AWD - Reeën in de sneeuw

Reeën in de sneeuw.

Vanzelfsprekend was dat een wens na een weekend waarin het flink gesneeuwd had. 

In het weekend zelf was ik verhinderd, maar maandag 13 februari was het dan zo ver. 

Lekker rustig, geen last van de hectiek van het weekend.

De reeën waren heel ontspannen.

Eén lag er tussen de varens, een ander zocht tussen sneeuw en varens naar wat eetbaars.

Soms keken ze even kort naar mij alsof ze wilden duidelijk maken dat ze mij wel gezien hadden,

maar mijn aanwezigheid niet storend vonden.

Op een houtje bijten doe je alleen als er even niets beters voor handen is.

Zij gunden mij ruimschoots de tijd om hen te bekijken.

Geen beweging te veel, geen onnodig energieverlies.

Rustig, op een houtje bijtend, keek ze mij nog even belangstellend aan.

Een paar tellen later wandelde ze het bos in.

Later kwam ik opnieuw reeën tegen.

De nabijheid van varens lijken ze steeds weer prettig te vinden. 

Soms keken ze op, bijvoorbeeld als er een wandelaar passeerde.

Dit is toch een schitterend gezicht.

In de verte zagen ze nog een tweetal reeën. 

Eén van de twee ging er, af en toe wat etend, naar toe.

Een reebok, met de knobbels van zijn prille bastgewei goed zichtbaar, stond op het nog steeds redelijk besneeuwde veld te eten.

Hij ging aan de wandel, waardoor ik opnieuw een mooie plaat kon maken van een ree in de sneeuw.

Op mijn knieën kon ik de dieren uitgebreid bekijken, niet gestoord door andere belangstellenden. 

De reeën vonden het ook nu niet bedreigend en aten rustig verder.

Bij een aangename temperatuur en de langzaam ondergaande zon vloog de tijd om.

Het werd thuis weer een flinke uitzoekerij om een selectie te maken uit de geslaagde beelden.

Tijd voor een experimentje.

Camera vrijwel op de grond, Liveview aan en proberen platen te maken vanuit een lagere positie.

Dat lukt meestal wel als de hoofdpersoon vrijwel op dezelfde plek blijft.

Ik moest ervoor oppassen dat ik ze niet te groot in beeld kreeg. 

400 mm was soms teveel, uitzoomen naar bijvoorbeeld 260 mm zoals bij deze plaat zorgde voor een beeld met wat meer ruimte. 

Hoe vaak krijg je de kans om reeën van zo dichtbij te fotograferen?

Uit de vele beelden vielen later degene af waarbij de halmen precies over het oog vielen.

Het is wel een heel fijn gevoel als je bij het selecteren merkt dat je een luxe probleem hebt, waarbij keuzes maken vaak lastig is.

Met deze plaat sluit ik af. 

Ik kwam wat omhoog, hij keek mij nog eens aan.
Het blijft mij intrigeren wat er dan in zijn koppie omgaat.

Toen ik rustig weg liep ging hij met zijn metgezel onverstoorbaar door met eten.