Zwartbuikwaterspreeuw in de AWD

In december werd melding gedaan van een zwartbuikwaterspreeuw in de AWD.  

Voor het laatst had ik waterspreeuwen gezien tijdens de winter van 2010-2011, 

dus het sprak voor zich dat ik er weer naar op zoek ging.
Zwartbuikwaterspreeuwen die  in Nederland opduiken zijn echte dwaalgasten die afkomstig zijn uit Noord-Europa.
Roodbuikwaterspreeuwen, die bijvoorbeeld in Engeland voorkomen, worden hier nagenoeg nooit waargenomen.

De eerste poging leverde niets op.

Ik hoorde wel waar de vogel zich verstopte om de nacht door te brengen, maar daar verscheen hij steeds pas  laat in de middag. 

Het was dan niet licht genoeg om foto's te maken.

De tweede poging was het raak, en wel op 30 december.

Ook nu had ik graag wat betere lichtomstandigheden gehad, 

maar naast veel bewogen foto's had ik gelukkig ook een aantal geslaagde opnamen.

Lager dan ISO 800 kon ik niet gaan, want alles wat ik bij ISO 400 probeerde was bewogen.

De zwartbuikwaterspreeuw (Cinclus cinclus cinclus) zoekt zijn voedsel in stromend water,
soms onder water zwemmend, soms vanaf de kant.

Deze keer bleef hij op de kant.

Zijn Engelse naam is white-throated dipper.

Dipper verwijst natuurlijk naar de manier waarop hij voedsel zoekt.

Grappig is dat hij steeds ritmisch op en neer beweegt als hij langs de waterkant staat.
Het is net alsof hij met knikkende knieën naar het water kijkt

Af en toe zag ik dat hij een prooi te pakken had.

Bij ISO 800 en diafragma 7,1 leverde dat een te trage sluitertijd op om daarvan scherpe opnamen te maken.

Hij schoof steeds een stukje op langs de oever, zich weinig aantrekkend van de fotografen.

Er waren naast mij nog drie anderen die, liggend op de kant, probeerden foto's te maken van deze waterspreeuw.

Wat een verschil met het aantal bezoekers bij de velduilen in Zevenhuizen.

Soms kon je de witte oogleden zien. Dat gebeurt alleen als hij met zijn ogen knippert.

Onder water beschermt hij zijn ogen met een transparant vlies als hij op jacht is naar een prooi.

Ze eten larven en insecten die in het water leven.

Het is natuurlijk mooi dat je kan zien hoe hij vist, maar een stukje zwemmen had ik ook graag gezien.

Mooie beelden van een zwemmende waterspreeuw had ik hier door het snelstromende water waarschijnlijk niet kunnen maken.

De zon was intussen een beetje doorgekomen maar de waterspreeuw zat steeds op een schaduwrijke plaats, helaas.

Hij liet zich ongeveer een half uur uitgebreid bewonderen.

Hoe mooi zou het geweest zijn als de achtergrond mooier was dan wat ik nu meemaakte.

Je moet het echter doen met de geboden mogelijkheden en daar was ik dik tevreden mee.
Het is tenslotte de natuurlijke omgeving voor waterspreeuwen.

Hier is hij bijna aan het eind van het stuk oever gekomen waar hij naar voedsel had gezocht.

Wat nu?

Teruglopen langs de waterlijn of opvliegen?

Hij koos ervoor een stukje omhoog te vliegen naar een zonniger plek.
Wat een mooie plaat had het kunnen worden als ik aan de andere kant had gezeten.
De kleuren zouden in het op de vogel vallende zonlicht veel mooier geweest zijn.

Na even rondkijken vloog hij weg.

Ik heb hem niet meer terug gezien.