AWD - Bijna te mooi om waar te zijn

 Dinsdag 24 juni, half 6. Het was doodstil, de zon stond op het punt op te komen. 

Er waren mistbanken, die voor een wat geheimzinnige sfeer zorgden.

Welk wild zou ik gaan zien als de zon opkwam?

Zou het een mooie zonsopkomst worden?

 Nog voor de zon opkwam zag ik een paartje reeën. De geit verdween vrijwel direct tussen de hoge varens. De bok was wat minder schuw.

Langzaam maar zeker kwam de zon hoger te staan en werden de kleuren mooier.

 Na een paar minuten waren de kleuren veel warmer en intenser geworden. 

Vlak boven het veld hingen mistbanken. Wat een schouwspel!

 Vanuit het bos was goed te zien hoeveel mist er nog was.

Vurige beelden, vergelijkbaar met wat Henk en Herman afgelopen zondag ook al hadden meegemaakt tijdens hun ochtendwandeling. De bijna witte tinten werden veroorzaakt door de mist.

De halmen kregen goudkleurige tinten.

Een reebok lag op zijn gemak te rusten, terwijl overal om hem heen nog mistbanken waren.

Na ongeveer een kwartier lag hij er nog steeds, maar de kracht van de zon liet de mist geleidelijk aan verdwijnen.

De kleuren veranderden  voortdurend

Het enige dat in dit schouwspel ontbrak waren de dieren.

Dat ging al gauw goed komen.

 De reebok die ik lange tijd in het gras had zien liggen vond het mooi geweest.
Hij stond op, keek eens om zich heen, zag een reegeit en ging er naartoe.

Even later zag ik beiden op een andere plek in het volle zonlicht.
De bok bleef lang genoeg staan om mij deze kans te bieden.

Ze verdwenen het bos in, waar ik ze een tijdje later opnieuw zag.

Ze hadden gezelschap van een reegeit en haar jong. 

De bok lag iets verderop in het gras, de andere reegeit stond nog iets verder weg te grazen.

Ze stonden mij rustig te bekijken, waren blijkbaar niet bang voor mij. 

Ze liepen even later met zijn vieren naar een meer open gedeelte, jammer voor mij in de schaduw.

Terwijl moeder aan het grazen was bleef het kalf nieuwsgierig naar mij kijken.

Het kalf was overigens soms meer in de buurt van de bok dan van haar moeder.

Met zijn vieren waren ze in het hoge gras aan het grazen.

 Een momentje vol tederheid tussen moeder en kind.

Nadat zij het bos weer waren ingegaan, hoopte ik dat ze naar een zonnige plek zouden gaan.

Tot mijn grote geluk hadden ze dat inderdaad gedaan.

De reegeit die ik nog niet goed in beeld had kunnen krijgen stond hier op een prachtige plek te grazen.
De bok zag ik op een behoorlijke afstand van de geit op zijn gemak voedsel zoeken.

Maar waar waren de reegeit en haar kalf?

 Ze waren heel dichtbij, maar ze verdwenen in een laagte in het veld.
Dat gaf mij de kans er voorzichtig naartoe te lopen.
Het kalfje zag mij ....... en ging rustig verder met eten!

Moeder was de rust zelve.
Op hun gemak bleven ze nog een tijdje eten en liepen daarna rustig de dekking in.
Zou de bok er nog zijn?

Hij was er nog. 

Ik trof het helemaal dat ik een goede dekking kon vinden zodat ik hem van tamelijk dichtbij kon fotograferen.

Heel ontspannen liep hij verder, af en toe wat etend.

Toen hij mij toch opmerkte ging hij er met een kreet vandoor, af en toe nog eens omkijkend.

Ik kon daar vrede mee hebben, want wat had ik veel mooie momenten beleefd.

Op de weg terug heb ik nog een klein ommetje gemaakt.

 Dat bleek een goed plan, want een groep van 10 damherten lag er prachtig bij in het vroege zonlicht.
Zo'n 10 damhertmannen lagen rustig te herkauwen.

Als je naar de zin van de herten te lang naar ze staat te kijken voelen ze zich blijkbaar toch wat onzeker. 

Ze staan dan op en gaan op zoek naar een andere, onbespiede  rustplaats.

Dan komen zelfs de wat oudere, grotere dieren in beweging.

Een van de herten keek mij nog eens aan alsof hij wilde zeggen:

 "Ga nu maar, want je hebt genoeg foto's kunnen maken".

Zo gezegd, zo gedaan.

Dit plantje trok mijn aandacht. Dat werd nog meer toen bleek dat er soort sprinkhaan op zat.

Het leuke was dat ik dat thuis pas zag!

Het was een bijzondere ochtend, waar ik met plezier op terugkijk.