(Zonne)dauw

Het zal inmiddels wel bekend zijn dat ik vrijwel nooit de natuur in trek met de auto. 

OK, ik ga wel met de auto naar een parkeerplaats, maar fotograferen vanuit de auto heb ik zelden gedaan.

Meestal is het rugzak op, de draagband van mijn camera om mijn nek en lopen maar. 

In een gebied als de AWD kan dat ook bijna niet anders, want fietsen is niet toegestaan (op een enkele uitzondering na).

In de AWD mag je vrijwel overal van de paden af en kan je zo je eigen weg zoeken.

Deze keer laat ik zien wat de mooiste momenten in de maand juni waren.

Druppels overheersten.

Ronde zonnedauw (Drosera rotundifolia) heeft altijd een onweerstaanbare aantrekkingskracht op mij gehad.

Maar wel heel anders dan op juffers.

De zonnedauw verwelkomt juffers en kleine insecten graag als voedselbron.

Ook al is het plantje erg fotogeniek, 

ik maak er toch bij voorkeur plaatjes van als er een insect aan de kleverige druppeltjes vastzit.

Als het 's nachts flink afgekoeld is dan heb je een grote kans om insecten te vinden die bedekt zijn met dauwdruppels.

Deze heidelibel, waarschijnlijk een bloedrode (Sympetrum sanguineum), is daar een mooi voorbeeld van.

Bij het struinen door de begroeiing moet je dan wel accepteren dat je broekspijpen tot aan je knieën nat kunnen worden van de dauw.

Het blijft een uitdaging om een mooie compositie te vinden.

Deze bevalt mij wel.

Spinnen leggen graag een voedselvoorraad aan.

Deze juffer is daar het bewijs van.

Volgens waarneming.nl zou dit een roodoogjuffer (Erythromma) kunnen zijn. 

Erg overtuigd ben ik niet want ik heb deze juffersoort wel eens met duidelijke rode ogen gezien.

Na een koele nacht ga ik graag op zoek naar libellen, juffers en vlinders in de hoop dat ze nog bedekt zijn met dauwdruppels.

Ze blijven dan ook lekker rustig zitten.

 Ik krijg dan tijd genoeg om er op mijn gemak plaatjes van te maken die naar mijn zin zijn.

Het is dan meestal ook nog heel stil, nauwelijks andere bezoekers, 

waardoor het vaak lijkt of ik daar helemaal alleen ben.

Daar houd ik van.

Juffers, zoals deze watersnuffel (Enallagma cyathigerum), hebben dan nog wat tijd nodig om op te warmen als ze bedekt zijn met druppels.

Dat maakt ze voor mij een aantrekkelijk onderwerp. 

Een onverwachte ontmoeting had ik met de rups van de kleine beer (Phragmatobia fuliginosa).

De rups zag ik voor het eerst, het kleine rode nachtvlindertje heb ik ook maar één keer gezien.

Dit is trouwens de enige link met vlinders in deze aflevering.

Ik heb teleurstellend weinig vlinders in juni gezien.

Gelukkig werd dat wat beter in juli.

Steenrode heidelibellen (Sympetrum vulgatum) hingen op veel plaatsen aan de stengels van pitrus.

Ze waren dezelfde morgen uitgeslopen en hingen nu in het zonnetje te drogen.

in mei waren het vooral viervlekken, in juni heidelibellen.

 

Hier is het omhulsel te zien waaruit de libel gekropen was.

Op beschaduwde plekken gebeurde nog weinig, op zonnige plekken kwamen de libellen tevoorschijn.

Hier is een combinatie te zien, waarvan ik heel wat voorbeelden kon vinden.

De libellen waren actief, de watervogels deden het rustig aan.

De vaste bewoners - kuifeenden, tafeleenden en krakeenden - dobberden op het water.

Meerkoeten en dodaarsjes waren wat onrustiger, blauwe reigers bekeken alles bijna onverstoorbaar.

De hele omgeving langs en op het water straalde rust uit.

Deze libel is een soort die ik niet snel van zo dichtbij tegenkom:

een zuidelijke keizerlibel (Anax parthenope)

Het was een buitenkans om hem eens goed te bekijken.

In de zon droogden de vleugels natuurlijk tamelijk snel op.

Al wandelend kwam ik bij het gebied waar de ronde zonnedauw groeit. 

Een lantaarntje (Ischnura elegans) zat maar een klein beetje vast aan een kleverig druppeltje van zonnedauw.

Hij keek mij aan alsof hij wilde zeggen: "Maak me los".

Dat heb ik gedaan nadat ik een aantal foto's gemaakt had.

 Het was echter helemaal niet zeker dat hij daardoor langer zou blijven leven.

Het is daar wel oppassen voor teken, die in de maanden juni en juli actiever worden.

Zeker nu grassen in het duingebied door het natte voorjaar en de mindere begrazing door damherten het veel beter doen dan in voorafgaande jaren is de kans op een tekenbeet groter geworden.

Teruglopend door een gebied dat inmiddels weer toegankelijk was na een tijdelijke sluiting zag ik deze

grote keizerlibel (Anax imperator), 

die voor de verandering een keer geen haast had.

De mannelijke damherten krijgen steeds mooiere bastgeweien, de hindes hebben inmiddels kalfjes.

Twee keer heb ik een kalfje gevonden dat ergens alleen verscholen lag. 

Ze had mij eerder in de gaten dan ik haar, waardoor ze er zo snel vandoor ging dat een foto maken dit jaar weer niet lukte.

Op het gebied van vogels was er in juni nauwelijks iets te beleven.

In mijn overzicht van de maand juli komt o.a. deze onverwachte duinbewoner voorbij.