Vogels voor liefhebbers

Het leek mij een aardig idee om een aantal soorten vogels die nog niet in een blog waren opgenomen eens samen een blog te laten vullen.

Zo komen ze in ieder geval allemaal nog in 2017 aan bod.

De eerste is een zeekoet die ik eind november bij de Zuidpier van IJmuiden zag.

Het was bij wijze van afwisseling eens een kalme zee en zonnig.

Ik had op het strand al enkele keren sneeuwgorzen gezien.

Deze werd vereeuwigd op een wat sombere, winderige dag.

De kleuren komen altijd wat mooier uit als de zon schijnt.

De sneeuwgorzen moeten dan ook nog meewerken en dat doen ze lang niet altijd.

Achter halmen gaan staan of volstrekt onverwacht - op het oog zonder enige aanleiding - opvliegen is iets wat ze graag doen en waar iedere fotograaf rekening mee moet houden.

Maar soms werken ze mee en zoeken ze rustig naar voedsel op een open plek.

Ik telde op een keer een groep van zo'n 40 vogels.

Je hoopt dan dat er een enkeling mooi vrij in beeld komt.

Het moet dan ook nog meezitten.

Een overenthousiaste hond, een nieuwsgierige wandelaar, een te gretige fotograaf of een neurootje tussen de vogels kunnen de groep weer snel doen opvliegen.

Na een vlucht van enkele rondjes over het strand strijken ze dan vaak weer een paar honderd meter verder neer.

Je mag dan blij zijn als je met enkele behoorlijke plaatjes naar huis gaat.

Deze grote bonte specht heb ik gefotografeerd vanuit mijn slaapkamer.

Vanuit die kamer kijk je uit op een grasveld dat omzoomd is met bomen.

Af en toe wil een specht dan vlak voor ons huis zijn kunsten wel eens vertonen.

Je zou zeggen dat dit niet de makkelijkste houding is om in het hout te hakken maar de spechten doen het moeiteloos.

Halsbandparkieten voelen zich ook in onze woonwijk thuis.

Het is nog niet zo'n grote groep maar ze zijn wel nadrukkelijk aanwezig.

In de tuin komen ze direct op vetbollen af en verslinden die in korte tijd.

Niet alleen vetbollen zijn in trek.

Ze proberen ook nootjes uit een houder te halen, en nog met succes ook.

Om die houder hebben we extra gaas gedaan waar mezen e.d. wel doorheen kunnen maar waardoor kauwtjes en parkieten niet meer bij de nootjes kunnen.

Kauwtjes en in mindere mate eksters zijn een plaag in de woonwijk voor liefhebbers van voedertafels.

De parkieten komen maar af en toe.

Tot nu toe vinden we het nog leuk dat ze ook eens bij ons op bezoek komen.

Ook al zijn het exoten (die ik voor eerst zag in straatjes in India), we zullen eraan moeten wennen dat ze hun plaats in Nederland zullen opeisen.

Een merel in de tuin ziet iedereen graag.

Het aantal lijkt nogal te zijn afgenomen, vermoedelijk door het usutu-virus, 

want lange tijd zagen we er slechts één, terwijl er altijd een broedpaartje was.

Een bad nemen ze altijd graag.

Deze badscènes zijn overigens van september.

Vol overgave werd er gespetterd en genoten.

Momenteel heeft hij een aantal vriendjes.

Er is een groep merels in ons deel van de wijk neergestreken, vermoedelijk op de vlucht voor de vrieskou.

Het zijn er minstens 10.

Zo kom je vanzelf bij wintergasten en dwaalgasten terecht.

Een zwartbuikwaterspreeuw was neergestreken in de Amsterdamse Waterleidingduinen.

Op 6 december heb ik deze vogel zo'n 45 minuten gevolgd.

Toen ik verder ging was hij nog steeds druk bezig langs de oever van een kanaaltje.

Het was bovendien leuk om te zien hoe hij zwom en onderdook om voedsel te zoeken.

Als hij weer boven water kwam schoot hij vaak verbluffend snel naar de oever terug, te snel om dat onder de wat sombere lichtomstandigheden scherp vast te leggen.

Een bijzondere dwaalgast was neergestreken op Amsterdam Airport (Schiphol), een woestijntapuit.

Vóór mij waren er al velen de vogel gaan opzoeken.

Toen ik er was - 27 november - waren er nog vier anderen.

Misschien waren de meeste vogelaars en vogelfotografen al geweest en tevreden, misschien lag het ook aan het wat mindere weer.

Tussen twee buien door was het een uurtje behoorlijk opgeklaard, waar ik van kon profiteren.

Gelukkig werkte de vogel ook mee.

Op blogs en FB hebben velen al platen van de woestijntapuit zien passeren, dus laat ik er maar een paar zien.

Veel platen lijken vanzelfsprekend veel op elkaar.

De vogel was niet erg schuw.

Integendeel, hier stond hij er als een uitdagend lefgozertje bij.

Qua vogels heb ik in 2017 niet te klagen gehad.