AWD - Over reeën en een vos

De afgelopen maanden heb ik regelmatig reeën opgezocht, onder andere met het doel de ontwikkeling van het gewei van een reebok te volgen.

De bovenstaande reebok is dan ook één van de hoofdrolspelers in dit blog.

Natuurlijk kunnen reebokken niet zonder  reegeiten.

Deze reegeit staat hier in een kenmerkende omgeving, tussen verdorde varens.

Begin februari stond dit bokje rustig te grazen zonder zich veel van mij aan te trekken.

Zijn gewei was nog in een pril stadium.

Een dag of tien later was het al behoorlijk gegroeid.

Deze keer stond de AWB op stand "AWB". Wat een ander beeld dan bij zonnig of bewolkt.

Hier had het bokje op dezelfde middag een ander gebied opgezocht, waardoor ik ook ander licht kreeg.

Deze reegeit oogt supergezond. 

Zal zij mij dit voorjaar verrassen met een kalfje?

In februari blijven het liefhebbers van open veld en verdorde varens.

29 Februari was natuurlijk een bijzondere dag.

De bok had toen inmiddels een nagenoeg volgroeid gewei.

Vanaf dit moment zijn alle beelden van de maand maart.

's Morgens vroeg kan je het treffen als de reeën net op de goede  plaats staan.

Het gewei was nog steeds een bastgewei.

De boszoom is een favoriete plek omdat de dekking in de buurt is.

Natuurlijk mogen reegeiten niet ontbreken.

Ik schreef het al eerder:  "Wat moet een bok zonder geit?"

Onopvallend houdt zij de omgeving in de gaten.

Als je je rustig houdt en niet opvallend te zien bent wordt je aanwezigheid vaak getolereerd.

Zo gauw er ergens een beweging is - een passerend damhert of een wandelaar - zijn ze alert.

Vanzelfsprekend wordt er tijd genomen om wat te rusten en het voedsel te laten verteren.

Zo'n relaxed moment vormt een mooie overgang naar de andere hoofdrolspeler.

Op een zonnige morgen in maart waren verschillende bezoekers van de AWD op zoek naar vossen.

Ze bliezen onder andere op fluitjes.

De vossen hadden er geen boodschap aan, er was geen vos te zien.

In het nagenoeg uitgestorven, voor het publiek opengestelde deel van het infiltratiegebied stond ik naar vogels te kijken. 

Ik voelde onwillekeurig dat er iets achter mij gebeurde.

Er bleek een vos uit de begroeiing tevoorschijn te zijn gekomen.

Die vos was héééél ontspannen.
Toen ze door had dat er niets te halen was ging ze languit liggen.

Met grote inspanning drukte zij zich even later toch een beetje op.

Is dit lui of is dit lui?

Inwendig moest ik lachen om al die speurders die hun foto van de maand wilden maken van een vos.

Hier werd ik in alle rust onverwachts op mijn wenken bediend.

Het moet wel een mooi gezicht geweest zijn om te zien dat de vos en ik met een meter of vijf ertussen elkaar op de grond lagen aan te kijken..

Wat was die zon al warm!

Daar word je echt slaperig van.

Met volle overgave gaapte de vos.

Ik kreeg een uitstekende kans om te zien dat zij een goed gebit had.

Na deze krachttoer moest er wel even goed uitgerust worden.

Hoe vaak lig je zó voor een vos?

Een gaap in wording.

Het leek wel of zij maling aan mij had en haar tong uitstak.

Ik moet echt boeiend gezelschap voor haar geweest zijn.
Ik heb mij al vaker afgevraagd wat er in een dier omgaat als het mensen ziet.
Voer voor dierenpsychologen.

Nog niet voldoende uitgerust viel zij nogmaals op haar zij in slaap.

Nog even een laatste beetje slaap eruit persen en ze was er klaar voor om op jacht te gaan.

Binnen een paar tellen was ze verdwenen tussen de struiken en grassen.

Bij de reeën kostte het meer moeite om hun vertrouwen enigszins te winnen dan bij deze vos.

In beide gevallen waren het topontmoetingen voor mij.

Maar wat zal ik de volgende keer aan bod laten komen?

Zal het de jonge gewone zeehond worden die ik kort geleden bij de Zuidpier gezien heb?

Of misschien toch maar eerst de vogels zoals een roodhalsfuut, voorbij vliegende eidereenden, vissende kuifaalscholvers en een sperwer?

En dan is er ook nog de blauwe reiger die moeite had een forse kikvors te verslinden.

Ik ga er nog een nachtje over slapen.

Bedankt voor alle reacties op mijn bericht over de lepelaars.