AWD - december 2015

December was een bijzondere maand. 

Records werden gebroken. Bijzondere waarnemingen werden gedaan. 

In dit overzicht zal ik een overzicht geven van mijn mooiste momenten in de AWD van deze maand.

Begin december  vond ik een aantal aardsterren langs een pad, onder een paar naaldbomen.
Ze waren grotendeels bedekt met naalden.
Toen ik de naalden voorzichtig had weggehaald kwam onder andere dit exemplaar tevoorschijn.

Judasoren, wie kent ze niet.
Op een flink aantal oude boomstammen wemelde het ervan.

Wintergasten waren er in het begin van de maand nog maar weinig.
Op de plaatsen waar ik ze verwachtte waren kuifeendjes bereid hun plaats in te nemen.

De mannetjes zwommen wat verderop.
De dames konden zo rustig hun onderonsje hebben.

Deze vondst verraste mij bijzonder.
Kopergroene bekerzwammetjes.
Mijn aandacht werd getrokken door de blauwgroene verkleuring van het hout waarop ze groeiden.
Volgend jaar zal ik zeker naar deze plek teruggaan.

Een waarnemingsplaatje.
De spin, die ik ook al niet meer verwachtte, maakt ook duidelijk hoe klein de zwammetjes zijn.

Deze besjes groeiden aan een verder volkomen kaal plantje. Geen blad (meer) te bekennen.
Deze plantjes groeiden in een moerassig deel van de AWD.
Ik heb geen idee hoe ze heten.
Zou het bitterzoet (Solanum dulcamara) kunnen zijn?
De opname is gemaakt met mijn 100-400 mm lens.
Voor een macro-opname had ik in het water moeten staan/liggen/knielen. Daarvoor had ik niet de goede spullen bij mij.

Opnieuw een aardster, en wel een zogenaamde peperbus (Myriostama coliforme), zoals Maria mij vertelde.
Ik vond er een aantal op een plek waar ik ze vorig jaar ook had gevonden.
Toen hadden ze hun beste tijd al ruimschoots gehad.
Ik had ze dit najaar daar al eerder verwacht, maar er was toen geen spoor van te vinden.
Nu, in december, stonden er zeker vijf.

Tijdens de bronst zal dit hert nog geen hoofdrol gespeeld hebben.
Hij ontwikkelt zich goed en wie weet zal hij over een paar jaar een belangrijke rol mogen spelen.

Terwijl mijn aandacht uitging naar dodaarzen en brilduikers was daar opeens een waterral.
Eerst liep hij vliegensvlug langs de waterlijn, maar plotseling zat hij op een duindoorntak.
Zo had ik hem nog nooit gezien.
Hij ging een tijdje flink tekeer en verdween daarna in de struiken.

Een vos mag best eens in mijn blog opduiken, zolang hij/zij maar natuurlijk overkomt.

Waakzaam als altijd, want je weet nooit of er wat lekkers in aantocht is.
Je kan het een vos niet kwalijk nemen dat hij pragmatisch is.

En daar zijn ze dan.
Grote zaagbekken als vertegenwoordigers van de wintergasten.

In de zon komen hun kleuren goed tot hun recht.

Nogmaals een stukje herfst in december.
Paarse knoopzwammetjes op een oude boomstronk.

Ik kon het niet laten om weer wat met mijn macrolens te stoeien.
Druppeltjes, af en toe hagelkorrels, en de geleiachtige groenige massa van slijmzwammen flankeerden de knoopzwammetjes.

Herfstbeelden worden ook  in dit blog afgewisseld met beelden die naar de winter verwijzen.
Dit paartje brilduikers hoort bij de vertrouwde wintergasten.

De verschillen tussen man en vrouw zijn zo duidelijk zichtbaar.
Ze waren wel op hun hoede en zwommen in het begin wat onrustig heen en weer.
Na een tijdje ging dat beter, maar ze verloren mij niet uit het oog.

Er vliegt nog meer rond in deze tijd van het jaar.
Blauwe reigers zie je het hele jaar door, vaak in een eigen territorium.

Deze reiger was wat rusteloos.
Kwam het door mij of had hij dat van nature?

Hij stond mij wel toe deze foto van behoorlijk dichtbij te maken.
De duindoorns zorgden voor een heel ander decor dan bij de volgende opname.

Een vertrouwde pose.

In december is er in ieder geval een groep van zo'n 15 wilde zwanen in de AWD neergestreken.
Omdat een groot deel van het infiltratiegebied verboden voor bezoekers is kan het best zijn dat er veel meer zijn.

30 december: een hommel op mijn pad!
Heel traag probeerde hij een andere houding aan te nemen wat na een tijdje ook lukte.
Hommels, bloeiende narcissen, blauwe druifjes en madeliefjes, katjes: wie verwacht dat in december?

Dit is een vertrouwder beeld, zeker voor mij.
Reeën zoeken elkaar in deze tijd van het jaar weer op. Ze voelen zich vooral prettig tussen dorre varens.

Als het gebied aan de andere kant van het water er aantrekkelijker uitziet dan de plek waar je bent zit er maar één ding op: zwemmen.
Eén voor één sprongen ze in het water en zwommen keurig achter elkaar naar de overkant.

Even flink uitschudden (in de vergroting beter te zien) en verder maar weer.

Grote zaagbekken moeten nog wel wat aan mensen wennen.
Als ze je zat zijn gaan ze ervandoor.

Zij was deze keer de eerste die opvloog.
Haar mannetje volgde haar onmiddellijk, uiteraard.
Ik had niet anders verwacht.

De uitsmijter van de maand: een waterspreeuw.
Ik was er al eerder tevergeefs een keer naar op zoek geweest.
De aanhouder won deze keer, op 30 december.
De omstandigheden waren verre van ideaal, maar daar letten in dit geval alleen kniesoren op.
In januari zal ik een keer wat extra aandacht aan deze bijzondere dwaalgast besteden.