

Fregatvogels (Fregata)  zweefden regelmatig boven de zee, jagend op vogels die wat gevangen hadden. 

Ze probeerden die bang te maken in de hoop dat zij hun vis zouden laten vallen.

Het is echt een waarnemingsplaatje, want ze kwamen niet voldoende dichtbij voor fatsoenlijke plaatjes.

Lachmeeuwen (Leucophaeus atricilla) zag je dagelijks overal langs de kust.

Ik zal ze later nog wel eens laten zien.

Een bijzondere bezoeker was een kleine geelpootruiter (Tringa flavipes).

Gelukkig had ik hem aan zien komen, want hij landde, keek even wat rond en ging weer verder.

Caribische troepialen (Quiscalus lugubris)  zijn overal nadrukkelijk aanwezig, ook op het strandje.

Hier neemt er één een afwerende en tegelijk dreigende houding aan om een andere troepiaal bang te maken.

Ze scharrelden over de stukken koraal en waren niet bang voor natte pootjes.

Als de golven iets te bedreigend waren vlogen ze snel op.

Het plaatje is niet 100% scherp, maar wel leuk.

Heel bedrijvig speurden ze naar voedsel.

Een beetje opletten is altijd verstandig.

Dit mannetje had een goed uitkijkpunt gevonden.

Kenmerkende vogels voor het Caribische gebied zijn bruine pelikanen ( Pelecanus occidentalis).

Ze vlogen regelmatig langs, maar landen deden ze niet voor mijn neus.

Geen probleem, later kwam ook dat helemaal goed.

Het zijn prachtige vogels met een flinke spanwijdte.

Het licht was zoals te zien is niet iedere dag hetzelfde.

Je kijkt je ogen uit als deze vogels vlak voor je (of soms boven je) passeren.

Hoe mooi wil je het hebben?

Nog een laatste om aan te geven dat de pelikanen ook wel eens laag voorbij vlogen.

Voor natuurliefhebbers heeft Bonaire genoeg te bieden.
In latere posts zal ik daar nog meer van laten zien.
Bedankt voor de bezoekjes en de reacties op mijn vorige verslagen.