Mosterd na de maaltijd?

Pestvogels spreken tot de verbeelding.

Toen er dan ook op waarneming.nl een melding kwam van pestvogels in Zandvoort wilde ik daar natuurlijk heen,  maar niet in het weekend.

Ik koos voor maandag 16 februari, een gouden greep.

Het was prachtig weer en er waren verrassend weinig andere fotografen.

Toen ik arriveerde zat er een zevental hoog in een boom. Ik bedoel dan natuurlijk pestvogels.

Ik schoot wel een aantal plaatjes, maar hoopte natuurlijk op betere momenten.

Die kwamen.

Ze doken al gauw in deze struik. 

Natuurlijk wil je een mooiere achtergrond, maar het geeft de situatie wel goed weer.
Bessen genoeg.

Ze vlogen na korte tijd weer weg. Ik besloot ze de wijk in te volgen, maar zonder succes.

Toen ik terugliep was er geen mens meer te zien, en ook geen vogels.

Had ik iets doms gedaan?
Stonden anderen nu de mooiste plaatjes te schieten?

Ik liep om een gebouw heen, en daar zag ik het zevental opnieuw in een boom zitten.
Geen mens te bekennen.

Ook al zaten ze lager dan de eerste keer, ook al leverde het enkele redelijke foto's op, ik laat er hier niets van zien.

Ze vlogen de straat in waar een aantrekkelijk appelboompje stond.

Dat werd smullen, niet alleen voor hen, maar ook voor mij.

Niemand anders in de buurt.

Wat wil je nog meer?

Je zoekt mooie composities, probeert storende takken te vermijden.

Mijn ( weinige) bewegingen werden met argusogen gevolgd.

De bewoonster van het huis, waar het boompje in de tuin stond, kwam achterdochtig naar buiten. 

Ze wilde weten waar ik mee bezig was.

Ik kon haar geruststellen, ze ging weer naar binnen.

Gelukkig waren de vogels niet van haar geschrokken.

En die vogels maar smullen.

Ze hakten met hun snavel in de appeltjes. 

Hier is - zeker in de vergroting - goed te zien hoe een stuk in het keelgat verdwijnt.

Het was een meevaller dat de lucht zo mooi blauw was.

De achtergrondkleur van bijvoorbeeld de startfoto hoort bij een geschilderde dakrand die bij de afwerking van veel huizen in deze straat hoort.

Voor de variatie ook een keer een pestvogel op een tak met weinig andere takken in de buurt.

Inmiddels hadden enkele anderen ontdekt waar ik bezig was.
De mooiste momenten waren toen al voorbij.

Ook al is de omgeving vol met appeltjes, je blijft toch zoeken naar plaatsen waar de vogels zo vrij mogelijk zitten.

Dit vond ik een geslaagde actie, die een ongebruikelijk beeld opleverde.

Als een torpedo vloog de vogel naar zijn volgende doel.

Als je deze kleuren ziet begrijp je de Engelse naam:

waxwing (Bombycilla garrulus)

Later zochten ze een andere struik op die grotendeels in de schaduw stond, waardoor je direct een heel ander soort beelden krijgt.

Ze zijn er niet minder mooi door.

Deze foto heeft duidelijk een wat te drukke achtergrond door de vele appeltjes,
maar het wordt heel goed duidelijk dat de pestvogels in een soort paradijs terecht waren gekomen.
Als ze niet veel langer blijven zal het niet aan het voedsel liggen.

Op maandag 23 februari dacht ik "Waarom niet nog een keer? Zo vaak zie je ze niet".
Het was even zoeken, maar ze waren er nog steeds, alle zeven.

Er werd opnieuw flink geschranst, ook door merels.

Ze waren wel onrustig , terwijl we toch maar met zijn drieën waren.

Ze smulden ook van een grotere maat appels.

Van het appeltje was nauwelijks  iets over, maar omdat deze pestvogel niets wilde verspillen kon ik wel foto's maken waarop de vogel nagenoeg vrij van obstakels en schaduwen te zien is.

Enkele pestvogels gingen vrij laag in een boom zitten. Van daaruit maakten ze duikvluchten over de vijver, duidelijk op zoek naar insecten. Dat was nieuw voor mij.

Tot besluit iets heel anders.
Ongetwijfeld valt dit beeld niet bij iedereen in de smaak.

Het is echter toch veel aantrekkelijker als je ook wat beelden hebt die niet iedereen laat zien?

Er is veel over deze pestvogels gepubliceerd op websites, in weblogs en op Google+. 

De vogels zijn er mooi genoeg voor om in het zonnetje gezet te worden.

Door deze foto's ongeveer twee weken later te publiceren dan ik ze gemaakt heb neem ik natuurlijk het risico dat eventuele belangstellenden "pestvogelmoe" zijn.
Ik hoop dat ze dan al veel moois gezien hebben.

Is het mosterd na de maaltijd?
Ik houd van mosterd. Misschien zijn er meer liefhebbers.

AWD - Reeën in februari

De wintermaanden zijn vaak een gunstige  periode om reeën te zien, als je weet waar ze regelmatig voorkomen.

Het is wel jammer dat de reeënstand is teruggelopen want je moet er tegenwoordig wel wat meer moeite voor doen dan enkele jaren geleden.

Ik laat een overzicht zien van een aantal ontmoetingen tijdens de maand februari.

Ze zoeken vaak de beschutting van bosranden. 

Bovendien zijn ze liefhebbers van varens, zoals ik al vaker heb laten zien.
Ze kruipen er graag in weg.
Momenteel is er van die beschutting door varens op veel plaatsen niet veel meer over.
's Zomers bieden de hoge varens een ideale schuilplaats.

Ze accepteerden mijn belangstelling tot op zekere hoogte. 

Als je een stap te veel zet zie je het bovenstaande beeld.

Door hun schutkleur vallen ze niet snel op.

Met een geoefend oog kan je ze echter wel vinden.

Deze dame speelde kiekeboe. 

Ze keek een aantal keren onder de tweede tak door en dan weer eroverheen.

Ze genoot wel van de belangstelling, Het is tenslotte een vrouwtje.

Bang of schuw was ze niet. Ze liep op haar gemak wat verder.

Toen ik achter een heuveltje ging liggen en nauwelijks zichtbaar was wekte dat de nieuwsgierigheid van deze reegeit. 

Ze wist duidelijk niet waar ze aan toe was. Ze nam het zekere voor het onzekere en ging ervandoor.  

Belangstellend volgde dit tweetal waar ik mee bezig was.

Het zal ook wel een vreemd gezicht geweest zijn om te zien hoe ik zo onopvallend mogelijk probeerde hen te benaderen.

Op een andere dag ontmoette ik deze reegeit in het bos.

Relaxend tussen de varens. Van een afstand volkomen onopvallend.

Af en toe staan ze snel op als hun aandacht ergens door getrokken wordt.
 In dit geval zorgden voorbij rennende damherten voor wat onrust.

Van een afstand vallen ze nauwelijks op tussen de varens en zie je ze pas als je vlakbij ze bent

Af en toe schrik je je rot als ze plotseling wegrennen.

Toen ik deze ree tegenkwam stonden we elkaar een tijdje te bekijken. Soms keek zij even opzij.
Ik kreeg bijna het gevoel dat ze dacht: "O, ben jij er weer?

Wat later aan de rand van het open veld zag ik deze reegeit.
Het lukte om haar ongezien te benaderen (de wind stond gunstig en ik kwam vanuit een dalletje).
Ik zat op mijn knieën toen ik deze foto nam.
Toen ze mij zag keek ze mij even aan en liep daarna het bos in.

Soms is het licht tijdens wat grijze omstandigheden aantrekkelijker dan tijdens zonnige omstandigheden.

Zonlicht kan soms op een wat hinderlijke manier reflecteren.

Dit soort kansen krijg je natuurlijk vooral op rustige dagen.

  Als er wandelaars te dichtbij komen zoeken ze een veiligere plek.

Als ze goed meewerken en op een heuveltje gaan staan, terwijl je zelf in een dalletje bent, krijg je dit soorten beelden.

Op weg naar een paar soortgenoten.

Ze houden graag een goed zicht op de omgeving. Veiligheid voor alles.
Er was nog geen spoor van bokken met een bastgewei.
Het zal duidelijk zijn dat ik die binnenkort hoop te zien.

Voor de volgende keer moet ik een keuze maken tussen wilde zwanen en pestvogels.

Waarschijnlijk worden het deze:

Zuidpier IJmuiden

Als je naar de Zuidpier van IJmuiden wilt gaan zijn zon, weinig wind en eb een paar belangrijke factoren die het slagen van zo'n uitstapje kunnen beïnvloeden.

Op 19 januari jl. leek het allemaal mee te zitten.
Vorig jaar had ik rond diezelfde tijd op het strand een heleboel verschillende watervogels langs de waterlijn gezien, druk bezig met foerageren.

Hoe anders werd het deze keer.

Het strand lag bezaaid met schelpen. De harde wind van de dagen ervoor had zijn sporen nagelaten.
De vogels die ik hoopte te zien ontbraken.

De schelpen vormden echter een interessant alternatief.

Maar........., ik had mijn  macrolens niet meegenomen.

Dan maar experimenteren met mijn 100 - 400 mm lens.

Maar hoe pak je dat aan?
Schelpen, zand en water moesten wel alledrie op de foto komen.
Hoe vind je zulke plekken zonder dat je zelf kleddernat wordt?

Het uitklapbare scherm van mijn camera en Live-view brachten uitkomst.
Wel uit de losse hand, want mijn rijstzak en statief waren ook thuis.

Zoeken naar de aantrekkelijkste positie leverde soms verrassende resultaten op.

Zand, water, reflecties: leuk om mee te stoeien.
Bij de foto waar ik mee begonnen ben moet je even goed kijken om te zien wat er afgebeeld is.

Je gaat vanzelf wat anders tegen schelpen aan kijken.

De tamelijk lage stand van de zon kwam mij natuurlijk heel goed uit.

Er waren onvoorstelbaar veel schelpen op het strand te vinden,
maar je zoekt natuurlijk naar exemplaren die alléén liggen op een aantrekkelijke plek.

Dit type zag ik heel weinig, en meestal waren ze beschadigd.

Van de vogels had ik meer verwacht, maar dat gebeurt wel vaker.

Deze visser was druk bezig in het ondiepe water langs de pier.

Een soortgenoot probeerde zijn geluk iets verder, maar wel op het droge.

Steenlopers waren zoals altijd goed vertegenwoordigd.
In mindere mate gold dat voor paarse strandlopers.
Deze paarse strandloper had geen cameravrees en ging rustig verder met wat lekkers zoeken.

Ook als vogel wil je natuurlijk goed voor de dag komen.
Hoe moet je je dan van soortgenoten onderscheiden en de aandacht trekken?
Deze zilvermeeuw had zich voor de gelegenheid opgemaakt met een decoratief veertje.
Zo gaf ze zichzelf een pluimpje.