Leyduin en Woestduin

Bij de herfst horen spinnen en hun webben, vallende bladeren en paddenstoelen, als het meezit zelfs heel veel paddenstoelen.

2017 is een goed paddenstoelenjaar.

Ik heb al in een eerder bericht laten zien wat ik op het landgoed Leyduin ben tegengekomen, en daar geef ik nu een vervolg bij,
opnieuw van de maand september.

Soms zie je op een web niet alleen druppeltjes maar ook kleuren die ontstaan door de breking van het licht.

De zwarte kluifzwam kan in een gedeelte van het landgoed uitbundig voorkomen.

Ze waren net in opkomst toen ik ze voor het eerst tegenkwam.

Kleverig koraalmos heb ik er niet vaak gevonden, maar de keren dat het gebeurde zag ik wel een mooi exemplaar.

De kleur kan flink variëren, naar gelang de leeftijd.

Het doet een beetje denken aan oplaaiend vuur.

Hele kleine zwammetjes doken overal op.

Ook dit zal wel een soort mycena zijn.

Ze nodigen uit tot een nadere kennismaking, ook al blijft de naam voor mij ongewis.

Wat stoeien met de macrolens en eventueel tussenringen levert nog wel eens verrassende resultaten op.

Hiermee vertel ik natuurlijk niets nieuws.

Paarse zwammetjes in de zon betekent oppassen voor overbelichting en te harde kleuren.

Afhankelijk van je voorkeur worden ze rodekoolzwam of amethistzwam genoemd.

De naam rodekoolzwam suggereert onder meer dat je ze kan eten.

Dat blijkt ook zo te zijn.

Ik heb overigens geen idee of ze ook naar rode kool smaken.

In de herfst komt altijd een aantal "deskundologen" (om maar eens een oude term van Koot en Bie te gebruiken) in het ziekenhuis terecht met vergiftigingsverschijnselen na het eten van paddenstoelen.

De consumptie van paddenstoelen  uit de vrije natuur vraagt veel kennis en blijkt toch meer risico's met zich mee te brengen dan sommigen verwachten.

Ik heb geen idee wat ik hier laat zien.

De uiterst minuscule zwammetjes, die hier vrij groot lijken omdat ik ze met behulp van tussenringen gefotografeerd heb,
groeiden op een stuk dood hout.

Ze waren 4-5 mm groot.

Het was niet eenvoudig om er plaatjes van te maken waar ik tevreden mee was.

De druppeltjes zorgen voor een welkom effect.

In oktober heb ik ze opnieuw gefotografeerd, wellicht komen die beelden later wel op mijn blog.

En dan was er nog een eenzame grote stinkzwam, al is eenzaam hier wel een betrekkelijk begrip.

Over belangstelling had de zwam niet te klagen, want er kwamen nogal wat vliegen op af.
Opmerkelijk vond ik het dat hij er alléén stond, zelfs geen duivelseieren in de buurt.

Een paar dagen later kwam ik weer langs dezelfde plek.
Geen spoor meer van de stinkzwam!
Zou er een plukker geweest zijn die gelooft in indianenverhalen?
Er wordt gefluisterd dat duivelseieren (en misschien ook de steel) kunnen werken als afrodisiacum.
De steel van de jonge zwammen schijnt eetbaar te zijn, maar bij het ouder worden blijken er giftige stoffen in te ontstaan.
Hoe spannend wil je het hebben als je ze op eet?

Vliegen en andere insecten werden aangetrokken door de geur - die ik overigens wel mee vond vallen - en kwamen in groten getale op een blijkbaar smakelijke maaltijd af.

In Leyduin en Woestduin heb ik nadien geen enkele grote stinkzwam meer gezien.

Door het overlijden van mijn schoonmoeder heb ik de laatste tijd nauwelijks blogs bezocht.
Dat zal ik in de komende tijd ongetwijfeld inhalen.