Zuidpier IJmuiden - najaar 2017

Op 7 november leken de omstandigheden gunstig om de Zuidpier van IJmuiden weer eens te bezoeken.

Bovendien waren er diverse aantrekkelijke waarnemingen gedaan, zoals van roodkeelduikers, zeekoeten, zwarte zee-eenden en sneeuwgorzen.

Het gedeelte van het strand waar de sneeuwgorzen nog wel eens worden waargenomen was echter uitgestorven; 

vlakbij een baken naast het strand lag deze jonge meeuw ontspannen bij het begin van de pier.

Een grote mantelmeeuw nam een aanloop om het luchtruim te kunnen kiezen.

Verder was daar niets te beleven.

Als je de pier oploopt zie je regelmatig vertrouwde bezoekers van deze omgeving, zoals aalscholvers.

Paarse strandlopers kom ik er niet iedere keer tegen, maar deze keer waren er heel wat voedsel aan het zoeken op de rotsblokken aan de zijkanten van de pier.

Ook al werden ze af en toe nat van de druppels die omhoog spatten als de golven tegen de pier braken, het deerde ze niet.

Ze werden er vergezeld door vooral steenlopers en hier en daar door drieteenstrandlopers.

Ze klauteren schijnbaar moeiteloos langs de toch wel steile rotsblokken.

In de verte zag ik een zeekoet zwemmen, roodkeelduikers vlogen over, net als nog wat andere soorten.

Vogelaars waren blij met hun waarnemingen, maar voor wie foto's wilde maken was er weinig te doen.

De meeste vogels bleven in ieder geval naar mijn zin te ver weg.

Oeverpiepers stonden maar zelden even stil, en dan meestal ook nog op een schaduwrijke plek.

Dit beeld hoort bij een van de weinige keren dat een oeverpieper even in de zon bleef staan.

Als er dan weinig opvallends te fotograferen valt wil ik nog wel eens een plaatje van een volwassen zilvermeeuw schieten.

De vogel hield scherp in de gaten of de vissers een voor hen onaantrekkelijke vis weer teruggooiden de zee in.

Drieteentjes zochten naar voedsel op de schuin liggende rotsblokken.

Een paar weken eerder was ik er tegen beter weten in ook geweest toen het eigenlijk te hard waaide.

Op het strand waren drieteenstrandlopertjes langs de waterlijn druk bezig.

Veel meer was er toen niet te beleven (als je vogels wilde zien).

Op de pier moest je oppassen dat je geen plens water over je heen kreeg.

Deze plaat is de mooiste die ik die ochtend gemaakt heb.

Steenlopers zijn de vaste gasten op de pier.

Het gebeurt mij vrijwel iedere keer dat ik er toch een paar plaatjes van maak.

Het is een mooie vogel die je niet steeds moet overslaan, vind ik.

Ik zag vogels die op afstand passeerden; een enkele keer stak een zeehond zijn kop even boven water,

maar ik miste de bijzondere waarneming waar ik toch op hoopte. 

De vorige keer toen het hard waaide zag ik nog een - wat een toeval - stormvogeltje.

Zou er misschien op het strand nog een verrassing op mij wachten?

Al gauw zag ik langs de duinenrij wat kleine vogeltjes tussen de grassen.

Sneeuwgorzen!

Om de een of andere reden gingen zij er helaas (dacht ik) snel vandoor.

Ze vlogen echter naar het strand waar ze volledig vrij zaten.

Ze waren met zijn tienen.

En toen was het een kwestie van ze heel voorzichtig benaderen en hopen dat ze zouden blijven zitten.

Zoals te zien is had ik geluk.

Ze waren wel schuw en vlogen plotseling zonder duidelijke aanleiding weer op en landden toen op een voor mij veel gunstigere plek.

Het (weliswaar harde) licht viel er veel mooier op.

Natuurlijk wil je ze van veel dichterbij zien, maar dat zat er niet in.

Ze waren daar te onrustig voor.

De beelden veel croppen wilde ik evenmin.

Ik was hier al heel tevreden mee, want het was wel een van de vogels waar ik voor gekomen was.

Ook al lag je op de grond, ze konden er volkomen onverwacht  weer vandoor gaan.

Natuurlijk ga ik op een dag met goede omstandigheden weer een keer terug naar het strand.

Soms blijven de sneeuwgorzen daar langere tijd en kan je het wellicht nog beter treffen.

Zo'n mooi vogeltje smaakt in ieder geval naar meer, figuurlijk gesproken uiteraard.