AWD - Reeën

Zoals ik mijn vorige blog al aankondigde  komen na de damherten nu de reeën aan de beurt. 

Ook voor reeën blijkt de vroege ochtend een prima moment om ze te kunnen zien. 

Natuurlijk moet ook het weer dan meezitten.

De bovenstaande ree zag ik om ongeveer 6 uur 's morgens aan de rand van het bos, rustig grazend.

Toen hij mij zag, keek hij mij nog even onderzoekend aan en ging er met enkele rauwe kreten vandoor. 

Op afstand hoorde ik hem nog geïrriteerd "blaffen" omdat ik zo brutaal was om in zijn territorium te komen.

Even verderop was een tweede reebok tevoorschijn gekomen. Hij liep rustig langs de varens naar een beschutte plek aan de bosrand. Wat heb je dan last van het hoge gras en soms van takken!

Teken waren weer blij met mij. 

Je moet je steeds goed controleren als je in de duinen geweest bent. Deze keer vond ik 's avonds vier teken.

Zoals op beide bovenstaande foto's te zien is had de bok óók wat last van een tak. 

Hij deed verwoede pogingen om de tak kwijt te raken.

 Hier raakte hij los.

De tak prikte hem nog een keer flink in zijn zij. 

Op een andere foto was dat nog beter te zien, maar die was helaas onscherp.

In het bos liepen twee reegeiten, op een plek met teveel schaduw. Geen mooie foto's dus.

Plotseling schoot er een kalfje uit de dekking.
Hij ging staan op een voor mij ongunstige plek om naar mij te kijken.
Ik was echter allang blij om de kleine te zien,
misschien wel dezelfde die ik eerder dit jaar van heel dichtbij heb gezien. 

Met zijn drieën waren ze binnen een paar tellen uit het zicht verdwenen.

 Ik hoopte dat ik ze nog een keer zou kunnen zien. Ze waren een kant opgegaan waar ik wel vaker reeën tegenkom. En het zat mee, al had ik opnieuw last van het hoge gras. 

Uit een ooghoek zag ik dat de andere hinde zich in het hoge gras schuil hield.

 Het hoge gras en de nog veel hogere varens geven de dieren meer dan genoeg mogelijkheden om zich te verbergen. De reegeit liep naar een tamelijk open deel, maar helaas wel in de schaduw.

 Haar kind volgde haar op enkele meters afstand  .........

 ....... en bleef toen even staan. Daar had ik op gewacht en gehoopt.

Ze liepen verder, wat dieper het bos in. Hier en daar vielen de zonnestralen door de bomen, waardoor het een hele opgave was om de goede belichting te vinden. Deze opname vind ik de beste ervan.

Moeder en kind verdwenen tussen de varens.  Ik ging weer op zoek naar de andere reegeit. 

Ik was niet de enige. Een van de reebokken die ik eerder deze morgen had gezien - dat denk ik tenminste - had haar ook al opgemerkt. 

De maand juli is een opwindende maand bij reeën.
Ze zijn dan op hun mooist, de hormonen gieren door hun lichaam.
Er moet voor nageslacht gezorgd worden.

Hij zag haar, zij ervandoor.
Even later lag hij in het hoge gras naar haar te kijken, terwijl zij rustig verder ging met grazen.

Kort daarna trokken zij zich bescheiden terug, ervoor zorgend dat zij niemand zouden storen 

(of om niet gestoord te worden).

 Daarmee was het nog niet voorbij. 

Uit de varens kwam een tweede stel tevoorschijn, op weg naar het zelfde bos.

De bok volgde de geit op enkele meters afstand. Ik zag hen niet meer terug.

De tijd vloog deze ochtend. Veel reeën gezien, zelfs een reekalfje. Dat gevoegd bij de damherten waar ik al eerder een blog aan gewijd heb maakt wel duidelijk dat ik een bijzondere maandagmorgen heb gehad. 

En mensen? Pas rond een uur of 10 zag ik in de verte enkele wandelaars. 

Het is een bijzonder gevoel als je zo lang zo'n mooi gebied als het ware voor je zelf hebt.