AWD - Reeën in de sneeuw

Reeën in de sneeuw.

Vanzelfsprekend was dat een wens na een weekend waarin het flink gesneeuwd had. 

In het weekend zelf was ik verhinderd, maar maandag 13 februari was het dan zo ver. 

Lekker rustig, geen last van de hectiek van het weekend.

De reeën waren heel ontspannen.

Eén lag er tussen de varens, een ander zocht tussen sneeuw en varens naar wat eetbaars.

Soms keken ze even kort naar mij alsof ze wilden duidelijk maken dat ze mij wel gezien hadden,

maar mijn aanwezigheid niet storend vonden.

Op een houtje bijten doe je alleen als er even niets beters voor handen is.

Zij gunden mij ruimschoots de tijd om hen te bekijken.

Geen beweging te veel, geen onnodig energieverlies.

Rustig, op een houtje bijtend, keek ze mij nog even belangstellend aan.

Een paar tellen later wandelde ze het bos in.

Later kwam ik opnieuw reeën tegen.

De nabijheid van varens lijken ze steeds weer prettig te vinden. 

Soms keken ze op, bijvoorbeeld als er een wandelaar passeerde.

Dit is toch een schitterend gezicht.

In de verte zagen ze nog een tweetal reeën. 

Eén van de twee ging er, af en toe wat etend, naar toe.

Een reebok, met de knobbels van zijn prille bastgewei goed zichtbaar, stond op het nog steeds redelijk besneeuwde veld te eten.

Hij ging aan de wandel, waardoor ik opnieuw een mooie plaat kon maken van een ree in de sneeuw.

Op mijn knieën kon ik de dieren uitgebreid bekijken, niet gestoord door andere belangstellenden. 

De reeën vonden het ook nu niet bedreigend en aten rustig verder.

Bij een aangename temperatuur en de langzaam ondergaande zon vloog de tijd om.

Het werd thuis weer een flinke uitzoekerij om een selectie te maken uit de geslaagde beelden.

Tijd voor een experimentje.

Camera vrijwel op de grond, Liveview aan en proberen platen te maken vanuit een lagere positie.

Dat lukt meestal wel als de hoofdpersoon vrijwel op dezelfde plek blijft.

Ik moest ervoor oppassen dat ik ze niet te groot in beeld kreeg. 

400 mm was soms teveel, uitzoomen naar bijvoorbeeld 260 mm zoals bij deze plaat zorgde voor een beeld met wat meer ruimte. 

Hoe vaak krijg je de kans om reeën van zo dichtbij te fotograferen?

Uit de vele beelden vielen later degene af waarbij de halmen precies over het oog vielen.

Het is wel een heel fijn gevoel als je bij het selecteren merkt dat je een luxe probleem hebt, waarbij keuzes maken vaak lastig is.

Met deze plaat sluit ik af. 

Ik kwam wat omhoog, hij keek mij nog eens aan.
Het blijft mij intrigeren wat er dan in zijn koppie omgaat.

Toen ik rustig weg liep ging hij met zijn metgezel onverstoorbaar door met eten.

Afrika - Wevers

Het wordt stilaan tijd om maar eens te stoppen met beelden van onze Afrikaanse reis.

Ondanks dat er nog wel meer in voorraad is, ga ik mij beperken tot een post over wevervogels  en later een post over hagedissen.

Hyena's, waterbuffels, bavianen en vervet monkeys moeten maar accepteren dat ze op de wachtlijst staan.

Je weet maar nooit.

Als startfoto heb ik deze keer gekozen voor een roodkopwever man.
Roodkop wevervogels zullen deze post ook gaan besluiten. 

Ik begin echter met maskerwevers (black-fronted weaver, ploceus velatus).
Maskerwevers leven in een kolonie.

De mannetjes doen hun best een knappe woning te bouwen in de hoop de vrouw van hun dromen te verleiden.

Een deel van de nesten zijn proefnesten. 

Onder de hierboven afgebeelde boom lagen enkele nesten die uit de boom waren gevallen.

Ik heb er een meegenomen om die op mijn gemak te kunnen bekijken en fotograferen.

En dit is hem dan, meneer maskerwever.

Naast het hotel in Johannesburg waar onze reis begon nestelde een aantal wevers.

Er was een trappenhuis aan de zijkant van het gebouw waardoor je omhoog kon lopen totdat je op ooghoogte van de nesten kwam.

Bovendien kon je er behoorlijk goed verscholen staan.

Het was een soort open trappenhuis zonder vensters.

Je zou kunnen zeggen dat er wel ruimte was voor grote vensters, maar dat het glas ontbrak.

De lichtkwaliteit was niet geweldig meer, zodat ik ISO 800 moest gebruiken, dat net voldoende was als de vogels stil zaten.

De beelden waarop de vogels wat sneller bewogen mislukten allemaal.

Hier stond ik schuin onder een boom.

Het licht was veel krachtiger maar de positie t.o.v. de vogel minder aantrekkelijk.

De mannen haalden alles uit de kast om de vrouwtjes te imponeren.

De ene wever is de andere niet.

Dit is een roodsnavel-buffelwever, bewoner van restcamp Satara in het Paul Kruger Park.

In de vroege ochtend, kort na zonsopkomst, waren o.a. deze wevers druk op zoek naar voedsel.

Roodsnavel-buffelwever (red-billed buffalo-weaver, bubalornis niger).
Deze wevers doen ook qua formaat denken aan een mannetjes merel.

De derde soort is de mahali wever (white-browed sparrow-weaver, plocepasser mahali).
In de hitte van Botswana zochten de wevers schaduwrijke plekken op, maar stonden desondanks vaak met hun snavels open.

Op dit soort plaatsen waren ze redelijk te benaderen, ze wilden duidelijk zo weinig mogelijk energie verliezen.
Ze kropen overigens ook veelvuldig in de heg, waardoor ze grotendeels aan het zicht onttrokken waren.

's Morgens vroeg ligt dat natuurlijk anders.
Om half zeven 's morgens was er weliswaar al een uitbundige zon, maar de temperatuur was nog wel draaglijk.

Dit paartje hield de omgeving goed in de gaten.
Niet alleen moesten ze op hun hoede zijn voor rondvliegende geelsnavelwouwen,
ze waren ook bezig met eten en het bouwen of verstevigen van hun nest.

Ze waren ook hier niet erg schuw, want ze zaten vooral vlakbij onze safaritruck.

Wat zijn er toch veel mooie vogels in de tropen.

Dit is geen vijfde soort maar het is het vrouwtje van de roodkop wever (red-headed quela, quela erythrops).
Het verschil met het mannetje is opvallend.

Op een campsite in Zimbabwe was welgeteld één nest.
Dat maakt de keuze waar je je aandacht op moet richten wel makkelijker.

De wevers vormden een dankbaar onderwerp, omdat ze niet alleen druk met hun nest bezig waren,
 maar ook regelmatig ergens vrij op een tak gingen zitten.

Zo'n rode kop is opvallend.
Als een vrouwtje een rode kop zou hebben zou dat tijdens het broeden geen gevaar opleveren.
Ze zou dan toch helemaal verscholen zijn in haar nest.

Manlief spande zich enorm in om takken voor hun nest te zoeken.
Soms waren die nog een stuk langer dan op dit beeld te zien is.

Ik weet niet meer of hij hier op zijn beurt moest wachten om het nest in te gaan of dat hij keek of hij een veilige aftocht zou hebben.

Nog een laatste beeld om te laten zien hoe mooi de vogel is.

Met deze post heb ik alle vogels laten zien die ik tijdens onze rondreis heb kunnen platen.
Ik hoop dat het in de smaak gevallen is.
In ieder geval bedank ik bij deze iedereen die mijn beeldverslagen over onze rondreis heeft bekeken en gelezen en eventueel ook nog een reactie heeft achtergelaten.

Zo maar een winterse januaridag

Er zijn van die dagen dat je alles mee lijkt te hebben.
27 Januari was zo'n dag (overigens één van de tien keer dat ik in januari in de AWD ben geweest)
Omdat er die dag zo veel te zien was heb ik besloten de beelden van die dag niet in mijn maandoverzicht op te nemen maar er apart aandacht aan te besteden.

De zon was nog maar nauwelijks op.

Ik had al eerder gemerkt dat in een bepaald deel van de AWD witgatjes voorkwamen.

Ik hoefde nu niet eens te zoeken want er vloog er plotseling een voor mij op, vanuit een plek waar ik hem niet had kunnen zien, 

naar de betonnen oever van een kanaaltje.

Ik ben er voorzichtig naartoe gegaan, waarbij het lukte om o.a. deze plaat te maken.

Bij niet dichtgevroren kanaaltjes zag ik deze dag ook een aantal ijsvogels. 

Ze zaten opmerkelijk vaak op de grond. 

Vanuit zo'n positie werd er ook met succes gevist.

Zo zag ik ze meestal, steeds met een kanaaltje tussen ons.

Eén stapje dichterbij en weg was hij.

Maar hoe dan ook, de dag was voorspoedig begonnen.

Even later zag ik een gele kwikstaart en brilduikers.

 De kwikstaart zat vooral op onaantrekkelijke plekken, 

maar de brilduikers waren voor de verandering eens niet schuw en kwamen langzaam maar zeker mijn kant op.

Mijn camera op het pad, Liveview ingeschakeld met dit als resultaat; een lager standpunt was daar onmogelijk.

Hij was niet alleen, zijn partner vergezelde hem.

Op veel plaatsen lag nog ijs.

Deze vormen vond ik zowel opvallend als mooi.

Ook deze vorm mag er zijn.

Op een mooi rustig plekje zag ik behalve meerkoeten ook een tweetal dodaarsjes.

Toen ik voorzichtig naar de oever kroop doken ze onder.

Na een tijdje kwam er een koppie boven, door het ijs heen (zoals op het beeld ook te zien is, zeker in de vergroting).

Ik heb vaker gezien dat ze zo de omgeving verkennen, heel onopvallend.
Het deed mij even denken aan een slangenkop boven water.

De dodaars die op het eerste beeld al te zien was dook plotseling op en had een rietstengeltje op zijn rug.

Zo krijg je tenminste eens een niet zo gebruikelijk beeld.

De oranjebruine kleuren werden veroorzaakt door de weerspiegeling van de rietkraag.

Terwijl ik aan de kant van het water zat te wachten vloog er onverwachts een roerdomp voorbij.

Jammer voor mij besloot hij te landen in rietvelden waar je onmogelijk bij kon komen.

Ik had hem nu in ieder geval beter in beeld dan bij een eerdere waarneming.

Op krooneenden had ik al een tijdje gehoopt.

Ik vermoedde wel waar zij zaten maar dat was vooral op minder fotogenieke plekken.

Nu zwom er een aantal samen met tafeleenden, krakeenden en kuifeenden in de buurt van wilde zwanen.

In een van de bredere kanalen was een groep van 20 wilde zwanen neergestreken.

Natuurlijk wil je dan plaatjes maken die niet zoveel op andere lijken.

De vierde zwaan had geen zin om dezelfde kant op te kijken als de drie andere, zodat mijn "vier-op-een-rij" niet helemaal volmaakt was. 

Je zou kunnen zeggen dat de bovenwereld en de onderwereld beide in de gaten gehouden werden.

Een goede hygiëne hoort erbij.

Een lange nek biedt natuurlijk prima mogelijkheden om ook moeilijk bereikbare plekjes goed bij te houden.

Grote zaagbekken mogen niet ontbreken.

Ik trof weliswaar geen aantrekkelijke zaagbekvrouwen, maar deze man mocht er ook wezen.

De ene keer vallen tafeleend vrouwtjes weinig op (of zijn ze er nauwelijks), de andere keer krijg je kansen genoeg om ze te platen.

Drie op een rij:

drie "tafeldames" die mij toch niet helemaal vertrouwden.

Wintertalingen waren voor mij één van de verrassingen van de dag.

Meestal zijn ze heel erg schuw en gaan ze er al vandoor als je aan een foto denkt.

Nu zwom er een aantal opvallend relaxed langs de oever.

Nog leuker werd het toen ze het ijs op gingen.

Voorzichtig wandelend, maar niet onrustig opvliegend.

Met dit laatste winterse beeld van de dag was ik zeer tevreden, zeker ook omdat de taling mooi weerspiegelde op het ijs.