Damhertenbronst

De bronst van de damherten in de Amsterdamse Waterleidingduinen is een fenomeen dat jaarlijks veel belangstellenden trekt.

Het is bekend dat veel kijkers het bos ingaan om alles zo goed mogelijk te zien,
zich al dan niet realiserend dat hun gedrag ook erg storend kan zijn.

Nu het omringende veld veel opener is dan vroeger  kan je de herten daar uitstekend observeren en veel beter fotograferen dan wanneer je het bos in zou gaan.

Het loont de moeite om de beelden in de vergroting te bekijken.

Als de lightbox in Google niet werkt, helpt het om Firefox te downloaden en dan mijn blog te bekijken.

De lightbox werkt daar wel.

Na enkele jaren de bronst te hebben overgeslagen besloot ik op 9 oktober weer eens te gaan kijken.
Onderweg naar de "battlefields" zag ik een uit de kluiten gewassen plaatshert al burlend proberen de hindes te imponeren.
Er was overal activiteit, van alle kanten klonk geburl (ook al schijn je dat eigenlijk geknör te moeten noemen) en zelfs het op elkaar kletsen van geweien was vaak te horen.

Op het open veld was er een duel aanstaande.
Twee flinke mannen gingen de uitdaging aan en liepen keurig naast elkaar,
 intussen vanuit hun ooghoeken de concurrent  in de gaten houdend.
Het was een soort "staredown" die bij gevechtssporten gebruikelijk is.

Ze draaiden om elkaar heen, waarbij de een deed of hij de bewegingen van zijn tegenstander niet zag.

De spanning steeg naarmate er meer rondjes gedraaid werden.
Het moment suprême was aanstaande.

Plotseling barstte het geweld los.
Gespannen lijven, rollende ogen en op elkaar knallende geweien.
De spanning was te snijden.

Het maakte heel wat los, ze draaiden om elkaar heen in de hoop de tegenstander te overklassen.
Het adrenalinepeil in hun bloed was ongetwijfeld hoog.

Plotseling stonden ze weer stil, elkaar duidelijk de maat nemend.
Wie zou het initiatief nemen en zo een lichte voorsprong krijgen?

Opnieuw besloten ze rondjes te lopen om een gunstig moment te kiezen en zo de ander een stap voor te zijn.

Dat moment liet niet lang op zich wachten en ze vervolgden met al hun krachten de strijd.
Wat zal het ze een energie gekost hebben.
Er stonden niet eens hindes te kijken, alleen een eenzame toeschouwer die er plaatjes van maakte.

De schijn bedriegt.
Het was geen gevalletje " kusje erop? "

Nogmaals even draaien, maar daar bleef het bij.
Ze besloten uiteindelijk tot een status quo.
Deze keer geen overtuigende winnaar.

Ze liepen nog even een stukje gelijk op, maar al gauw scheidden hun wegen zich.

In hetzelfde gebied daagden twee jongere herten elkaar uit.
Ze zullen dit jaar nog weinig kans krijgen bij de vrouwen, maar je voorbereiden op de toekomst is ook belangrijk.

Hoe laat je merken dat je in een bepaald gebied de baas wilt zijn?
Je laat door middel van "vlaggen" reuksporen achter.

Hoe hoger hoe beter.
Wellicht krijgen ze door deze rek-  en strekoefeningen ook een soepel lijf.

Natuurlijk moet je niet overdrijven.
Als je de takken, waar je net lekker overheen gevlagd hebt, los trekt is alle moeite voor niets geweest.
Dan rest er niets anders dan de blaadjes maar op te eten en opnieuw te beginnen.

Door te burlen bovenop een duin ben je niet alleen goed zichtbaar, maar draagt het geluid ook verder.

Overal spanden de mannen zich in om hun stem flink te verheffen.
Er mocht natuurlijk geen misverstand zijn over de plek waar de hindes naartoe moesten komen en wie daar op hen stond te wachten.

De verrassing van de dag was dit hert met een origineel gewei.
Zo kan je je in ieder geval goed onderscheiden.

Maar kan je op deze manier de hindes verleiden?
Ze moeten toch wel vertrouwen in je hebben en zich tot je aangetrokken voelen.
En - niet onbelangrijk - hoe zit het met de genen?

Deze speling van de natuur heeft hoe dan ook een originele creatie opgeleverd.
Maar wat nu als er een uitdager op je af komt?

Hij was voor de duvel niet bang.
Toen er een goed geproportioneerd hert op hem af kwam liepen ze gezamenlijk een paar honderd meter bij mij vandaan.
Toen keerden ze en kwamen ze weer terug.
Ze passeerden mij, waarbij ik het verschil mooi in beeld kon krijgen, en vervolgden hun weg.
Uiteindelijk gingen ze elk hun eigen weg.
Er kwam geen gevecht, ze wisten blijkbaar wat ze aan elkaar hadden.

Het vlaggen ging overal maar door, .........

........ het burlen ook.

Van een afstand zag ik nog enkele gevechten, in totaal zo'n 5 stuks.
Het enige dat ik niet heb gezien is een paring.
Ik kan me wel voorstellen dat de dieren daar hun moment voor kiezen en daarbij wat privacy willen.