AWD - september 2016

September, de overgangsmaand.

Zomergasten bereiden zich voor op de trek of zijn al vertrokken.

Damherten leven naar de bronst toe.

Vlinders, juffers en libellen zie je steeds minder, zwammen komen er langzaam maar zeker voor in de plaats.

Spinnen (en vooral hun webben) vallen op, met uitzondering van de wespenspinnen.

Hun taak zit erop, de cocons zijn klaar.

Maar vergeet ook de slakken niet.

Ze glibberen en glijden over paden en plantjes. 

Als het moet zoeken ze het wat hogerop.

Kruisspinnen horen bij het najaar en geven velen de kans om weer eens lekker te griezelen.

Als een spin groeit moet hij van tijd tot tijd zijn jasje uitdoen, want dat groeit niet mee.

Ik vond op een omgevallen boom een mini-exemplaar.

Spinnen moeten ook eten.

Hier hangt een van de ongelukkigen die verstrikt raakte in een web.

Er zit weinig anders op dan te wachten tot de spin trek krijgt en haar uit haar lijden verlost.

Omdat ik weer regelmatig juffers tegenkwam die verstoppertje wilden spelen, laat ik toch weer een min of meer standaardplaatje zien.

Zo kan het ook.

De juffer keek nu eens niet vooruit, maar keek mij met grote ogen aan, haar kop naar mij gedraaid.

Ze was nog niet voldoende opgedroogd en opgewarmd om er vandoor te gaan.

Soms kwam ik wantsen tegen.

Dit is een roodpootschildwants.

Heel devoot hing hij aan een stengel, twee voorpootjes vrijwel tegen elkaar.

Af en toe kruiste een rups mijn pad.

Een rups van de grote beervlinder rolde zich op een varenblad op toen hij zich wat bedreigde voelde.

In september worden de dagen korter en de nachten frisser.

Dauw en mist horen bij het najaar.

Daar weet dit kleine vuurvlindertje alles van.

Gelukkig voor de kleine vuurvlinders waren er veel warme zonnige dagen.

Ze konden tamelijk snel opwarmen en hun geluk elders zoeken.

Eendagsvliegen zag ik niet zo veel meer, maar hier en daar hing er een aan een stengel.

Nog niet ten prooi gevallen aan een spin door in een web terecht te komen.

De schijn bedriegt wel eens.
Hier is geen sprake van een eenzame schaatsenrijder.
Hij behoorde tot een groep van minstens 200 anderen, die zich in een bocht van een kanaaltje hadden verzameld.
Ze draaiden voortdurend rusteloos door elkaar als een stel wedstrijdrijders die zich klaar maakten voor de start van een lange tocht.

Wijngaardslakken komen vooral in Zuid-Limburg voor.

Ze zijn weliswaar zeldzaam, maar in de omgeving van Heemstede en Vogelenzang zie je ze in het najaar regelmatig.

Ook al zie je ze meestal op de grond voortglijden, ze klimmen ook graag.

Wat zouden ze zoeken in de dorre planten, waarvan de bloemen uitgebloeid zijn?

Dit zwarte zwammetje van een cm of 5 hoog vind ik intrigerend en fantasie prikkelend.

Het deed mij direct denken aan een hand.

Ik houd mijn fantasieën hier verder voor mij, maar ik ben wel benieuwd welke gedachten het bij anderen oproept.

Hier is nog een ander exemplaar.

In de natuur zie je soms grillige vormen die ongetwijfeld kunstenaars zullen inspireren.

Beide zwammen hadden naar mijn mening kunstwerken in een beeldentuin kunnen zijn. 

En wat moet je hier van denken?
Had iemand zomaar een bitterkoekje op de grond achtergelaten?

Nee, het is de hoed van een klein zwammetje van 2-3 cm hoog.

Op de voorgrond is een konijnenkeutel te zien, die mooi als vergelijking kan dienen.

Deze kleine zwammetjes horen misschien niet bij het najaar, maar voor mij zijn ze wel de voortekenen.

Die zijn er nog meer:

Er blijken ook al kopergroene bekerzwammetjes  te zijn.

Mijn oog viel op het blauwgroen gekleurde hout en tot mijn verrassing groeiden er zwammetjes op.

Maar wat zijn ze klein!

Met een macrolens, tussenringen en wat croppen is het  bovenstaande beeld ontstaan.

Groen bekertjesmos, bedekt met dauwdruppeltjes, stond er ook al uitnodigend bij.

Het erop vallende zonlicht en de vele druppeltjes zorgden voor een bijzonder sfeertje.

Ontbreken beelden van zoogdieren en vogels dan helemaal deze keer?

Reeën heb ik niet gezien in september, damherten zorgden niet voor beelden die ik bijzonder genoeg vond,
vogels waren er betrekkelijk weinig.

Er was wel een egeltje:

Hij liep een klein stukje en rolde zich vervolgens op.

Ik weet niet of hij gezond was, want er zaten nogal wat vliegen op hem.

Hoe dan ook, hier lag hij rustig te ademen.

Over niet al te lange tijd kan hij aan zijn winterslaap beginnen.

In oktober neem ik een maand blogpauze.
Met blogger kan je nieuwe edities op je blog programmeren en dat heb ik dan ook gedaan.
 Af en toe zal er dus ook in oktober iets nieuws op mijn blog verschijnen.

Fotograferen zal ik in oktober ongetwijfeld doen.

In november pak ik de draad dan weer op.

Bij deze wil ik ook iedereen bedanken die mijn blog regelmatig bezoekt en eventueel een reactie achterlaat.