Vogelrijkdom in stadswijken

De vogelrijkdom in de waterwereld van Nieuw-Vennep is groot. Ik heb al in verschillende blogs laten zien hoe het families fuut en knobbelzwaan verging. De vogels zijn redelijk vertrouwd met mensen waardoor ze minder schuw zijn dan bijvoorbeeld in een polder. De variatie vind ik opmerkelijk groot. Zelfs mantelmeeuwen en zilvermeeuwen zijn hier geen uitzondering. Meerkoeten, waterhoentjes, futen, knobbelzwanen, wilde eenden en een zilvermeeuw zijn al in eerdere blogs opgenomen.

Ook  deze keer is het weer onvermijdelijk om even stil te staan bij het wel en wee van een futengezin.

Ik begin echter met enkele andere vogels.

 Zelfs in relatief kleine slootjes zie je af en toe aalscholvers. 

In de Haarlemmermeerpolder ziet je ze ook vaak, met hun vogels gespreid, zittend op een lantaarnpaal.

 Kuifeendjes zie je regelmatig in de Ringvaart en omgeving. Vreemd genoeg nooit een paartje met jongen.

 De jonge knobbelzwaantjes doen het goed. Ze volgden hun ouders heel gehoorzaam:

 
        

Ze zorgen voor hun eigen voedsel. 

                                         

     Papa zwaan zorgde ervoor dat een nieuwsgierige zwaan werd weggejaagd.

De familie fuut vond ik in een rustige sloot, beschut tegen de wind.

 Ze waren net aan het wakker worden.

Na het slapen hebben de jongen altijd trek.

Belangstellend werd gekeken of de visvangst lukte.

 Intussen waren er meer jongen wakker geworden.

Twee jongen waren de hele tijd goed zichtbaar. Er bleek nog een nakomertje te zijn dat een stuk kleiner was dan de oudste twee. Van het vierde jong geen spoor.

 Van bovenaf krijg je een heel ander beeld.

Heeft de visser al succes?

Even controleren of alles goed gaat. Het lijkt of de fuut een draaihals heeft.

Fuutjes treffen het wel vergeleken met andere jonge vogels.

 In plaats van zelf te zwemmen mogen ze op de rug van hun moeder mee.

Zo te zien komt er  nieuw eten aan.

 Het is vooral het oudste jong dat alles goed in de gaten houdt.

De twee oudste jongen zitten comfortabel op de rug van moeder.

De jongste had, nadat moeder ze met zijn drieën in het water had laten glijden, moeite om weer bij de anderen terug te komen. Ze lag er wat verloren bij.

 Toen ze alledrie weer op moeders rug zaten - en buiten mijn beeld achter een rietkraag gevoerd waren - gingen ze weer in de richting van de brug.

Onder de brug door naar een plek waar ze op een zonnige, beschutte plek konden blijven.