Een gewone zeehond op de Zuidpier

Vanaf november zal ik in de wintermaanden van tijd tot tijd naar de Zuidpier van IJmuiden gaan.

Dit beeldverslag dateert nog van 22 maart jl.

In die periode had ik zoveel beelden dat ik toen andere keuzes heb gemaakt.

Als intro op het komende winterseizoen komt het nu wel van pas.

Gewone zeehonden waren de afgelopen wintermaanden regelmatig te zien bij de Zuidpier, net als grijze zeehonden overigens.

Ze zijn behoorlijk nieuwsgierig, waardoor je ze ook zelf goed kunt bekijken.

Zoals ik in een eerder blog al heb laten zien kan je de mazzel hebben dat je er een met een vis in zijn bek ziet boven komen.

Deze jonge zeehond had zich een beetje pijn gedaan, zoals ook aan de druppel slijmerig bloed te zien is.

Hij lag lekker uit de wind achter een groot rotsblok.

Het was duidelijk dat zijn verwondingen niet ernstig waren.

Zijn moeder was nergens te bekennen.

Hij moest zijn zaakjes zelf maar opknappen.

Of hij ruzie had gehad met een andere zeehond of dat hij zijn kin geschaafd aan rotsen weet ik niet.

Schaafwonden herstellen over het algemeen na verloop van tijd vanzelf.

Vanachter een flink rotsblok kon ik hem goed bekijken en fotograferen zonder dat hij door mij onrustig hoefde te worden.

Hij hield wel goed in de gaten wie er over de pier passeerde, zeker als er een hond bij was.

Zo leek hij meer op een goedaardige lobbes.

Hij besloot even een stukje te gaan zwemmen.

Je zou het kunnen vergelijken met even afkoelen in de zee als je een tijd in de zon hebt liggen bakken.

Toen hij een aantal baantjes getrokken had klom hij weer op de kant.

Hij keek even of ik er nog was en ging er toen lekker bij liggen.

Een beter voorbeeld van je op je gemak voelen is nauwelijks te bedenken.

Je kan ook met je kop naar het water gaan liggen en over vissen gaan dromen.

Dromen komen helaas maar zelden uit.

De vissen zullen echt niet rechtstreeks in zijn bek springen.

Nadat hij weer even het water in geweest was klom hij op een andere plek op de kant, recht tegenover mij.

In het warme voorjaarszonnetje doezelde hij snel weg.

Hij keek mij plotseling nog eens aan alsof hij dacht "Ben je er nu nog?" 

Hij keek daarna toevallig (?) de kant op waar ik naartoe moest gaan.

Dat heb ik toen ook maar gedaan.