AWD - juni 2018 zoogdieren

Juni is dan wel de maand van de damhert kalfjes, 

in deze maand had ik ook een bijzondere ontmoeting met een jonge vos.

Het loont de moeite om de beelden in de vergroting te bekijken.
Als de lightbox in Google niet werkt, helpt het om Firefox te downloaden en dan mijn blog te bekijken.
De lightbox werkt daar wel.

Begin juni liep ik 's morgens om ongeveer 7 uur langs één van de kanaaltjes in het duingebied toen ik een damhert aan de rechteroever zag staan, aanstalten makend om het kanaaltje over te steken.
Damp hing boven het water waardoor een mooi sfeerbeeld ontstond.

Ik kreeg tijd genoeg om mijn camera goed in te stellen zodat ik de oversteek mooi in beeld kon krijgen.
Het was net als altijd weer een  prachtig gezicht om te zien hoe het hert deze hindernis nam.

Een damhert op de plaat zetten is voor mij op zich niet zo bijzonder.
Het wordt wel de moeite waard als ze voor een opvallende pose zorgen.

En daar is hij dan, het eerste damhert kalfje dat ik in 2018 vond, op 8 juni.
Tot mijn verbazing lag het op nauwelijks een meter afstand naast een verharde weg,
op slechts een paar honderd meter bij een uitgang verwijderd.
En dan te bedenken dat ik er die morgen vergeefs naar had gezocht.
Ik vind het jaarlijks een uitdaging om te proberen kalfjes te vinden die nog zó jong zijn dat ze niet vluchten als je erbij in de buurt komt.
Opnieuw was het een voordeel om met een 400 mm lens te kunnen werken.

Het bleef dit jaar niet bij één exemplaar.
Een paar dagen later renden de kalfjes vlot achter hun moeder aan, of andersom.
Wat groeien ze snel!

Moeder en kind zorgden voor een opmerkelijk plaatje.
De lichaamstaal van de hinde spreekt boekdelen (vooral in de vergroting goed te zien).

In sommige delen van het duingebied kan je op je gemak naar konijntjes kijken,
zeker als je wat verscholen achter of tussen de duindoorns blijft.

Vooral de jonkies komen dan vaak steeds dichterbij.

Alle jonge dieren zijn nieuwsgierig en ondernemend, zo ook deze kleine.

Als ze je in de gaten hebben zijn ze bliksemsnel verdwenen, maar in dit geval bleef hij rustig zitten.

Toch leek het wel of hij het niet helemaal vertrouwde, hij wist niet goed raad met deze situatie.
Hij besloot verder te huppen.

Op een plek waar veel konijnenkeutels lagen greep hij naar zijn neusje alsof hij wilde duidelijk maken:
"Wat meurt het hier"  !

Struinend door het duingebied word je soms verrast.
Ik zag op een stille morgen een drietal tamelijk jonge vossen op een pad liggen.
Zo gauw zij mij zagen stonden ze op en verdwenen in de dekking, maar niet razendsnel zoals je met wílde vossen meestal overkomt.

Degene met de meeste lef  liet zich daarna het beste zien.
Even daarvoor zag ik haar met een broertje of zusje achter een duindoornstruik waar ik langs liep, op nauwelijks 2 meter afstand.
We waren alle drie volkomen verrast, ze vonden dat ik te dichtbij was gekomen en gingen er vandoor.
Een foto maken lukte niet, ik was net zo verrast als zij en daardoor te laat.

Er bleef er één over en die ging op jacht.

Ik kon niet zien of zij iets had gevangen.
Het leek erop dat alle moeite voor niets was.
Het lijkt mij trouwens een jonge vos die vorig jaar geboren is.
"Vossologen" ( kenners) zullen haar wel herkennen.

Zij had nog een voor mij unieke gebeurtenis in petto.
Zij ging een eigen hol graven!
En daar zat ik dan, op de eerste rij, geen andere toeschouwers, te genieten van een vos die zich uitsloofde.

Het zand dat bij het graven uit het hol komt mag natuurlijk niet voor de ingang blijven liggen.
Dat is niet alleen onhandig bij het naar binnen gaan, het is ook te opvallend.
Het werd dan ook vakkundig verspreid.

Het leek of ze het uitschreeuwde, maar de hele show verliep geluidloos.
Ik besloot een stukje om te lopen zodat ik een andere blik op het hol en de graafwerkzaamheden kon krijgen.
De vos vond het prima.

Toen ze al een behoorlijk diep hol had gegraven schoot zij eruit te voorschijn, schudde zich een paar keer flink uit en ging vervolgens in het gras liggen rollen.
Het zand tussen haar vacht zal wel behoorlijk gekriebeld hebben.
Het uitschudden van haar vacht deed ze een paar keer tussen het graven door.

Onvermoeibaar ging zij direct weer verder.

Haar aandacht werd ergens door getrokken, ze zal wel iets gehoord hebben dat ik niet hoorde.
Het bleek loos alarm.

Hier was zij bijna in het hol verdwenen.
Ik had ook nog wel een plaatje kunnen maken van het hol zonder vos, maar dat vond ik niet zo boeiend.

Het was warm, de inspanning groot.
Hijgen doe je op zo'n dag dan snel, zeker als je een bontjas aanhebt.

Het was fascinerend om te zien hoe ijverig zij was en hoe efficiënt ze te werk ging.
Ze had een kleine 20 minuten nodig om het hol te maken, waar ze volledig in kon verdwijnen.

Ze leek hier tevreden met haar werk, want graven deed ze vanaf dit moment niet meer.

Na een laatste korte inspectie van haar hol kwam ze naar buiten.
Ze had blijkbaar trek gekregen, want ze ging duidelijk op zoek naar wat eetbaars.
Hierbij verdween ze uiteindelijk tussen het struikgewas.

Voor mij was deze gebeurtenis pure verwennerij, voor herhaling vatbaar.