Zwammen in de woestijn

Op weg naar de woestijn kwam ik langs een groene vlakte  waar in de verte oranje vlekken te zien waren.

Het bleken deze zwammen te zijn die voornamelijk op resten van bomen groeiden.

Het loont de moeite om de beelden in de vergroting te bekijken.

De lightbox in Google werkt om een voor mij onduidelijke reden helaas nog steeds niet.

Met Firefox of Internet Explorer lukt het wel.

Met tegenlicht en reflecties van zonlicht kreeg ik dit beeld.
Het ging mij vooral om de structuur aan de onderkant van de hoed.

Op deze manier belicht vind ik de zwammen mooier, maar van deze kant kon ik nergens de onderzijde van de hoed in beeld krijgen.

Eerlijk gezegd heb ik niet mijn best gedaan om de naam te achterhalen, hopend dat iemand de naam van deze soort kent.

Vlakbij de woestijn trof ik deze rechte koraalzwammetjes (Ramaria stricta) aan.

In de woestijn was het zoals gebruikelijk stil, een hele woestijn voor mijzelf, geweldig.

Veel wuivend helmgras, geen libellen en andere insecten meer, maar al gauw zag wel ik de eerste duinfranjehoedjes (Psathyrella ammophila).

Het is vaak even zoeken naar vrijstaande zwammetjes, want ze staan nogal vaak op fotografisch gezien onmogelijke plekken tussen de stengels van het helmgras.

Het was voortdurend zoeken naar interessante modellen, waarbij ik voor het gemak maar aanneem dat het steeds om dezelfde soort gaat.

De formaten verschilden flink.

Het eerste duinfranjehoedje dat ik liet zien was niet groter dan een doperwt, dit tweetal was 2-3 keer zo groot.

Op mijn knieën kruipend over het zand om maar een mooie compositie te vinden moest ik wel steeds oppassen dat er geen zand op mijn camera kwam.

Van bovenaf vond ik het beeld ook wel aardig, vooral omdat zo het patroon van de hoed goed te zien was.

Of dit tweetal ook bij dezelfde soort past weet ik niet.

Wat ik wel weet is dat het eerste zwammetje scherp afgebeeld een mooiere plaat opleverde dan de achterste zwam scherp.

Eerlijk gezegd was ik bij mijn zoektochten - ik ben er drie keer geweest - niet naar deze soort op zoek, hoewel ik mooie modellen beslist kon waarderen, maar ik had vooral twee andere soorten op het oog.

Zandtulpjes (Peziza ammophila), daar het ging het mij onder andere om.

Ze komen als kleine bolletjes, ter grootte van een kleine doperwt, uit het zand tevoorschijn, waarna het gaatje bovenin langzaam groter wordt en de tulpvorm verschijnt.
Je hoeft hier niet op te wachten, want daarvoor gaat het te langzaam.

De vormen verschillen telkens weer.
Gelukkig maar, want anders was je gauw klaar.

Ze zijn behoorlijk zeldzaam.
Ik was dan ook dik tevreden dat ik er uiteindelijk op een morgen zo'n 20 vond.

Een duo kom je zelden tegen, deze tulpjes  staan vrijwel altijd alleen.

Nog een mooi exemplaar tot besluit.

In mijn vorige post liet ik als laatste foto al duinstinkzwammen  (Phallus hadriani) zien.

Ook deze soort is matig algemeen, maar wel kwetsbaar.
Ik was daarom heel blij met deze vondst.

Vorig jaar had ik er één gevonden, maar nu vond ik er een tiental, in verschillende stadia van ontwikkeling.

Op de voorgrond een deel van een bol, het duivelsei.

Daarna een zwam in wording, bedekt met een geleiachtige laag.

Tenslotte een lange "steel", met de bekende structuur van de steel van een stinkzwam.

Ik vond het een merkwaardige spriet die bovenaan een vreemde vorm had.

Op internet vond ik dat de lange steel zo'n 15 cm lang kan worden.
Wat de functie is, is mij nog een raadsel.
Gaat het om sporenvorming en - verspreiding?

Hetzelfde trio van de andere kant bekeken.

Zo is ook te zien dat de  "steel" uit een duivelsei ontspringt.

Duivelseieren kunnen wit, roze tot roodviolet zijn maar ik heb uitsluitend de witte kleur gezien.

Deze duinstinkzwam was bedekt met een glibberige geleiachtige laag.

De typische hoed van de zwam was nog verborgen.

Waarom deze soort duinstinkzwam heet heeft ongetwijfeld met de vorm te maken die lijkt op die van de bekendere stinkzwammen.

De geur is echter wat zoet.
Ik vond ze lekker ruiken in plaats van stinken zoals bij andere soorten stinkzwammen.

Zo moeten ze worden.

Als al het lekkers door de vliegen - en zelfs een vlindertje - er vanaf gesnoept is buigen ze hun hoed.

Ik vind dat het net lijkt of de hoed in vloeibare  chocolade gedoopt is, zoals met soft ice gedaan wordt voor de liefhebbers.

De eerste serie beelden van de duinstinkzwam heb ik gemaakt op 7 oktober, de laatste drie beelden - te beginnen met deze - op 8 oktober.

Ik was benieuwd wat er in een dag zou veranderen.

De gelei was veranderd, het gebruikelijke type hoed was tevoorschijn gekomen.

De "steel" was een beetje krommer gaan staan, het hoogtepunt was blijkbaar voorbij.

Bij het duivelsei zag ik geen veranderingen.

Bij een andere zwam was de hoed al grotendeels ontdaan van de smakelijke chocoladekleurige laag.

De vliegen waren bezig met de laatste restjes.

Ze vormden een soort ereboog tot besluit.

Tot zo ver de woestijn, volgend jaar ga ik ongetwijfeld weer op zoek naar deze soorten.