Fragiele vleugels

Juni bood net als mei volop kansen om libellen en juffers te zien en te fotograferen.

Ieder jaar vind ik het weer een uitdaging om te proberen een vliegende libel scherp vast te leggen.

Van alle pogingen was er precies één geslaagd, maar dat was voor mij ook direct een voltreffer.

Ongetwijfeld een toevalstreffer, maar daarom niet minder welkom.

De lightbox blijkt bij mij in Google nog steeds niet te werken, waardoor het lastig wordt om vergrotingen te bekijken.
Wanneer je Firefox download en mijn blog daarin opent zijn de problemen voorbij.

Op een vroege junimorgen ging ik op zoek naar damhertkalfjes.

Die vond ik toen nog niet maar mijn oog viel wel op deze grote roodoogjuffer (Erythromma najas), nog geheel bedekt met dauwdruppeltjes.

Ik had deze soort nog nooit eerder gezien.

Een betere opname is mij niet gelukt omdat scherpstellen zo nu en dan moeite kostte.

Later werden de kuren van mijn macrolens nog hinderlijker en bleek hij rijp te zijn voor reparatie.

Met een telelens lukte het ook wel om het uitsluipen te volgen (zie hieronder), maar je moet dan wel rekening houden met de minimale afstand die er moet zijn tussen onderwerp en lens.

Er komt dan al gauw iets in beeld wat je niet wilt.

Alles bleek echter oplosbaar.

Vlakbij de grote roodoogjuffer waren de nodige libellen bezig om hun larvenstadium achter zich te laten. 

Er waren er zeker een stuk of tien druk bezig.

Helaas was ik net te laat om het prilste stadium goed vast te leggen.

Dat uitsluipen ging voor mijn gevoel behoorlijk vlot, want de libel was binnen korte tijd vrijwel geheel tevoorschijn gekomen.

Ik kreeg genoeg kansen om alles van verschillende kanten te bekijken.

Het was wel makkelijk dat er meerdere uitsluipers te zien waren want dan kan je kiezen welk stadium te wilt fotograferen. 

Bovendien kan je ook op je gemak de compositie kiezen die je wilt.

Langzaam maar zeker werd het wat lichter, hoewel het terrein grotendeels in de schaduw bleef.

Zo'n tegenlichtbeeld ademt toch een heel andere sfeer.

De vleugels ontvouwden zich steeds meer door de vloeistof die in de vleugels gepompt werd.

Vanaf dit moment moest ik overschakelen van macrolens op telelens.

Het blijft iedere keer toch weer een bijzonder gezicht om te zien hoe klein de larve is vergeleken met de libel die eruit komt.

De libellen kropen ook wat hoger in de stengels, los van het overgebleven omhulsel van de larve.

Het laatste stadium kwam in zicht, de vleugels werden geheel gespreid.

Wat zien ze er broos en kwetsbaar uit in dit stadium.

Even proefdraaien om te testen of het al mogelijk was om de eerste vlucht te maken.

Hij moest nog even geduld hebben.

Het leverde wel een verrassend beeld op.

Het wekte de indruk dat zijn propellers snel ronddraaiden.

De schijn bedriegt hier, het leek wel of de larve de libel niet los wilde laten.

Duidelijk is wel dat de eerste vlucht nabij was.

Direct na dit beeld was de libel gevlogen.

Hoe anders was mijn ontmoeting met enkele vrouwtjes van de grote keizerlibel.

Ik kwam langs een poeltje dat blijkbaar aantrekkelijk was voor enkele van deze libellen om hun eitjes te leggen.
Het blauwe deel van haar staart verdween uiteindelijk helemaal onder water.

Een stuk hout in het water bleek een favoriete landingsplaats te zijn.

Als je eenmaal weet waar ze graag gaan zitten dan is het een kwestie van afwachten.

Spannender dan dit werd het niet.

De volgende keer aandacht voor drie bijzondere gevleugelde bewoners van de AWD, waaronder :