Iedere maand levert mij wel bijzondere beelden op.
Het kan een interessante actie zijn, een sfeervol beeld, en natuurlijk een mooie pose van bijvoorbeeld een vlinder, libel, vogel of zoogdier.
Als je er oog voor hebt kan je regelmatig verrast worden.
Mijn eerste foto vind ik intrigerend.
Wat het is?
Aan het eind van dit blog kom ik erop terug.
Begin november waren er veel spreeuwen, vaak in flinke groepen.
Ze waren het duingebied aan het afstropen naar bessen.
Ze waren het duingebied aan het afstropen naar bessen.
Af en toe vond ik stinkzwammen.
Je kon ze soms al van een afstand ruiken.
De geur was niet al te sterk meer, en dat betekende dat het ging om wat oudere exemplaren.
Er lag wel iets onduidelijks op deze zwam.
Restanten van een naaktslak?
Het ziet er wat vreemd en slijmerig uit.
Er waren ook geen vliegen in de buurt.
Dat kan mede veroorzaakt zijn door de zachte motregen.
De hieronder volgende beelden zijn allemaal gemaakt op 12 november.
Wandelend langs de Kalverbocht en het Kromme Schusterkanaal viel vooral de stilte op.
Er waren tamelijk weinig watervogels, hier en daar graasden damherten, zangvogeltjes kwetterden af en toe in de struiken.
De stilte werd verstoord door een groep druk pratende vrouwen die ik een paar honderd meter achter mij hoorde naderen.
Toen ik omkeek zag ik tot mijn verbazing dat het er slechts twee waren...........
Gelukkig sloegen ze al gauw een andere weg in.
Een aalscholver die na een vergeefse jacht op vis opdook, ging er vrijwel onmiddellijk vandoor toen hij mij zag.
Wat moet je daar nu weer van denken?
Wat moet je daar nu weer van denken?
In de bermen van het Rechte Schusterkanaal groeiden hier en daar nog zwammen.
Ik was behoorlijk verbaasd om daar ook nog hommels te zien.
Niet ver er vandaan zag ik bovendien nog een kleine vuurvlinder en een aantal heidelibellen.
De relatief hoge temperaturen van het najaar zullen hier wel meespelen.
Dit bewijsplaatje maakt duidelijk dat we toch al enkele wintergasten mogen verwelkomen.
Naast kramsvogels en koperwieken zijn inmiddels ook brilduikers gearriveerd.
Ik verkeerde in de veronderstelling dat de bronst was afgelopen.
In het begin van de maand was er hier en daar nog wel wat "geburl" te horen,
maar de meeste mannelijke herten waren vooral aan het grazen om weer op krachten te komen.
maar de meeste mannelijke herten waren vooral aan het grazen om weer op krachten te komen.
Een donker hert stond rustig te grazen langs de weg toen dit hert er statig aan kwam lopen.
Ze liepen daarna een stukje gelijk op, elkaar quasi niet aankijkend, maar elkaar uit een ooghoek wel goed observerend.
Ze zouden toch niet gaan vechten?
Ze zouden toch niet gaan vechten?
Dat deden ze wel.
Ze gingen onverwachts met elkaar in gevecht.
Ze gingen onverwachts met elkaar in gevecht.
Geen hinde in de buurt, geen bronstkuilen te zien, maar er werd wel een stevig robbertje gevochten.
De donkere was de sterkste, de uitdager ging er snel vandoor.
De foto is geen hoogstandje (daarvoor ging het te snel), maar geeft de actie wel goed weer.
Een imposant derde hert kwam even poolshoogte nemen toen de rust teruggekeerd leek te zijn.
De uitdager had het echter flink verbruid, want de donkere was dermate opgefokt dat hij hem achterna ging.
Ik had nog nooit gezien dat een hert dat de slag had verloren nog honderden meters achterna werd gezeten.
Het derde hert vond het blijkbaar ook vreemd, want het ging achter de twee aan.
Na zo'n 400-500 meter verdwenen ze uit het zicht.
Eindelijk vond ik dit jaar een aardster.
Weliswaar geen erg mooi exemplaar maar ik was er toch blij mee.
Koeienvlaaien vormen een prima voedingsbodem voor paddenstoeltjes, die je dan ook in verschillende formaten ziet.
Ze vormden zelfs een landingsbasis voor heidelibellen.
In de buurt van het ontmoetingscentrum voor rugzakvossen zag ik een paar mensen druk bezig met twee vossen hondenbrokjes te voeren.
Ongetwijfeld hoopten zij op een geweldig uniek plaatje van een hondenbrokjes etende vos.
Ongetwijfeld hoopten zij op een geweldig uniek plaatje van een hondenbrokjes etende vos.
Uit het infiltratiegebied kwam nog een derde vos, die zij echter niet zagen aankomen.
Toen deze vos bij de andere vossen in de buurt kwam werd hij door een van de twee allesbehalve welkom geheten.
Na wat gegrom en gegrauw besloot de derde dan ook maar verder te gaan.
Hier staat hij wat beteuterd te kijken.
Nadat hij zijn dorst gelest had besloot hij lekker in het zonnetje te gaan liggen, op de oever van een kanaaltje.
Toen ik de accu van mijn camera moest vervangen, ritste ik een zakje van mijn rugzak open.
De vos keek onmiddellijk op en stond enkele tellen later op minder dan een meter achter mij.
Zo kan je goed merken wat hij gewend is.
Zo kan je goed merken wat hij gewend is.
Hij kreeg natuurlijk niets van mij, waarop hij besloot nog maar een keer wat te gaan drinken.
Blijkbaar maakte de gedachte aan wat lekkers hem dorstig.
Blijkbaar maakte de gedachte aan wat lekkers hem dorstig.
Nadat zijn dorst gelest was ging hij weer liggen.
Hoe ontspannen kan je zijn?
Wat zal er in zijn koppie omgaan?
Wat zal er in zijn koppie omgaan?
Het zal ongetwijfeld een mooi gezicht geweest zijn om mij voor die vos op de grond te zien knielen om een foto te maken.
Er waren echter geen toeschouwers, en zo hoort het ook.
Toen hij wat hoorde keek hij op, stond op en verdween in de struiken.
Het zal duidelijk zijn dat ik opnieuw verwend was.
Het zal duidelijk zijn dat ik opnieuw verwend was.
En dan is er nog de eerste foto waar ik op zou terugkomen.
Hier is er nog een.
Het is een draaikolk.
Het is een draaikolk.
Met wat fantasie zie je er een monster in (let op de "ogen"), dat uit de diepte boven water komt en een prooi grijpt (zie ook foto 1).
De draaikolk krijgt door het erop vallende zonlicht mooie oplichtende randen.
Ook in november waren er nog veel zwammen en zwammetjes te vinden in de AWD.
Die wil ik in een ander beeldverslag laten zien.
Hier alvast een voorproefje:
WAARSCHUWING
Voor degenen die de waarschuwing in mijn vorige blog gemist hebben herhaal ik deze nog een keer.
Het is gebleken dat een zekere Luthje Milda Giel foto's pikt uit bijvoorbeeld blogs.
Zij publiceert ze vervolgens op haar Facebookpagina en wil hiermee de indruk wekken dat zij de foto's zelf gemaakt heeft.
Ze heeft uit mijn vorige blog zelfs een stuk tekst gekopieerd.
Met zulke mensen kan je alleen maar medelijden hebben, zo triest zijn ze.
Om te weten of jouw foto's ook gepikt zijn kan je de link gebruiken die Nieske Siepel in een reactie op het vorige bericht op mijn blog heeft vermeld.
Je moet dan wel kunnen inloggen op Facebook.
Ik heb mijn foto's inmiddels beveiligd.
