In maart en april ben ik onder andere naar de Groene Jonker, de Poelgeest polders en de Haarrijnseplas geweest.
In deze editie zal ik de hoogtepunten laten zien.
Ik begin met de Groene Jonker.
In maart trof ik het niet, want er was relatief weinig te beleven.
Er was wel een grote zilverreiger die zich op een redelijke afstand liet bewonderen.
Door de wind en het schudden van zijn kop staat de kop niet messcherp op de foto's.
Doordat hij zich eens flink ging uitschudden kreeg ik wat anders te zien dan de standaard plaatjes.
Zilverreigers heb een verrassend mooi verenpak.
Deze woerd heb ik in een grote waterpartij bij mij in de buurt gezien.
Het schijnt niet goed te gaan met wilde eenden.
In West Nederland kom ik ze nog behoorlijk vaak tegen.
In de Poelgeest polder heb ik al eerder grutto's gezien en gefotografeerd.
De volgende beelden zijn allemaal van begin april.
Ik wilde de grutto's vooral vanuit een laag standpunt fotograferen.
Deze grutto man week niet van de zijde van het vrouwtje.
Beide vogels heb ik waarschijnlijk ook in maart gefotografeerd want ze waren min of meer op dezelfde plek te vinden.
Af en toe zocht het vrouwtje naar voedsel in het water.
Het vrouwtje ging wat vaker op een mooie plek staan dan het mannetje.
Daarom mag ze een keertje extra op de foto.
Het gebeurt niet vaak dat ik de kans krijg om een wintertaling van redelijke afstand te fotograferen.
Meestal zijn ze heel erg schuw.
Ze was alleen, geen man in de buurt.
Twee weken later ben ik er nog een keer naartoe geweest.
Grauwe ganzen stonden opnieuw garant voor veel misbaar.
Ze verdragen elkaar in deze tijd van het jaar tot een bepaalde afstand.
Als die overschreden wordt worden de indringers aangevallen en vaak verjaagd.
Eén van de ouders had mogelijke bedreigers van haar kroost verjaagd.
De pullen kwamen als een speer naar hem/haar toe toen hij/zij nog maar nauwelijks geland was.
Een verliefd stelletje kap- of kokmeeuwen.
Bij een frontaal beeld van een bergeend moet je goed kijken naar wat je ziet.
Het bruin doet denken aan twee armen die de kop ondersteunen.
Iedereen die bergeenden kent weet natuurlijk hoe het werkelijk is.
Een blauwe reiger is in een eerder blog over de Poelgeest polder ook al aan bod gekomen.
Het ging mij deze keer om mooie, typerende houdingen bij het jagen.
Ook al zijn blauwe reigers in West Nederland heel algemeen, het blijven toch mooie vogels die onze aandacht verdienen.
Hier was de reiger op zoek naar een betere visstek, waarbij de pas er stevig inzette.
Bij het jagen zie je dat de hals steeds verder gestrekt wordt, zeker als er iets in het water wordt waargenomen.
Stapje voor stapje liep de reiger heel behoedzaam door de sloot, waarbij hij vaak onbeweeglijk stilstond.
Zijn bewegingen waren als het ware in vertraagde opname, uiterst voorzichtig.
Zijn bewegingen waren als het ware in vertraagde opname, uiterst voorzichtig.
De snavel kwam steeds dichter bij het wateroppervlak totdat hij toesloeg.
Bliksemsnel schoot de kop onder water.
Hij had een vis te pakken, maar de beelden ervan laat ik deze keer achterwege.
Niet iedere poging was succesvol, maar de actie was er niet minder om.
Een karakteristiek beeld in de Nederlandse polders en weidegebieden.
En daar is-ie weer, de grutto man.
Deze keer alleen, maar wel mooier op kleur gekomen.
Het aantal grutto's was sterk verminderd in de Poelgeest polder, wat overigens niet als een verrassing kwam.
Als het goed is zijn ze druk bezig met nestelen.
Hij deed mij een plezier door een stukje ondiep water over te steken.
Hij schreed voort als een ware koning van de weilanden.
Dit puttertje zorgde voor de mooiste opname tijdens mijn eerste bezoek aan de Haarrijnseplas.
Maria heeft me het gebied laten zien, waarbij we wel behoorlijk wat gezien hebben, maar helaas van een iets te grote afstand.
Ik ga nog wel een keer terug voor een herkansing.
Ik ga nog wel een keer terug voor een herkansing.
