AWD - Duinhagedissen 1

In het voorjaar vind ik het steeds weer een uitdaging om op zoek te gaan naar duinhagedissen,

ook wel zandhagedissen genoemd Lacerta agilis).

In april zie je dat de mannetjes nog op kleur moeten komen, 

maar zo gauw het warm en zonnig weer wordt krijgen ze een prachtige groene kleur.

De vrouwtjes hebben een bruine kleur.

Zoals zo vaak in de natuur moeten ze het hiermee doen. 

Het is even slikken maar de mannen zijn mooier.

Het zijn fervente zonaanbidders.

Als echte koudbloedigen worden ze pas actief als ze goed opgewarmd zijn.

Ze kunnen zich dan razendsnel verplaatsen, 

zeker als ze zich bedreigd voelen of als er een concurrent in aantocht is.

Voorzichtig komen ze uit hun schuilplaatsen als het warmer wordt, zeker als ze een beschut plekje gevonden hebben.

Aanvankelijk hebben de mannetjes nauwelijks een groene tint. 

Als ze zich onbespied wanen kunnen ze heel ontspannen op een zonnig plekje gaan liggen.

 Ze trekken zich vaak ook niets van je aan als ze nog niet helemaal opgewarmd zijn en je zelf heel rustig beweegt. 

Je kan ze dan zelfs aanraken.

Ik ben op zoek gegaan naar plekjes waar ik ze goed in beeld kon krijgen met een rustige achtergrond.

Natuurlijk hoop je dan op een gapende hagedis of beelden waarop de tong te zien is.

Dat heb ik wel gezien maar ik heb er geen beelden van.

Tijdens het opwarmen vielen de luikjes regelmatig dicht.

Op een keer werd mijn aandacht getrokken door een blauwe hagedis die zich heel erg rustig hield.

Helaas, geen nieuwe soort, maar een dode hagedis.

Overigens opmerkelijk dat hij een blauwe kleur had gekregen.

De mannetjes waren op de hieraan voorafgaande beelden nog nauwelijks groen gekleurd.

Een dag of tien later was dat wel anders.

Deze hagedis lag op een boomstam, die voor de lichte, onscherpe voorgrond zorgt.

Hij kwam hier voorzichtig uit zijn schuilplaats, duidelijk op zijn hoede.

Hij sloop rond de wortelklont van een omgevallen boom.

Uiteraard hoopte hij een vrouwtje te vinden.

In het ongunstigste geval zou hij een mededinger moeten verjagen. 

Hij was zo vriendelijk om ook op een boomstam te klimmen.

Duidelijk is te zien dat hij last had van teken.

Nee, dan deze schoonheid.

Ze lag lekker te zonnen op een omgevallen boomstam.

Geen spoor van teken.

Ze bood mij alle tijd om mijn camera te installeren en haar te fotograferen.

Af en toe draaide ze een keer, als een ervaren fotomodel dat gewend was om te poseren.

De boomstam lag werkelijk zo schuin als op de foto te zien is.

Als je haar nagels ziet dan vraag je je onwillekeurig af of zij niet eens naar een manicure moet.

De lange nagels zijn ongetwijfeld handig bij het klimmen en kunnen in geval van nood als geduchte wapens gebruikt worden.

Hier kwam een mannetje achter de voet van een omgevallen boom te voorschijn.

Zorgvuldig keek hij om zich heen, de omgeving verkennend.

Gerustgesteld klom hij verder en verdween even later enigszins uit beeld.

Ik ben even omgelopen en kreeg hem heel goed in beeld.

Hij trok zich niets van mij aan.

Tot mijn verrassing en plezier zag ik dat er een mier over zijn rug naar boven klom.

Dat zou ongetwijfeld smullen worden voor de hagedis.

Ik hoopte gespannen op bijzondere beelden.

 Die mier had wel lef. 

Je moet maar durven, want dit is toch het tarten van het noodlot?

Dit was het resultaat.

Geen mier te zien, ook geen smakkende hagedis.

De hagedis bleef stoïcijns, en verroerde zich niet.

De mier was rustig verder gelopen en uit beeld verdwenen.

Het voelde een beetje als een anti-climax.

Mieren staan wel op het menu van hagedissen, dus blijft het een raadsel waarom hij geen trek had.

Je krijgt spectaculaire beelden niet op bestelling.

Er moet nog wat te wensen overblijven.

Inmiddels heb ik nog veel meer beelden van de hagedissen,
waarop het mannetje en vrouwtje voornamelijk samen te zien zijn.
Op de beelden is bijvoorbeeld goed te zien wat het mannetje doet als hij trekt heeft.
Kortom, over enige tijd volgt een deel 2