Winter in de duinen

Daar sta je dan, tot je knieën in de sneeuw.

Een dag eerder was het flink gaan sneeuwen, weliswaar poedersneeuw, en dat zorgde in deze tijd van klimaatopwarming toch nog voor onverwachte winterse omstandigheden.

Oude tijden herleefden toen ik over de nog onbelopen stukken sneeuw liep, er soms inzakkend tot halverwege mijn kuiten.

Door de wind was de sneeuw plaatselijk weggeblazen, waardoor er niet alleen sneeuwduintjes ontstonden maar ook ondiepten gevuld werden met sneeuw.

Toen ik over de sneeuw liep klonk het "geknoerp" mij als muziek in de oren.

Mijn volgers weten inmiddels wel dat de Lightbox in Google Chrome niet werkt. 

Er zit niets anders op dan op iedere foto te klikken als je een vergroting wilt zien.

Sorry, ik heb geen beter alternatief.

Hier en daar sporen van damherten, maar verder nog onbelopen.

De wind had sommige delen vrijwel schoon geblazen waardoor het voor de herten makkelijker was iets eetbaars te vinden.

Het was aangenaam weer en tot mijn verrassing niet druk.

Dat was aan het gedrag van de dieren ook te merken, want ze bleven uiterst kalm.

Sneeuw genoeg.

De landschapsplaten heb ik overigens met mijn telefoon gemaakt.

Een van de weinige vogelsoorten die ik deze ochtend tegenkwam was het roodborstje.

Dit was niet de enige.

Damherten waren er nog veel meer.

Vossen hoefde ik in dit gebied niet te verwachten.

Die verwachting kwam dan ook uit.

Voedsel was makkelijk te vinden.

Ze hoefden niet de schors van takken af te knabbelen.

Ze doen dat in de wintermaanden vaak zoals in het duingebied overal te zien is.

Een stukje door de sneeuw banjeren viel hier en daar niet mee, zowel voor mens als voor dier.

Een eenzame knobbelzwaan lag een hele tijd roerloos op het ijs.

Je zou toch denken dat hij liever in een wak zou verblijven.

Zou het nog goed gaan met deze vogel?

Het ging prima.

Om toeschouwers gerust te stellen strekte hij af en toe zijn nek.

Hij was absoluut niet onrustig.

Hier en daar zag je fraaie ijsstructuren op begroeiing boven het bevroren water langs de waterkant.

Als vertegenwoordiger van een flink aantal roodborstjes mag deze schoonheid dit verslagje besluiten.

Ik ben in de "winterweek" maar één keer naar de duinen geweest. 

Rondkijken in mijn eigen woonomgeving, een bezoek aan de Zuidpier, en niet te vergeten het buiten zijn met enkele kleinkinderen vulden de week volledig.