Zo maar een winterse januaridag

Er zijn van die dagen dat je alles mee lijkt te hebben.
27 Januari was zo'n dag (overigens één van de tien keer dat ik in januari in de AWD ben geweest)
Omdat er die dag zo veel te zien was heb ik besloten de beelden van die dag niet in mijn maandoverzicht op te nemen maar er apart aandacht aan te besteden.

De zon was nog maar nauwelijks op.

Ik had al eerder gemerkt dat in een bepaald deel van de AWD witgatjes voorkwamen.

Ik hoefde nu niet eens te zoeken want er vloog er plotseling een voor mij op, vanuit een plek waar ik hem niet had kunnen zien, 

naar de betonnen oever van een kanaaltje.

Ik ben er voorzichtig naartoe gegaan, waarbij het lukte om o.a. deze plaat te maken.

Bij niet dichtgevroren kanaaltjes zag ik deze dag ook een aantal ijsvogels. 

Ze zaten opmerkelijk vaak op de grond. 

Vanuit zo'n positie werd er ook met succes gevist.

Zo zag ik ze meestal, steeds met een kanaaltje tussen ons.

Eén stapje dichterbij en weg was hij.

Maar hoe dan ook, de dag was voorspoedig begonnen.

Even later zag ik een gele kwikstaart en brilduikers.

 De kwikstaart zat vooral op onaantrekkelijke plekken, 

maar de brilduikers waren voor de verandering eens niet schuw en kwamen langzaam maar zeker mijn kant op.

Mijn camera op het pad, Liveview ingeschakeld met dit als resultaat; een lager standpunt was daar onmogelijk.

Hij was niet alleen, zijn partner vergezelde hem.

Op veel plaatsen lag nog ijs.

Deze vormen vond ik zowel opvallend als mooi.

Ook deze vorm mag er zijn.

Op een mooi rustig plekje zag ik behalve meerkoeten ook een tweetal dodaarsjes.

Toen ik voorzichtig naar de oever kroop doken ze onder.

Na een tijdje kwam er een koppie boven, door het ijs heen (zoals op het beeld ook te zien is, zeker in de vergroting).

Ik heb vaker gezien dat ze zo de omgeving verkennen, heel onopvallend.
Het deed mij even denken aan een slangenkop boven water.

De dodaars die op het eerste beeld al te zien was dook plotseling op en had een rietstengeltje op zijn rug.

Zo krijg je tenminste eens een niet zo gebruikelijk beeld.

De oranjebruine kleuren werden veroorzaakt door de weerspiegeling van de rietkraag.

Terwijl ik aan de kant van het water zat te wachten vloog er onverwachts een roerdomp voorbij.

Jammer voor mij besloot hij te landen in rietvelden waar je onmogelijk bij kon komen.

Ik had hem nu in ieder geval beter in beeld dan bij een eerdere waarneming.

Op krooneenden had ik al een tijdje gehoopt.

Ik vermoedde wel waar zij zaten maar dat was vooral op minder fotogenieke plekken.

Nu zwom er een aantal samen met tafeleenden, krakeenden en kuifeenden in de buurt van wilde zwanen.

In een van de bredere kanalen was een groep van 20 wilde zwanen neergestreken.

Natuurlijk wil je dan plaatjes maken die niet zoveel op andere lijken.

De vierde zwaan had geen zin om dezelfde kant op te kijken als de drie andere, zodat mijn "vier-op-een-rij" niet helemaal volmaakt was. 

Je zou kunnen zeggen dat de bovenwereld en de onderwereld beide in de gaten gehouden werden.

Een goede hygiëne hoort erbij.

Een lange nek biedt natuurlijk prima mogelijkheden om ook moeilijk bereikbare plekjes goed bij te houden.

Grote zaagbekken mogen niet ontbreken.

Ik trof weliswaar geen aantrekkelijke zaagbekvrouwen, maar deze man mocht er ook wezen.

De ene keer vallen tafeleend vrouwtjes weinig op (of zijn ze er nauwelijks), de andere keer krijg je kansen genoeg om ze te platen.

Drie op een rij:

drie "tafeldames" die mij toch niet helemaal vertrouwden.

Wintertalingen waren voor mij één van de verrassingen van de dag.

Meestal zijn ze heel erg schuw en gaan ze er al vandoor als je aan een foto denkt.

Nu zwom er een aantal opvallend relaxed langs de oever.

Nog leuker werd het toen ze het ijs op gingen.

Voorzichtig wandelend, maar niet onrustig opvliegend.

Met dit laatste winterse beeld van de dag was ik zeer tevreden, zeker ook omdat de taling mooi weerspiegelde op het ijs.