AWD - april 2015

In april ben ik regelmatig in de AWD geweest.

 Een aantal keren ben ik er met een duidelijk doel voor ogen naartoe gegaan, 

andere keren waren het omzwervingen waarbij ik van tevoren geen idee had wat ik zou gaan doen.

Voor de duinhagedissen ben ik gericht op zoek geweest. 

Op enkele warme, zonnige dagen heb ik er een aantal gevonden op beschutte plekjes. 

Ik laat nu een overzicht zien van wat ik in de loop van de maand ben tegengekomen, 

met een gemiddelde van bijna één foto per dag.

Lammetjes waren er in grote aantallen.

Dit lammetje leek rond te lopen met een flinke bloeduitstorting rond zijn linkeroog. Het was niet meer dan een donkere vlek rond het oog.

Een ander lammetje vond ik zieltogend in een dalletje. Het beestje was op sterven na dood.

Het beleid van de AWD is om dode dieren te laten liggen, zolang ze niet op een plek liggen waar het wandelende publiek zich eraan kan storen.

Later op de dag was een kraai al met de opruimbezigheden begonnen.

Het lammetje rechts had het beter getroffen. Het lag vol overgave te genieten van het zonnetje.

Dit damhert trof ik aan bij het Zwarteveldkanaal. Er was duidelijk al een liefhebber van hertenvlees langs geweest.

Het hert zag je al van verre liggen.

Een week later bleek het hert te zijn versleept naar een hoger gedeelte waar het minder in het zicht lag.

De smakelijkste delen van het hert waren al verdwenen.

Als je goed oplet zie je dat klein dooiermos op veel takken voorkomt.

Duinviooltjes zijn in april overal te vinden.

Vooral op beschutte, zonnige plaatsen komen ze op een zanderige ondergrond in grote aantallen voor.

Deze sikkeneurige pad is al in een eerder bericht te zien geweest, maar hoort wel in het overzicht thuis.

Voor de bruine kikkers geldt hetzelfde. Je ziet ze aan het eind van april nauwelijks meer. 

Grote klompen eitjes zijn een voorbode van de grote aantallen kikkervisjes die we binnenkort kunnen verwachten.

Reebokken heb ik nog steeds niet gezien, maar voor reegeiten ligt dat anders.

Deze dame had varens gevonden die nog redelijk omhoog stonden. Ze zocht er naar voedsel.

Ik kon haar opmerkelijk goed benaderen, want met mijn 400 mm lens kon ik deze foto maken, die niet gecropt is.

Varens liepen snel uit. 

Ik zag de lengte binnen een week verdubbelen.

Ook bij katjes waren de veranderingen goed zichtbaar.

Dit is mijn waarneming van de maand.

Ik had nog nooit een beflijster gezien. Nu trof ik het dat ik er door een vogelliefhebber op werd gewezen. 

Ik zag er in totaal zes, maar wat zijn ze buitengewoon schuw en moeilijk te benaderen. 

Een betere foto dan deze heb ik niet kunnen maken.

Later heb ik het groepje weer gezien, negen stuks. 

Wellicht laat ik in een later bericht nog een foto van opvliegende beflijsters zien.

Op een open vlakte had ik mijn rugtas bij een struik op de grond gezet. 

Toen ik achter die struik was om vogeltjes te fotograferen  hoorde ik geritsel. 

Nieuwsgierig ging ik kijken en zag dat een vos een plastic zakje uit mijn rugtas had gepakt. 

Gelukkig had ik mijn brood net op.

Hij liet het zakje vallen en liep weg. Nadat ik het zakje had opgeraapt was ik benieuwd wat hij zou doen als ik er mee zou knisperen.  

De vos keerde abrupt om en kwam naar mij toelopen. 

Toen hij zag dat hij gefopt werd en dat er niets te halen was ging hij zitten en begon zich krabben. Daarna ging hij weg.

Geen twijfel mogelijk: een rugzakvos.

Tapuiten heb ik in april veel gezien en gefotografeerd.

Dit is een heel karakteristiek beeld, want ze zitten graag hoog in struiken.

Ik heb er zoveel foto's van dat ik er nog een keer op terug kom.

Dit vogeltje hoort in de categorie fitis, tjiftjaf en fluiter.

Volgens mij is dit een fitis.

Deze boompieper, denk ik, heft zijn pootje als groet.

Roodborsttapuiten houden van een uitkijkpost van waar ze de omgeving goed kunnen observeren.

Ze zijn wel lastig te benaderen, maar met geduld kom je redelijk ver.

Deze vos hoort niet bij de rugzakvossen.

Hij waande zich onbespied  bij het zoeken naar iets eetbaars.

Ik ben voorzichtig dichterbij gekropen, min of meer tijgerend.

Ik kon behoorlijk dichtbij komen, onder andere omdat ik mij achter een heuveltje kon schuil houden. 

Toen de vos mij zag ging hij er als een pijl uit de boog vandoor.

Hoe anders was het bij deze zandhagedis.

 Hij koesterde zich op een windstil plekje in de zon, op zijn gemak opwarmend.

De hagedissen hebben al last van teken, niet alleen in de week van de teek.

Ook al bescherm je je goed, de teken zijn vaak zo klein  dat je ze pas na een tijdje opmerkt.

Geleidelijk aan beginnen de mannetjes de kenmerkende groene kleur te krijgen, die bij het voorjaar hoort.

Ik zal ze zeker nog enkele keren gaan opzoeken.