Natuur in eigen tuin

Als je het treft dan krijg je soms onverwachte bezoekers in je tuin, maar er zijn natuurlijk ook min of meer vaste bewoners.

Tot de meest opvallende bezoekers behoren egels en een sperwer, waaraan ik in het verleden ook op mijn blog aandacht heb besteed.

Ik ga nu geen aandacht besteden aan geregelde bezoekers zoals merels, eksters, kauwtjes, mezen, vinken, heggenmussen en een roodborstje.

Vorige jaar dook dit muisje plotseling op, brutaal als de beul.

Terwijl wij in de tuin zaten kwam hij tevoorschijn en scharrelde wat bij een stokroos rond.

Als we teveel bewogen schoot hij weg onder de stokroos of de bank om daar niet veel later weer onderuit te komen.

Tot onze verrassing liep hij vlakbij de stokroos langs de muur omhoog naar de vensterbank.

Toen hij daarna over de vensterbank in de richting van de openstaande keukendeur liep, heb ik de deur voor de zekerheid maar dichtgedaan.

Muizen kunnen zich door verrassend kleine openingen wurmen, zoals ook wel uit het bovenstaande beeld blijkt.

Zolang het muisje jouw aanwezigheid niet als bedreigend ervaart loopt hij kalmpjes over de tegels.

Als het hem niet bevalt is hij in een oogwenk in de dekking van bijvoorbeeld een bank of stoel verdwenen.

In een opengebarsten biels zocht hij rustig naar voedsel.

Na enkele dagen was hij verdwenen.

Wij hebben hem niet meer terug gezien.

Vlinders zoals atalanta's, dagpauwogen en witjes zien we jaarlijks in de tuin rondfladderen.

Een boomblauwtje zagen we hier vorig jaar voor het eerst.

Dit jaar waren ze er opnieuw.

Eén van onze kleindochters kwam op een keer naar binnen rennen om te zeggen dat ze een eng beest had gezien.

Het was deze wants.

Het lijkt of hij op een limoen zit, maar het is een deel van de glijbaan.

Bij het verplaatsen van bloempotten kwam deze verzameling eitjes tevoorschijn.

Het lijkt wel een flinke portie kaviaar, niet van een steur maar van één van de veel voorkomende naaktslakken.

Visseneitjes worden graag gegeten, maar ik denk dat slakkeneitjes nooit populair zullen worden.

Slakken zijn in onze tuin overigens wel een plaag,
want ze vreten bijvoorbeeld het blad van onze gouden regen in het voorjaar verbluffend snel op.

Op vochtige plaatsen zijn pissebedden goed vertegenwoordigd.
Dit is één van de 36 soorten die in Nederland voorkomen.

Pissebedden zijn kreeftachtigen die ooit alleen in zeeën voorkwamen.
Ze hebben nog steeds een soort kieuwen - die eruit zien als een soort achterpoten - waarmee ze zuurstof uit de lucht opnemen.
Vocht is voor hen van levensbelang.

Dan zie ik toch liever vogels in de tuin.

Dit ringmusje hoorde bij een groepje dat de afgelopen winter vaak van de pinda's kwam snoepen.

Ook muizen probeerden dat.

We zagen een keer een muis langs de boomstam omhoog klauteren en via een tak naar het nootjesreservoir lopen. 

Toen hij ergens van schrok liet hij zich pardoes op de grond vallen, van zeker 2 m hoogte.

Hij verdween zonder een spoor achter te laten.

Bruine kikkers behoren bij de vaste bewoners.

In september zat deze schoonheid op een keer naast de bank.

Bij een wat andere lichtinval zag zij - ik ga er maar vanuit dat het een vrouwtje is - er zo uit.

 Het geeft toch wel te denken als je buik zo groot is dat hij op de grond moet rusten.

Vermoedelijk is zij goed voorbereid op de winterslaap.

Maar goed dat ze uitstekend kunnen springen want als zij moest lopen zou haar buik waarschijnlijk over de grond slepen.

Sterke, goed ontwikkelde achterpoten zijn geen overbodige luxe.

Deze flinke pad keek niet blij, maar eerder verstoord, zoals alleen padden dat kunnen.

Padden zijn toch al geen lachebekjes.

Samen met drie kleinere padjes had Grumpy zich onder een vlonder verstopt, die voor de keukendeur ligt.

Padden kunnen zich behoorlijk plat maken, want veel ruimte is er niet.

Omdat er zich vaak vuil ophoopt onder de vlonder moet er af en toe worden schoongemaakt.

Als je de vlonder optilt is het steeds weer een verrassing of er padden zijn, en zo ja, hoeveel.

Vooral de kleintjes zie je regelmatig door de tuin huppen, op weg naar begroeiing om zich te verschuilen.

Wat zal zo'n padje denken als hij mij met mijn camera voor zich ziet liggen?

Een monster met een heel groot oog?

We zullen ons vermoedelijk nooit in de denkwereld van padden kunnen verplaatsen.

Ik weet ook niet waarom we dat zouden willen.

Makkelijker is dat met de denkwereld van kleine kinderen.

Kinderen vinden padden eng, vooral omdat ze zo boos kunnen kijken.

Als ze ook nog op hen afkomen wordt er natuurlijk flink gegild.

Dat begrijp ik wel.