Kleintjes worden groot

Op 19 april en 5 mei ben ik nogmaals bij de bekende lepelaarskolonie  gaan kijken.

Het is niet alleen interessant om lepelaars in bomen te zien nestelen, maar bovendien om te zien hoe de jongen opgroeien.

Op 19 april was er slechts één nest waarin jongen zichtbaar waren, maar het lag wel wat verder weg dan ik hoopte.

Dit is een bewijsplaatje van wat ik daar zag.
Twee van de drie jongen waren gedeeltelijk zichtbaar.

Ik heb mijn aandacht daarom meer gericht op volwassen vogels die overvlogen of juist in de bomen landden om takken te zoeken.

Ze kwamen af en toe als het ware uit de lucht vallen.

Steeds weer is het een mooi schouwspel hoe gecontroleerd zo'n daling en landing uitgevoerd worden.

Het lijkt een wankel evenwicht maar met behulp van hun vleugels beheersen ze iedere beweging volledig. Valpartijen komen niet voor.

Het is en blijft een uitdaging om scherpe foto's te maken van lepelaars die óf op zoek gaan naar takken óf op zoek gaan naar hun nest en partner (en eventueel jongen).

Op 5 mei bleek dat er na mijn vorige bezoek veel was gebeurd.

Wat dieper in het bos was er een nest met jongen redelijk te zien.

Er waren geen hinderlijke takken voor het nest. 

Je moest wel zoeken naar een geschikte plek om foto's te kunnen zoeken, te meer omdat er meer belangstellenden waren.

De jonge vogels waren behoorlijk actief en gingen ook regelmatig staan.

Je kon zo goed zien hoeveel ze gegroeid waren.

Het aan takken trekken zit er al vroeg in.

Het derde jong blijft enigszins verborgen: onder de linkervogel is het een beetje zichtbaar.

Zo nu en dan werd er even gerekt en gestrekt. 

Een vast onderdeel is vleugels spreiden, voor jong en oud.

Intussen was een volwassen lepelaar hoog in één van de bomen geland.

Deze keer had hij/zij geen belangstelling voor takken.

Het draaide nu om persoonlijke verzorging.

Je zou bijna zeggen dat bijzondere aandacht aan het kapsel was besteed.

Tamelijk aan de rand van het bos was een nest goed zichtbaar.

Ook hier waren drie jongen geboren, waarvan er één wat achter liep in ontwikkeling.

Blijkbaar vond één jonge lepelaar het wat saai worden toen het wat lang duurde voordat er weer nieuw voedsel gebracht werd.

Er zat weinig anders op dan op een houtje te bijten.

Zo krijg je ook weer eens iets anders te zien dan relaxende lepelaars.

De twee grootste jongen lieten hun aanwezigheid goed merken, de kleinste kreeg niet veel kans.

Je zou bijna zeggen dat het nakomertje honger had en bij zijn oudere broers/zusters om voedsel bedelde.

Hoe dan ook, ze waren druk aan het snavelen.

Eigenlijk is het leven van de jonge vogels nogal saai.

Nadat ze gegeten hebben moeten ze tot een volgende voederbeurt de tijd doden met rusten, niksen,
staan, rek- en strekoefeningen doen, en soms elkaar een beetje pesten.

Ze nemen elkaar niet bij de neus maar wel bij de snavel. 

Maakte het middelste jong misschien teveel lawaai of  was hij vervelend geweest?

De boodschap was duidelijk:
snavel dicht!

Nu staat de jongste.

Het verschil in grootte van bijvoorbeeld de koppen is aanzienlijk.

De ouder die voortdurend in het nest was geweest was intussen afgelost door de andere ouder,
die op een tak naast het nest was gaan zitten.

Ze werden wat ongeduldig want de vader/moeder die met voedsel was teruggekeerd piekerde er niet over om de jongen te voeren.

Het voeren is ook niet gebeurd toen ik er was.

De beelden van 5 mei zijn gemaakt tussen half vier  en kwart voor vijf, toen het licht al een stuk minder hard was dan eerder op de dag.

Met dit beeld sluit ik mijn blogs over de lepelaars voor dit jaar af.
Het is en blijft opmerkelijk dat ze in bomen nestelen.
Ik weet dat ik één van de velen ben die beelden van deze lepelaarskolonie heeft laten zien.
Iedereen beleeft het toch op zijn eigen wijze.