AWD - Zwerftocht

Je kan de duinen intrekken met een concreet doel, maar je kan er ook voor kiezen om te gaan zwerven. Je ziet dan wel wat er op je pad komt. Mijn ervaring is dat er altijd wel bijzondere momenten zijn.

Dus, lekker ontspannen op pad, genieten van de natuur en de rust van het duin.




De dag, vrijdag 27 juli, begon weer vroeg. Op weg naar ingang Panneland ben ik altijd benieuwd of er weer veel damherten in de weilanden zijn. Deze keer viel dat nogal mee.

Om kwart voor 6 zag ik een vos midden in de weilanden, op jacht. Zo nu en dan  verdween zijn snuit grotendeels in de grond.

Er was nog weinig licht, dus ik moest ISO 3200 gebruiken.
Geen bijzondere foto dus, wel voor het eerst dat ik hier een vos zag.

Bij ingang Panneland zag ik dat de werkzaamheden i.v.m. het hekwerk al begonnen waren. Ik kom daar later nog op terug.

Via de Pannelanderweg besloot ik richting Witteveld te gaan.

Voor het eerst sinds jaren zag ik bij het Kromme Schusterkanaal weer eens een ree.





De zonsopgang was niet zo mooi als een paar dagen eerder: een grote rode bol - waarbij ik altijd moet denken aan het nummer Red Rubber Ball van Paul Simon - die ik niet zo op de foto kon krijgen als ik wilde. De zon was te licht, of de omgeving te donker, maar in ieder geval niet wat ik zag. Je kan zo soms wel mooie foto's krijgen, maar ze zien er wel heel anders uit dan de werkelijkheid.

De doornappel komt in sommige delen van het duin veelvuldig voor, 

bijvoorbeeld langs de kanaaltjes waar ik langs kwam.

Wikipedia: De doornappel (Datura stramonium) is een plant uit de nachtschadefamilie  (Solanaceae). Het is een zeer giftige plant die hallucinogene alkaloïden bevat. De bladeren zijn onregelmatig van vorm met brede tanden. De trechtervormige bloemen zijn lang evenals de kelk die vijfkantig is. De doosvrucht is eivormig en getand.

Door Indianen werd de plant wel gebruikt om hallucinaties op te wekken. Dit is niet ongevaarlijk en bij overdosering kan de afloop fataal zijn.

De doornappel staat bekend als heksenkruid. Volgens overleveringen zou de doornappel door heksen gebruikt zijn in hun vliegzalf.

 Vlakbij het Witteveld liep dit vosje mij tegemoet. 

Aanvankelijk had hij niets in de gaten, maar zo gauw hij mij zag verdween hij tussen de struiken.

In grote delen van de duinen gaat het goed met de konijnen, ondanks  de populatie vossen.

Damherten waren de enige dieren die ik in het Witteveld zag.

Hindes met jongen zag ik hier alleen op grote  afstand.

Distels worden nu nog druk bezocht, bijvoorbeeld door hommels. 

Natuurlijk hopen we later in het jaar hier ook putters, niet voor niets distelvink genoemd, op afkomen.

Ik had op de blog van Ghita gelezen dat zij bij de Duizendmeterweg een ijsvogel had gezien.

Dat wilde ik ook wel.

Ik zat er pas een paar minuten of de vogel kwam er al aangevlogen.

 

Hij bleef niet lang zitten maar vloog ........

.............. naar een plek vlakbij mij. Helaas zaten er wel takken tussen mij en de vogel.

Even later kwam er een medewerker van Waternet, die langs de waterkant aan de slag ging.

Het werd daardoor te onrustig, de ijsvogel vloog weg en kwam niet meer terug.

Binnenkort nog maar eens proberen.

 Op zonnige dagen kan je soms grote snoeken in de kanaaltjes zien. Ik zag er deze dag twee.

En dan de actualiteit (Haarlems Dagblad):

Het hekwerk rond de duinen. Het artikel weerspiegelt mijn persoonlijke opvatting.

Hier is het begin van het hekwerk te zien, zoals dat vanaf ingang Panneland wordt geplaatst.

Voor velen inmiddels wel bekend verwacht ik.

AWD - Bijna te mooi om waar te zijn

 Dinsdag 24 juni, half 6. Het was doodstil, de zon stond op het punt op te komen. 

Er waren mistbanken, die voor een wat geheimzinnige sfeer zorgden.

Welk wild zou ik gaan zien als de zon opkwam?

Zou het een mooie zonsopkomst worden?

 Nog voor de zon opkwam zag ik een paartje reeën. De geit verdween vrijwel direct tussen de hoge varens. De bok was wat minder schuw.

Langzaam maar zeker kwam de zon hoger te staan en werden de kleuren mooier.

 Na een paar minuten waren de kleuren veel warmer en intenser geworden. 

Vlak boven het veld hingen mistbanken. Wat een schouwspel!

 Vanuit het bos was goed te zien hoeveel mist er nog was.

Vurige beelden, vergelijkbaar met wat Henk en Herman afgelopen zondag ook al hadden meegemaakt tijdens hun ochtendwandeling. De bijna witte tinten werden veroorzaakt door de mist.

De halmen kregen goudkleurige tinten.

Een reebok lag op zijn gemak te rusten, terwijl overal om hem heen nog mistbanken waren.

Na ongeveer een kwartier lag hij er nog steeds, maar de kracht van de zon liet de mist geleidelijk aan verdwijnen.

De kleuren veranderden  voortdurend

Het enige dat in dit schouwspel ontbrak waren de dieren.

Dat ging al gauw goed komen.

 De reebok die ik lange tijd in het gras had zien liggen vond het mooi geweest.
Hij stond op, keek eens om zich heen, zag een reegeit en ging er naartoe.

Even later zag ik beiden op een andere plek in het volle zonlicht.
De bok bleef lang genoeg staan om mij deze kans te bieden.

Ze verdwenen het bos in, waar ik ze een tijdje later opnieuw zag.

Ze hadden gezelschap van een reegeit en haar jong. 

De bok lag iets verderop in het gras, de andere reegeit stond nog iets verder weg te grazen.

Ze stonden mij rustig te bekijken, waren blijkbaar niet bang voor mij. 

Ze liepen even later met zijn vieren naar een meer open gedeelte, jammer voor mij in de schaduw.

Terwijl moeder aan het grazen was bleef het kalf nieuwsgierig naar mij kijken.

Het kalf was overigens soms meer in de buurt van de bok dan van haar moeder.

Met zijn vieren waren ze in het hoge gras aan het grazen.

 Een momentje vol tederheid tussen moeder en kind.

Nadat zij het bos weer waren ingegaan, hoopte ik dat ze naar een zonnige plek zouden gaan.

Tot mijn grote geluk hadden ze dat inderdaad gedaan.

De reegeit die ik nog niet goed in beeld had kunnen krijgen stond hier op een prachtige plek te grazen.
De bok zag ik op een behoorlijke afstand van de geit op zijn gemak voedsel zoeken.

Maar waar waren de reegeit en haar kalf?

 Ze waren heel dichtbij, maar ze verdwenen in een laagte in het veld.
Dat gaf mij de kans er voorzichtig naartoe te lopen.
Het kalfje zag mij ....... en ging rustig verder met eten!

Moeder was de rust zelve.
Op hun gemak bleven ze nog een tijdje eten en liepen daarna rustig de dekking in.
Zou de bok er nog zijn?

Hij was er nog. 

Ik trof het helemaal dat ik een goede dekking kon vinden zodat ik hem van tamelijk dichtbij kon fotograferen.

Heel ontspannen liep hij verder, af en toe wat etend.

Toen hij mij toch opmerkte ging hij er met een kreet vandoor, af en toe nog eens omkijkend.

Ik kon daar vrede mee hebben, want wat had ik veel mooie momenten beleefd.

Op de weg terug heb ik nog een klein ommetje gemaakt.

 Dat bleek een goed plan, want een groep van 10 damherten lag er prachtig bij in het vroege zonlicht.
Zo'n 10 damhertmannen lagen rustig te herkauwen.

Als je naar de zin van de herten te lang naar ze staat te kijken voelen ze zich blijkbaar toch wat onzeker. 

Ze staan dan op en gaan op zoek naar een andere, onbespiede  rustplaats.

Dan komen zelfs de wat oudere, grotere dieren in beweging.

Een van de herten keek mij nog eens aan alsof hij wilde zeggen:

 "Ga nu maar, want je hebt genoeg foto's kunnen maken".

Zo gezegd, zo gedaan.

Dit plantje trok mijn aandacht. Dat werd nog meer toen bleek dat er soort sprinkhaan op zat.

Het leuke was dat ik dat thuis pas zag!

Het was een bijzondere ochtend, waar ik met plezier op terugkijk.

AWD - Een dag vol variatie

In mijn vorige blog over de Grote Drie van de AWD had ik al gezegd dat ik de andere bijzonderheden van vrijdag 20 juli in een vervolgblog zou laten zien.

Om te beginnen zag ik in alle vroegte  opnieuw een haas. Dit jaar heb ik ze op heel verschillende plaatsen in de duinen gezien, veel vaker dan andere jaren.





Bij het watervalletje aangekomen zag ik dat de blauwe reiger, die je daar eigenlijk altijd tegenkomt, in het water stond te vissen.

 Eerst deed hij iets wat ik blijkbaar niet mocht zien.

 Daarna volgde een snelle beweging naar het water.

Hij ving geen vis, maar wat hij wel had?

Ik had al in mijn vorige blog verteld dat er in de vroege ochtend opmerkelijk veel jonge hertjes te zien waren.
De indruk die ik ervan kreeg valt niet op foto's vast te leggen, ze liepen werkelijk overal.

Speels waren ze ook.
Jammer was dat ze een schaduwplek hadden uitgezocht, terwijl iets verderop de zon al uitbundig scheen.

Behalve de vier kalfjes trok het hert op de voorgrond mijn aandacht.

Een gelukkig toeval leverde een mooi beeld op van de hinde waar een spitser achter stond.

 De grotere mannen namen het ervan, zoals hierboven te zien is.

Over belangstelling had ik niet te klagen.

 Het visdiefje zat eigenlijk wat te ver weg.

 De jonge heggenmus genoot van de ochtendzon.

 Gekraagde roodstaarten zag ik vrij vaak, maar nooit zo dichtbij als ik graag wilde.

 De rietgors bleef een tijdje rustig op de tak zitten .

 Er staat nu veel in bloei, zoals de distel ...........

......... en de kamperfoelie.

De St. Jansvlinder, ook wel bloeddropje genoemd (Zygaena filipendulae) was deze dag opvallend aanwezig, bijvoorbeeld op het Groot Zwarteveld.

Sommige bloemen zaten vol met verschillende soorten vlinders en andere insecten.

Ook blauwtjes waren af en toe te zien.

Op de mooie paarse bloemetjes, waarvan ik de naam niet weet, kwamen vooral kleine vuurvlinders af.

 Eindelijk vond ik een keer zonnedauw. Ik heb er vaak naar gezocht, maar nog niet eerder gevonden.

Deze foto's zijn het maximaal haalbare voor mij zonder macrolens.

  Tot besluit nog enkele damherten, zoals deze spitser.

Dit damhert stond eerst even te drinken aan de de oever van een kanaaltje. 

Daarna besloot hij door en over het water te springen naar het infiltratiegebied .

Ook deze schoonheid ontmoette ik in het infiltratiegebied.